Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν παίζει μία δύσκολη “παρτίδα” στη Λιβύη. Φωτογραφία Τουρκική Προεδρία
Τα ρέστα του είναι έτοιμος να παίξει ο πρόεδρος της Τουρκίας, καθώς ο χρόνος μετρά αντίστροφα για το στοίχημα που έχει βάλει στην Λιβύη και η απορριψη των «πρωτοβουλιών» του από τον Διεθνη παράγοντα και οι πληροφορίες ότι οι δυνάμεις του Στρατηγού Χαφταρ προωθούνται πλέον και εντός της Τρίπολης, τον υποχρεώνουν να επισπεύσει τις κινήσεις του.
Η στροφή της Τουρκίας προς την Λιβύη , έχει καθαρούς στόχους: την επέκταση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Τουρκίας για πρώτη φορά μετά την κήρυξη της Ανεξαρτησίας της Τουρκίας, διεύρυνση της επιρροής στα ίχνη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας , σπάσιμο του «αποκλεισμού» της Τουρκίας από τις ανοιχτές θάλασσες που σύμφωνα με τους οπαδούς του Ερντογάν ,επιβλήθηκε με την Συνθήκη της Λοζάνης και ανάδειξη της ως ηγέτιδας δύναμης και στον αραβικό μουσουλμανικό κόσμο.
Και φυσικά είναι επιλογή που τονώνει το ηγετικό προφίλ του ίδιου του Ερντογάν σε μια ευαίσθητη περίοδο , που η πρωτοκαθεδρία του στο πολιτικό σύστημα της χώρας θα μπορούσε να απειληθεί από την δημιουργία των δυο νέων κομμάτων από τους κ. Νταβουτογλου και Μπαμπατσάν αλλα και από μια οικονομία η οποία κινείται στην κόψη του ξυραφιού.
Οι κινήσεις του Ερντογάν και η απειλή για εμπλοκή στην Λιβύη προκάλεσαν τις αντιδράσεις της Μόσχας ,της Ουάσιγκτον , της Γαλλίας της Ιταλίας ,της Αιγύπτου , των χωρών του Κόλπου , ενώ ειχαν προηγηθεί οι αντιδράσεις και της Ε.Ε. για το Μνημόνιο περί θαλασσίων ζωνών. Η προειδοποίηση ολων των διεθνών παραγόντων ότι πρέπει να αποφευχθεί εξωτερική εμπλοκή στην Λιβύη φέρνει τον Ερντογάν σε πολύ δύσκολη θέση.
Εάν μάλιστα την κυβέρνηση Αλ Σαράζ διαδεχθεί καθεστώς που θα ελέγχεται από τις δυνάμεις της Ανατολικής Λιβύης και τον Στρατηγό Χαφτάρ η ρήξη στις σχέσεις με την Τουρκία θεωρείται δεδομένη και τότε θα μπει τέλος και στην φιλοδοξία του Ταγιπ Ερντογάν να βάλει πόδι στην Βόρεια Αφρική και μάλιστα σε σφήνα στα «πλευρά» της Αιγύπτου .
Για τον Ερντογάν είναι μονόδρομος η τήρηση της υπόσχεσης για στρατιωτική ενίσχυση του Αλ Σαράζ τουλάχιστον για να διασωθεί η κυβέρνηση της Τρίπολης και να έχει λόγο στην Διάσκεψη του Βερολίνου αργότερα τον Ιανουάριο. Αλλά και για να διασωθεί καιη αξιοπιστία του ίδιου του τούρκου ηγέτη στον μουσουλμανικό κόσμο οπου προβάλει παντού ως ο προστάτης των απανταχού μουσουλμάνων και δεν ταιριάζει φυσικά σε αυτή την εικόνα η εγκατάλειψη του Αλ Σαράζ στο έλεος των δυνάμεων του στρατηγού Χαφτάρ.
Η στρατιωτική εμπλοκή στην Λιβύη για λόγους που έχουν εξηγηθεί επανειλημμένα δεν έχει καμιά σχέση με τον «περίπατο» της εισβολής στην Βόρειο Συρία και πιθανόν η Άγκυρα θα επιλέξει την λιγότερο επικίνδυνη λύση της αποστολής στρατιωτικών συμβούλων και μικρού αριθμού επίλεκτων δυνάμεων και μεγαλύτερου αριθμού ισλαμιστών που μέχρι τώρα πολεμούσαν στην Βόρειο Συρία αλλά και την ενίσχυση των κυβερνητικών δυνάμεων της Τρίπολης με θωρακισμένα οχήματα, αντιαεροπορικά , πυρομαχικά και οπλισμένα drones. Βοήθεια που όμως δεν μπορεί εύκολα να ανατρέψει τους σημερινούς συσχετισμούς.
Καθώς ο χρόνος πιέζει ο Ερντογαν επισπεύδει την τυπική έγκριση από την Εθνοσυνέλευση της άδειας για ανάπτυξη τουρκικών δυνάμεων στην Λιβύη και η ψηφοφορία πιθανότατα θα γίνει την Πέμπτη.
Η διπλωματική εκστρατεία της Αθήνας έχει αποφέρει καρπούς, αλλά ακόμη και οι δηλώσεις στήριξης απέχουν πολύ από το να αποτελούν τελεσίγραφο προς την Τουρκία από δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ και η Γαλλία που θα απέτρεπαν κάθε επιθετική κίνηση της Τουρκίας.
Διπλωματικά και επιχειρησιακά έχουν καταστρωθεί σχέδια για όλα τα ενδεχόμενα και για όλα τα σενάρια.
Ανεξαρτήτως του πως και που θα επιχειρήσει τα τετελεσμένα ο κ. Ερντογαν ,η μεγάλη δοκιμασία για την Αθήνα είναι η διατήρηση μιας πολύ λεπτής ισορροπίας: η επιδίωξη αποφυγής μιας καταστροφικής πολεμικής σύγκρουσης ,δεν πρέπει να οδηγήσει σε αποδοχή των τετελεσμένων του κ. Ερντογάν και την παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας. Και αυτό τελικά είναι το ζητούμενο.
Ο Ερντογάν δρα και αντιδρά ως ηγέτης υπερδύναμης: Τώρα θα σώσει την Ασία και την Αφρική!