Άκυρα τα μνημόνια της Τρίπολης με την Τουρκία: Ο Χαφτάρ δεν άφησε περιθώρια αμφιβολίας… (video)
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης (4Δ) συνομιλεί με τον επικεφαλής του Λιβυκού Εθνικού Στρατού (LNA), Στρατάρχη Khalifa Haftar (5Δ), κατά τη διάρκεια της συνάντησής τους, στο γραφείο του στη Βουλή, Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2020 ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΜΗΤΣΟΣ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Τη θέση ότι τα δύο μνημόνια που υπέγραψε η Άγκυρα με την κυβέρνηση της Τρίπολης είναι άκυρα, εξέφρασε ο Αρχηγός του Λιβυκού Εθνικού Στρατού Χαλίφα Χαφτάρ, κατά τη συνάντησή του με τον Έλληνα Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, σύμφωνα με πηγές της ελληνικής κυβέρνησης.
Η συνάντηση Χαφτάρ-Μητσοτάκη, στο γραφείο του Έλληνα Πρωθυπουργού στη Βουλή των Ελλήνων, ολοκληρώθηκε το μεσημέρι της Παρασκευής, χωρίς να πραγματοποιηθούν δηλώσεις.
- Σύμφωνα με πηγές της ελληνικής κυβέρνησης, κατά τη διάρκεια της συνάντησης ο Χαλίφα Χαφτάρ χαρακτήρισε άκυρα τα μνημόνια που υπέγραψε η κυβέρνηση της Τρίπολης με την Τουρκία, υποστηρίζοντας ότι αφενός αντιβαίνουν το διεθνές δίκαιο και αφετέρου δεν έχουν υπογραφεί από μια κυβέρνηση που διαθέτει προς τούτο νομιμοποίηση. Επιπλέον, ο Αρχηγός του Λιβυκού Εθνικού Στρατού δεσμεύτηκε για την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών με την Ελλάδα.
Όπως επισημαίνουν οι ίδιες πηγές, ο κ. Χαφτάρ αναφέρθηκε εκτενώς στον αντιπαραγωγικό ρόλο που διαδραματίζουν οι έξωθεν παρεμβάσεις στην χώρα του, σε στρατιωτικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, αναφερόμενος ειδικότερα και στον αρνητικό ρόλο της Τουρκίας. Εκτίμησε ότι ο λιβυκός λαός θα πρέπει να αφεθεί να αποφασίσει για το μέλλον του μέσω μιας πανεθνικής συνέλευσης, χωρίς αποκλεισμός.
Από την πλευρά ο πρωθυπουργός, σύμφωνα με πηγές του Μαξίμου τόνισε την ανάγκη εξεύρεσης πολιτικής λύσης στην λιβυκή κρίση και παρότρυνε τον κ. Χάφταρ να τηρήσει εποικοδομητική στάση στη Διάσκεψη του Βερολίνου.
Υπογράμμισε, ότι η κατάπαυση του πυρός είναι το αναγκαίο πρώτο βήμα για την αποκατάσταση της ασφάλειας και την απομάκρυνση των μισθοφόρων, πράγμα που θα επιτρέψει την έναρξη της πολιτικής διαδικασίας επίλυσης.
Συνολικά οι ίδιες πηγές θεωρούν ότι η συζήτηση κάλυψε σε βάθος όλα τα θέματα για το ευρύτερο περιβάλλον ασφαλείας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και κάνουν ξεχωριστή μνεία στην «ξεκάθαρη τοποθέτηση του κ. Χάφταρ» για την ακυρότητα του Μνημονίου Σαράζ – Τουρκίας και η δέσμευσή του για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών με την Ελλάδα.
- Δένδιας: Η πλευρά Χάφταρ επιδιώκει την κατάργηση των δύο μνημονίων σαν επιβλαβών για τη Λιβύη και τους Λίβυους πολίτες
Το τρίπτυχο ανακωχή, κατάπαυση του πυρός και αναγνώριση της ακυρότητας των δύο μνημονίων μεταξύ της κυβέρνησης της Τρίπολης και της Τουρκίας, προέταξε όσον αφορά τη Λιβύη ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας. «Θέλουμε να υπάρξει ειρήνη στη Λιβύη, αλλά ειρήνη η οποία να είναι βέβαιη, να υπάρχει σταθερότητα στην περιοχή, όχι μια ευκαιριακή ανακωχή» σημείωσε περαιτέρω ο υπουργός Εξωτερικών.
Σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ λίγες ώρες μετά τη συνάντησή του με τον στρατάρχη Χάφταρ και ενόψει της διάσκεψης του Βερολίνου την Κυριακή, ο κ. Δένδιας είπε πως η Ελλάδα είναι σε συνεννόηση με όλους τους παίκτες που ασχoλούνται με αυτό το θέμα και σημείωσε πως «ελπίζουμε ότι προσθέσαμε το μικρό μας λιθαράκι στην ειρήνη και στη σταθερότητα στην περιοχή».
Αναλυτικότερα, ερωτηθείς για το τι περιμένει ο ίδιος από τη διεθνή διάσκεψη της Κυριακής, ο υπουργός Εξωτερικών είπε πως το Βερολίνο είναι μια φάση και όχι το τέλος μιας διαδικασίας. «Περιμένουμε να είναι το Βερολίνο ένα σκαλί στη διαδικασία ειρήνευσης στη Λιβύη» εκτίμησε και προσέθεσε: «Από αυτή τη φάση περιμένουμε καταρχήν και προς αυτήν την κατεύθυνση ενθαρρύναμε τον στρατάρχη Χάφταρ να υπάρξει ανακωχή και να υπάρξει αρχική κατανόηση για την απομάκρυνση των ξένων στοιχείων και των ξένων δυνάμεων από τη Λιβύη». Σε αυτό το πλαίσιο, επισήμανε πως η Τουρκία είναι η ξένη δύναμη που είναι η πιο αναμειγμένη στη Λιβύη. Περαιτέρω υπογράμμισε πως απαραίτητο στοιχείο για να μπορέσει να βρει η λιβυκή κοινωνία τον δρόμο της, είναι η ακύρωση των δύο μνημονίων, εξηγώντας ότι είναι η ομπρέλα μιας ξένης επέμβασης στη Λιβύη, της τουρκικής.
Σε ό,τι αφορά τη στάση του Λίβυου στρατάρχη στη Διάσκεψη, ο κ. Δένδιας είπε πως ο Χάφταρ απαιτεί και ο ίδιος την κατάργηση των δύο μνημονίων, θεωρώντας ότι είναι εις βλάβη της Λιβύης και του λιβυκού λαού. «Αν θα το θέσει ως απαραίτητο όρο για τη σύναψη της ανακωχής, αυτό δεν το ξέρω» είπε και συμπλήρωσε παράλληλα: «Είναι απολύτως βέβαιο ότι η πλευρά Χάφταρ επιδιώκει την κατάργηση αυτών των δύο μνημονίων σαν επιβλαβών για τη Λιβύη και τους Λίβυους πολίτες. Η στόχευσή τους είναι η ακύρωση των δύο αυτών μνημονίων. Την ίδια θέση έχουν και η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία, το Μαρόκο, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Κύπρος, το Ισραήλ, η Γαλλία, οι ΗΠΑ και η ΕΕ».
Απαντώντας σε ερώτηση γιατί η Ελλάδα δεν συμμετέχει στη Διάσκεψη, ο υπουργός Εξωτερικών σημείωσε πως η Γερμανία έκανε λάθος και υπογράμμισε πως αυτό που έχει σημασία τώρα είναι ότι η Γερμανία έχει την υποχρέωση, όπως έχουν την υποχρέωση και ο κ. Μπορέλ και η κ. Φον ντερ Λάιεν και ο κ. Μισέλ οι οποίοι μετέχουν στη διάσκεψη, να υπερασπίσουν την ευρωπαϊκή θέση. «Η ευρωπαϊκή θέση είναι η θέση που διατυπώθηκε στο τελευταίο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, είναι αποδεκτή από όλα τα κράτη, ήταν ομόφωνη απόφαση και εμπεριέχει την υποχρέωση της αναγνώριση της ακυρότητας των δύο μνημονίων. Δεν μπορεί η Γερμανία να αποστεί από το ευρωπαϊκό της καπέλο και να μην επιδιώξει την ακύρωση αυτών των δύο μνημονίων» διαμήνυσε.
