Η ευρωπαϊκή σημαία. Photo via Twitter, @EU_COMMISSION
Αναμφίβολα μέρος του οπλοστασίου ενός κράτους είναι και τα διεθνή του ερείσματα. Κι αυτό, επειδή ενισχύουν τη θέση του στο διπλωματικό επίπεδο και ως ένα βαθμό λειτουργούν αποτρεπτικά για την εκδήλωση επιθετικών ενεργειών εκ μέρους επεκτατικών γειτόνων.
Ως εκ τούτου, ήταν απολύτως αναγκαία η πρωτοβουλία της Αθήνας και της Λευκωσίας να ενεργοποιήσουν τον ευρωπαϊκό παράγοντα αναφορικά με τις πειρατικές ενέργειες της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ κι όχι μόνο, αλλά είναι επικίνδυνη αυταπάτη η φιλολογία για την ευρωπαϊκή ομπρέλα.
Είναι κυρίως η πίεση των δύο αυτών μεγάλων χωρών-μελών που άλλαξε το κλίμα κι όχι η περιβόητη κοινοτική αλληλεγγύη, για την οποία πολλά λέγονται, αλλά η Κύπρος και η Ελλάδα δεν την έχουν δει στην πράξη. Κοινοτική αλληλεγγύη δεν σημαίνει πως θα έλθουν να πολεμήσουν στο Αιγαίο Γάλλοι, Γερμανοί ή Πολωνοί, ούτε ο ουσιαστικά ανύπαρκτος ευρωστρατός. Προφανώς, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.
Κοινοτική αλληλεγγύη και κυρώσεις
Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι την ποντιοπιλατική στάση της ΕΕ, έτσι τουλάχιστον όπως αυτή εκφραζόταν μέχρι πρότινος, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Η κοινοτική αλληλεγγύη μπορεί να εκφρασθεί με πολλούς τρόπους. Όταν θέλει η ΕΕ να λάβει δραστικά μέτρα, το κάνει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία για το ζήτημα της Κριμαίας.
Ο Ερντογάν μπορεί να χρησιμοποιεί υψηλούς τόνους εναντίον και των Ευρωπαίων, αλλά είναι υποχρεωμένος να λάβει σοβαρά υπόψη του τις σχέσεις του με την ΕΕ:
Πρώτον, λόγω των καθοριστικής σημασίας που έχουν για την Τουρκία οι εκτεταμένες οικονομικές σχέσεις με την Ευρώπη.
Δεύτερον, επειδή η περαιτέρω όξυνση της Άγκυρας και με την Ευρώπη και με τις ΗΠΑ, σε συνδυασμό με τον γεωπολιτικό εναγκαλισμό της με τη Μόσχα, τείνουν να διαμορφώσουν συνθήκες απομόνωσης της Τουρκίας από τη Δύση.
Ο “φαύλος κύκλος” του μεταναστευτικού: Όταν ανοίγει την στρόφιγγα ο Ταγίπ η Ε.Ε. φοβάται