File Photo: Η πρόεδρος της αμερικανικής Βουλής, Νάνσι Πελόζι. EPA, JIM LO SCALZO
Την περασμένη εβδομάδα, ο πρώην πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα υποστήριξε ότι αν κυβερνούσαν περισσότερες γυναίκες, θα γίνονταν λιγότεροι πόλεμοι, τα παιδιά θα είχαν καλύτερη φροντίδα και οι συνθήκες διαβίωσης θα ήταν γενικά καλύτερες.
Ο Μπάρακ Ομπάμα έχει ξανακάνει τέτοιες δηλώσεις στο παρελθόν. Έχει πει, για παράδειγμα, ότι είναι σημαντικό να αναλαμβάνουν οι γυναίκες θέσεις εξουσίας γιατί «οι άνδρες μοιάζει να έχουν κάποια προβλήματα αυτές τις ημέρες».
Μια γυναίκα ξέρει ότι ο ηγετικός της ρόλος απαιτεί ισχύ, αλλά το φύλο της παραπέμπει σε μια πιο ήπια τακτική. Οι γυναίκες σε ισχυρές θέσεις αντιμετωπίζουν έτσι μια διπλή κριτική: η ήπια προσέγγισή τους (όπως ο συμβιβασμός) θεωρείται ένδειξη αδυναμίας και η ισχυρή προσέγγισή τους (όπως η στρατιωτική ισχύς) ένδειξη επιθετικότητας.
Ο Ρίτσαρντ Νίξον είχε πει κάποτε: «Δεν νομίζω ότι μια γυναίκα μπορεί να κατέχει οποιαδήποτε κυβερνητική θέση. Εννοώ, πραγματικά δεν το νομίζω. Και ο λόγος είναι ότι οι γυναίκες είναι απρόβλεπτες. Και συναισθηματικές. Είναι και οι άνδρες απρόβλεπτοι και συναισθηματικοί, αλλά στις γυναίκες είναι συχνότερο».
Αυτή η προκατάληψη λειτουργεί περισσότερο στο υποσυνείδητο. Και οι περισσότεροι από εμάς δεν συνειδητοποιούμε ότι επηρεάζει την καθημερινή μας συμπεριφορά.
Η έρευνά μας δείχνει ότι οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες ακόμη περισσότερο με αυτή την προκατάληψη όταν χειρίζονται την εξωτερική πολιτική και την εθνική ασφάλεια. Η ικανότητα των γυναικών να επιτυγχάνουν συμβιβασμούς θεωρείται αδυναμία στη διάρκεια μιας στρατιωτικής κρίσης. Οι γυναίκες πρέπει να κλιμακώνουν τη διαφωνία για να δείχνουν αποφασιστικότητα.
Εξετάσαμε όλες τις γυναίκες ηγέτες που έχουν εμπλακεί σε στρατιωτικές αντιπαραθέσεις με άλλες χώρες μεταξύ του 1980 και του 2010. Διαπιστώσαμε ότι οι γυναίκες έχουν 17% περισσότερες πιθανότητες από τους άνδρες να συναντήσουν αντίσταση από άλλες χώρες στις απειλές τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χρησιμοποιούν μεγαλύτερη στρατιωτική ισχύ για να κάμψουν αυτή την αρχική αντίσταση.
Σκεφτείτε πού θα οδηγούσε ένας τέτοιος κύκλος σε μελλοντικές αποφάσεις για την πόλεμο και την ειρήνη. Μια γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ καταδικάζει τη Ρωσία για την επιθετικότητά της. Για να αποδείξει την αποφασιστικότητά της, απειλεί με στρατιωτική δράση. Ο Ρώσος πρόεδρος θεωρεί ότι πρόκειται για μπλόφα – επειδή είναι γυναίκα. Η Ρωσία εξακολουθεί τις εισβολές της και οι ΗΠΑ κηρύσσουν τον πόλεμο για να μη φανούν αδύναμες.
Η κοινωνία θεωρεί τις γυναίκες καλές στον συμβιβασμό, αλλά ελάχιστοι ψηφοφόροι θέλουν έναν ηγέτη να συμβιβαστεί σε θέματα που άπτονται της εθνικής ασφάλειας. Η αύξηση του αριθμού των γυναικών σε ηγετικές θέσεις πρέπει έτσι να συνοδευτεί από υποχώρηση των προκαταλήψεων.
(*) Η Άμπιγκεϊλ Σ. Ποστ είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια εθνικής ασφαλείας και πολιτικής επιστήμης στο Anderson University της Ιντιάνα – Πηγή: Washington Post, via ΑΠΕ-ΜΠΕ
Η διπλωματία των αγωγών: Για το Πεκίνο, όπως και για τη Μόσχα, το διακύβευμα είναι ζωτικό