Εστιάζοντας στον ρόλο της Τουρκίας, ο κ. Δένδιας είπε πως λειτουργεί εις βάρος της σταθερότητας της περιοχής. Προσέθεσε πως η Ελλάδα θέλει μια Τουρκία ευρωπαϊκή και φιλική που να μετέχει στο σύγχρονο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Όσον αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ο υπουργός Εξωτερικών τόνισε η διαφορά μας είναι μόνο η υφαλοκρηπίδα και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και επισήμανε ότι «αν δεν μπορούμε συζητώντας μεταξύ μας να συμφωνήσουμε, να παραπέμψουμε τη διαφορά μας σε ένα διεθνές δικαιοδοτικό όργανο, όπως το Δικαστήριο της Χάγης».
Σε αυτό το πλαίσιο, κατέστησε σαφές εκ νέου πως η Ελλάδα δεν πιστεύει στην πολιτική των κανονιοφόρων, αλλά στην πολιτική του διεθνούς δικαίου και της συνεννόησης με τους άλλους λαούς.
Σε ερώτηση αν κάνει πράξη την απειλή ο Ερντογάν και κάνει γεωτρήσεις στις περιοχές που έχει συμφωνήσει με τη Λιβύη, ο υπουργός Εξωτερικών απάντησε πως όπως κάθε ελληνική κυβέρνηση, η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα προασπίσει τα εθνικά δίκαια και το εθνικό συμφέρον όπως έχει συνταγματική υποχρέωση. Επ’ αυτού έχουμε ξεκαθαρίσει με κάθε τρόπο και προς κάθε κατεύθυνση, ότι δεν έχουμε δυνατότητες επιλογής. Δεν υπάρχει μια κυβέρνηση η οποία στην Ελλάδα μπορεί να μην εκτελέσει τις συνταγματικές της υποχρεώσεις και να μην υπερασπίσει την εθνική κυριαρχία και τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα» επισήμανε περαιτέρω.
Καταληκτικά, ο κ. Δένδιας χαρακτήρισε εξαιρετική τη σχέση της Ελλάδας με τη Γαλλία, σημείωσε πως οι δύο χώρες βλέπουν τις προκλήσεις της ευρύτερης περιοχής με τον ίδιο τρόπο και προσέθεσε: «Σε αυτό το πλαίσιο η παρουσία της Γαλλίας στην περιοχή είναι ένας πολύ θετικός παράγοντας. Ήδη αυτό φάνηκε στην τελευταία συνάντηση που είχαμε στο Κάιρο όπου μαζί με τον κ. Le Drian η Κύπρος, η Αίγυπτος και εμείς υπογράψαμε ένα κοινό ανακοινωθέν για τα τεκταινόμενα στην περιοχή. Η παρουσία του γαλλικού αεροπλανοφόρου, που μάλιστα έχει το εξαιρετικό όνομα Charles de Gaulle, με τη συνοδεία ελληνικών φρεγατών, η οποία ανακοινώθηκε νομίζω χθες, δόθηκε στη δημοσιότητα από τον Πρόεδρο Μακρόν, νομίζω ότι είναι ένας επιπλέον παράγοντας σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή».
- Παυλόπουλος: Να υπερασπισθούμε το Διεθνές Δίκαιο
Την αναγκαιότητα της υπεράσπισης του Διεθνούς Δικαίου το οποίο όπως είπε «αμφισβητείται ή βάλλεται», υπογράμμισε κατά την ομιλία του στο Κολέγιο Trinity, του Πανεπιστημίου του Δουβλίνου, όπου ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας της Νομικής, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος.
