Τουρκικά πλοία. Photo via Twitter, @tcsavunma
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για μελλοντική συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την Τουρκία, ενώ δεν είναι λίγο το μελάνι που έχει χυθεί προκειμένου να εξηγηθεί πώς θα οδηγηθεί η χώρα μας σε αυτό το μονοπάτι ή ακόμα καλύτερα πώς θα μας οδηγήσουν, παρουσιάζοντάς το ως την υπέρτατη εθνικά ωφέλιμη λύση, αφού πρώτα διαχειριστούν το πλήθος με τις βασικές αρχές ψυχολογίας της μάζας.
Εδώ και αρκετό διάστημα ο Ερντογάν μιλά για αναθεώρηση της Συμφωνίας της Λωζάνης, για ανασχηματισμό του χάρτη της περιοχής, δίνοντας απτά δείγματα πως η αλλαγή συνόρων θα είναι το πρώτο στρατηγικό βήμα που θα κάνει η Τουρκία με φόντο τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο.
Στο ίδιο μοτίβο, μόλις πρόσφατα από το βήμα του Παγκόσμιου Φόρουμ για τη Μετανάστευση, στη Γενεύη, ο Ερντογάν με περίσσια έπαρση υπενθύμισε ότι η Άγκυρα έχει δημιουργήσει μια «ζώνη ασφαλείας» βάθους 30 χιλιομέτρων στα σύνορα Συρίας – Τουρκίας απευθύνοντας έκκληση -προς άγνωστη κατεύθυνση- για κοινή εκμετάλλευση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων που βρίσκονται εντός της «ασφαλούς ζώνης».
Είναι όμως έτσι;
Η σημερινή νέο-οθωμανική Τουρκία είναι σε θέση να αγνοεί ακόμη και το διεθνές δίκαιο (;) του οποίου αναπόσπαστο κομμάτι είναι το Δίκαιο της Θάλασσας, με βάση το οποίο καθορίζεται η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και κατά τη Συνθήκη του MontegoBay του 1982, είναι δεσμευτικό για όλους; (σ.σ. η Τουρκία δεν ψήφισε τη Σύμβαση του Δικαίου της Θαλάσσης το 1982 όπως έπραξαν η Ελλάδα και η Κύπρος, εφόσον δεν εξυπηρετούνταν τα συμφέροντά της. Ωστόσο, η Τουρκία έχει την υποχρέωση να σέβεται την Σύμβαση καθώς έχει ισχύ Εθιμικού Δικαίου που αναγκάζει όλα τα κράτη να την τηρούν είτε την ψήφισαν είτε όχι, κάτι που η Τουρκία αρνείται διαρκώς).
Μπορεί η Τουρκία να αγνοεί ή και να μην αναγνωρίζει ακόμη και κρίσιμα -νομικής φύσεως-συμπεράσματα που καταγράφουν θεσμοί της Ε.Ε; (σ.σ βλέπε πρόσφατο περιεχόμενο κοινής δήλωσης των ευρωπαίων ηγετών για το μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης με την επιβολή του όρου στο ανακοινωθέν: «Δεν μπορεί να παράγει νομικές συνέπειες για τρίτα κράτη»)
Με τη θεωρία του ζωτικού χώρου «Lebensraum» δικαιολογήθηκε ο ιμπεριαλιστικός επεκτατισμός στην πρώην Σ. Ένωση, στην Πολωνία, όταν κατέλαβαν την Τσεχοσλοβακία οι Ναζί, ενώ ο όρος πριν από τον Χίτλερ χρησιμοποιήθηκε από τον εμπνευστή για πολλούς της «γεωπολιτικής» τον Friedrich Ratzel (1897).
Γνωρίζοντας την πρώτη διάδοση περίπου το 1901, ο ζωτικός χώρος έγινε γεωπολιτικός στόχος της Αυτοκρατορικής Γερμανίας κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (1914–1918), ως το κύριο στοιχείο του Septemberprogramm της εδαφικής επέκτασης. Η πιο ακραία μορφή αυτής της ιδεολογίας υποστηρίχθηκε από το Ναζιστικό Κόμμα και τη Ναζιστική Γερμανία μέχρι το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο ρόλος του ΟΗΕ δεν είναι αυτός που παρουσιάζεται σήμερα.
Δεν μπορεί να λειτουργεί ως άλλος πόντιος Πιλάτος που νίπτει τας χείρας του και σίγουρα δεν είναι ένας Οργανισμός τον οποίο επισκέπτεται μια μαξιμαλιστική χώρα προκειμένου να καταθέσει νομικά αστήριχτες και εμπρηστικές συμφωνίες, δίνοντας απλώς έναν αριθμό πρωτοκόλλου. Οφείλει και πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες και να μην υπεκφεύγει να πάρει θέση απέναντι στoσύμφωνo της Τουρκίας με τη Λιβύη. Την ίδια ώρα η Ε.Ε «κατακεραυνώνει» μεν την κυβέρνηση Ερντογάν για τις προκλητικές ενέργειές της, αλλά από την άλλη αποφεύγει να πάρει γενναίες αποφάσεις για επιβολή κυρώσεων, εθελοτυφλώντας μπροστά στις συμφωνίες εξοπλιστικών που συνάπτονται μεταξύ Τουρκίας – Γερμανίας.
Δυστυχώς,όμως, για την ώρα δεν φαίνεται φως στο τούνελ, με λαμπρή εξαίρεση το πρόσφατο νομοθέτημα για την ψήφο των εκτός επικρατείας εκλογέων που κάνει την Ελλάδα ισχυρότερη!
(*) Κοινωνιολόγος, blogger, Freelance writer
Το μέλλον των Ελληνοτουρκικών Σχέσεων: Μια αριστουργηματική ανάλυση του Άγγελου Συρίγου