«Το Διεθνές Δίκαιο ειδικότερα αμφισβητείται ή βάλλεται, ως προς την δυνατότητά του να ρυθμίσει επαρκώς τις Διεθνείς Σχέσεις, κατ’ εξοχήν προς την κατεύθυνση της εμπέδωσης της Διεθνούς Ειρήνης. Είτε, ακόμη χειρότερα, βάλλεται, πολλές φορές ευθέως και απροκαλύπτως, από οπαδούς του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, οι οποίοι θεωρούν ότι το Διεθνές Δίκαιο, πρωτίστως ως προς το οικονομικό του σκέλος, παρεμποδίζει την πλήρη εξέλιξη της Οικονομικής Παγκοσμιοποίησης υπό όρους επίσης πλήρους ελευθερίας της Οικονομίας της Αγοράς, επειδή, δήθεν, θέτει «ανώφελους» και «γραφειοκρατικούς» φραγμούς στο διεθνές οικονομικό γίγνεσθαι», ανέφερε μεταξύ άλλων ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και πρόσθεσε:
Πρόκειται, για τους οπαδούς της «απορρύθμισης», οι οποίοι αντιτάσσονται σε κάθε μορφής κρατική παρέμβαση εντός του οικονομικού πεδίου, ανεξαρτήτως του αν η παρέμβαση αυτή εξελίσσεται εντός των in concreto κρατικών ορίων ή προκύπτει από την συνεργασία των Κρατών, κατά την παραγωγή αντίστοιχων κανόνων του Διεθνούς Δικαίου.
Η μειωμένη κανονιστική εμβέλεια και επάρκεια των διεθνών κανόνων δικαίου έχει την πιο διαβρωτική ρίζα της στην, επίσης χρόνια, έλλειψη επαρκών κυρωτικών μηχανισμών, ικανών να διασφαλίσουν την αποτελεσματική εφαρμογή των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου στην πράξη, και μάλιστα erga omnes.
Αυτή την «αχίλλειο πτέρνα» του Διεθνούς Δικαίου δεν έχει, καθ’ όλη την ιστορική διαδρομή του, θεραπεύσει -και, δυστυχώς, τίποτα δεν δείχνει ότι η επικίνδυνη αυτή κατάσταση θ’ αλλάξει στο μέλλον, άμεσο ή και απώτερο- η παρέμβαση του Διεθνούς Δικαστή, οιαδήποτε μορφή και αν έχει το ad hoc όργανο του συστήματος Διεθνούς Δικαιοσύνης, το οποίο επιλαμβάνεται για την in concreto εφαρμογή του οικείου κανόνα δικαίου και, συνακόλουθα, για την επίλυση της οικείας δικαστικής διαφοράς».
Συνεχίζοντας ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υποστήριξε ότι η διάγνωση της κανονιστικής ανεπάρκειας στην υπεράσπιση των θεσμικών πυλώνων του Διεθνούς Δικαίου δεν επαρκεί.
«Επειδή κατ’ εξοχήν τώρα, κατά Θουκυδίδη, «οι καιροί ου μενετοί», η κοινότητα των Διεθνολόγων έχει χρέος να στραφεί πλέον, ευθέως και ενεργώς, περισσότερο απ’ ό,τι στο παρελθόν, προς την οργάνωση και εφαρμογή μιας πραγματικής εκστρατείας υπεράσπισης του κύρους του Κανόνα Δικαίου στο πεδίο του Διεθνούς Δικαίου. Και η εκστρατεία αυτή πρέπει ν’ αποσκοπεί στην επίτευξη των εξής δύο, τουλάχιστον, στόχων:
- Πρώτον, στην επίτευξη του στόχου τόνωσης της κανονιστικής επάρκειας των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου κατά την παραγωγή τους.
- Δεύτερον, στην επίτευξη του στόχου στήριξης του έργου του Διεθνούς Δικαστή, κατά την εκ μέρους του ερμηνεία και εφαρμογή των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, στο πλαίσιο της δικαστικής επίλυσης των in concreto διεθνών διαφορών.
Το Διεθνές Δίκαιο βρίσκεται μπροστά στο φαινόμενο της επικυριαρχίας του «οικονομικού» επί του «θεσμικού», είπε ο κ. Παυλόπουλος, και αναφέρθηκε «στις επιπτώσεις της Οικονομικής Παγκοσμιοποίησης, υπό την καταλυτική επιρροή ακραίων νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων που, υπερασπιζόμενες, δήθεν, τους κανόνες της ελεύθερης Οικονομίας της Αγοράς αρνούνται κατηγορηματικά κάθε παρέμβαση στο πεδίο αυτό κανόνων δικαίου κρατικής προέλευσης, είτε πρόκειται για κανόνες του Εθνικού Νομοθέτη είτε πρόκειται για κανόνες του Διεθνούς Νομοθέτη, άρα του Διεθνούς Δικαίου.
Μιλώντας ειδικότερα για την έννοια της «απορρύθμισης», ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, την χαρακτήρισε ως τον πιο επικίνδυνο παράγοντα επιδείνωσης της κανονιστικής σχετικότητας και ανεπάρκειας των κανόνων και του Διεθνούς Δικαίου. ««Κοιτίδα» της θεωρίας περί «απορρύθμισης» υπήρξε, κατά την δεκαετία του 1950, η Σχολή του Σικάγο και «γεννήτοράς» της ο M. Friedman, επικεφαλής της ακραίως νεοφιλελεύθερης αντίληψης περί μιας αποτελεσματικής δυνατότητας πλήρους «αυτορρύθμισης» της Αγοράς», είπε ο κ. Παυλόπουλος και πρόσθεσε.
«Κατά την αντίληψη αυτή, σε γενικές γραμμές, οι παραδοσιακές αρχές του καπι-ταλισμού, ως προς την προσφορά και την ζήτηση, αρκούν, από μόνες τους, για να επιτύχουν την αναγκαία, κάθε φορά, ισορροπία του όλου οικονομικού συστήματος. Ακόμη και σε περιόδους οικονομικής κρίσης, η ισορροπία αποκαθίσταται αποκλειστικώς δια της εφαρμογής των οικονομικών, αμιγώς, κανόνων της Αγοράς. Η κρατική παρέμβαση, σε εθνικό ή και υπερεθνικό επίπεδο, μόνο «δεινά» μπορεί να προκαλέσει. Άρα, ο κάθε είδους και έκτασης κρατικός παρεμβατισμός, εθνικός και υπερεθνικός, όχι μόνο δεν επιλύει τα προβλήματα των οικονομικών κρίσεων αλλά, όλως αντιθέτως, τα επιδεινώνει.
- Κατ’ ακολουθία,», συνέχισε, «η αντίληψη περί «αυτορρύθμισης» της Αγοράς -και, άρα, του οικονομικού συστήματος- αποκλειστικώς μέσω των κανόνων της προσφοράς και της ζήτησης, προϋποθέτει, την σταδιακή συρρίκνωση του πεδίου δράσης του Κράτους και της θεσμικώς οργανωμένης Διεθνούς Κοινότητας. «Όσο λιγότερο κράτος τόσο το καλλίτερο». Κάπως έτσι το Κράτος -άρα και το Κράτος Δικαίου, υπό την εκδοχή του ιδίως ως Κοινωνικού Κράτους, και με συνταγματικό ή και διεθνές έρεισμα- είτε δρα intra muros ή συνεργαζόμενο με άλλα Κράτη, οφείλει να περιορισθεί, περίπου, στον ρόλο του «νυκτοφύλακος κυνός», κατά την αντίληψη των μέσων του 19ου αιώνα».
Μιλώντας για τις επιπτώσεις από την εφαρμογή της «απορρύθμισης», ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τόνισε ότι «ακριβώς εξαιτίας της συρρίκνωσης του τομέα παρέμβασης του Κράτους και της θεσμικώς οργανωμένης Διεθνούς Κοινότητας, μεγάλο μέρος του κενού που προκύπτει το καταλαμβάνουν, με την δράση τους, νεοπαγείς φορείς του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι, λόγω της καταγωγής τους, στερούνται οιασδήποτε δημοκρατικής νομιμοποίησης, τόσον από πλευράς Εθνικού όσο και από πλευράς Διεθνούς Δικαίου. Αυτή δε η έλλειψη δημοκρατικής νομιμοποίησης είναι εκείνη, η οποία αναδεικνύει και το μέγεθος των συνεπειών της φθίνουσας πορείας του Κράτους Δικαίου.
Δένδιας σε Χαφτάρ: Είμαστε έτοιμοι να εγγυηθούμε την ανακωχή ακόμη και με δυνάμεις μας
Κατά δεύτερο λόγο -και κατά συνέπεια- εκεί όπου η παραδοσιακή κρατική δραστηριότητα ανατίθεται πλέον σε φορείς του ιδιωτικού τομέα, η κανονιστική ρύθμιση της αντίστοιχης δραστηριότητας δεν γίνεται μόνο μέσω των κανόνων δικαίου κρατικής ή διακρατικής συνεργασίας προέλευσης και, άρα, αντίστοιχης δημοκρατικής νομιμοποίησης. Επιχειρείται και μέσω «νεότευκτων» κανόνων ιδιωτικής προέλευσης και έμπνευσης, των οποίων η «νομιμοποίηση» δεν έχει ίχνος δημοκρατικής κάλυψης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων κανόνων παρέχουν ορισμένοι, διαρκώς πολλαπλασιαζόμενοι, διεθνώς εφαρμοζόμενοι χρηματοπιστωτικοί κανόνες. Με την μέθοδο αυτή η γενικότερη συρρίκνωση του Κράτους Δικαίου, σ’ εθνικό και διεθνές επίπεδο, εκκολάπτει και ανάλογη δραστική συρρίκνωση της δημόσιου χαρακτήρα Έννομης Τάξης, αφήνοντας πεδίο ανάπτυξης σε μια «κανονιστική παραγωγή» ιδιωτικής καταγωγής, με κυρωτικούς μηχανισμούς επίσης ιδιωτικής καταγωγής».
Καταλήγοντας ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σημείωσε πως «οι προαναφερόμενες εγγενείς αδυναμίες -λόγω των θεσμικών και πολιτικών κενών του- αλλά και οι επίσης προαναφερόμενες σοβαρές ατέλειες του Κανόνα Δικαίου, κατά την «περιδίνησή» του στο κανονιστικώς άναρχο πεδίο της «απορρύθμισης», συνιστούν τις βασικές αιτίες του δημοκρατικού ελλείμματος, που πλήττει καιρίως το σύγχρονο Κράτος Δικαίου, και πάλι σ’ εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο».
Τέλος, ο κ. Παυλόπουλος υπογράμμισε πως «ακριβώς μέσα σε αυτό το δυσοίωνο τοπίο, πρέπει να υπερασπισθούμε το Διεθνές Δίκαιο, όταν μάλιστα έχει ν’ αντιμετωπίσει τεράστιας σημασίας νέες προκλήσεις για το σύνολο της Ανθρωπότητας, όπως είναι π.χ. οι προκλήσεις της κλιματικής αλλαγής, της τρομοκρατίας και της προσφυγικής κρίσης, η διαχείριση της οποίας αποκτά υπαρξιακές, κυριολεκτικώς, διαστάσεις για τον Άνθρωπο και τα Θεμελιώδη Δικαιώματά του. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η κατά τ’ ανωτέρω ευόδωση της αποστολής του Διεθνούς Δικαίου δεν αφορά μόνο την εξομάλυνση των Διεθνών Σχέσεων και την, μέσω αυτής, ειρηνική συνύπαρξη Κρατών και Λαών. Η ευόδωση αυτή, όλως αντιθέτως, συνιστά πραγματική εγγύηση και για την διεθνή υπόσταση του κάθε Κράτους in concreto, δοθέντος ότι μέσω των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου προστατεύεται, και μάλιστα πολλαπλώς, η lato sensu Κυριαρχία του. Καθένας δε μπορεί εύκολα ν’ αντιληφθεί ότι, κατ’ αποτέλεσμα, η προστασία της Κυριαρχίας ενός Κράτους σημαίνει, εμμέσως πλην σαφώς, και προστασία, εντός αυτού, των θεσμικών αντηρίδων του Κράτους Δικαίου, των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και, εν τέλει, της ομαλής λειτουργίας της ίδιας της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Υπό το φως λοιπόν των ως άνω διαπιστώσεων ας αναλάβουμε την βαριά, αλλά και τόσο τιμητική, ευθύνη της υπεράσπισης του Διεθνούς Δικαίου ως μια «σταυροφορία» υπεράσπισης αυτού τούτου του Νομικού Πολιτισμού, σε διεθνή κλίμακα».