FILE PHOTO: Ο υπουργός Εξωτερικών της κατοχικής δύναμης Τουρκίας σε διεθνές συνέδριο. Φωτογραφία τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών
Το φαινόμενο της υποκρισίας είναι συνηθισμένο στη διεθνή σκηνή και αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτικού συστήματος. Μερικές φορές όμως κάποιοι ξεπερνούν κάθε όριο προκλητικότητας, όπως ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Μεβλούτ Τσαβούσογλου.
Η τοποθέτησή του είναι απολύτως σωστή όσον αφορά την ανάγκη εφαρμογής του διεθνούς δικαίου από όλα τα κράτη, χωρίς εξαιρέσεις.
Αλλά, δεν μπορεί να δίνει μαθήματα διεθνούς νομιμότητας ο εκπρόσωπος μιας χώρας που παραβιάζει συστηματικά τις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου.
Με περισσή υποκρισία είπε ακόμη ότι «οι δηλώσεις του τύπου “εγώ το έκανα και τελείωσε” δεν θα έχουν καμιά ισχύ από άποψη διεθνούς δικαίου».
Κοιτάξτε ποιος μιλά για σεβασμό προς την έννομη τάξη: Ο υπουργός Εξωτερικών ενός ισλαμοφασιστικού καθεστώτος που κατήργησε το κράτος δικαίου και εισβάλλει σε γειτονικές χώρες, χρησιμοποιώντας τον εποικισμό για την εξ ολοκλήρου αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα των κατεχομένων εδαφών.
Πρόκειται για το άκρον άωτον της τουρκικής ξεδιαντροπιάς και αναίδειας. Είναι σαν να μιλά ένας κλέφτης για την ασφάλεια των σπιτιών και ένας απατεώνας για την εφαρμογή του νόμου.
Δυστυχώς, τόσο στη Λευκωσία όσο και την Αθήνα επιμένουν να διαχειρίζονται το Κυπριακό επενδύοντας σε συνεχείς υποχωρήσεις, ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Ευελπιστούν, όπως δηλώνουν κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι, ότι «η Τουρκία θα επιδείξει επιτέλους καλή θέληση για να επαναρχίσουν διαπραγματεύσεις και να αποδώσουν το ποθούμενο αποτέλεσμα».
Και ποιος θα παροτρύνει ή θα πιέσει ή θα αναγκάσει την Τουρκία να διαπραγματευτεί σοβαρά για το «ποθούμενο αποτέλεσμα»;
Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες που δεν κάνει καμία νύξη στις εκθέσεις του για κατοχή και για τουρκική παραβατικότητα στην κυπριακή ΑΟΖ, εξισώνοντας τον θύτη με το θύμα ή ο πρόεδρος Τραμπ και ο Βλαντιμίρ Πούτιν που αλληλοθαυμάζονται με τον Ταγίπ Ερντογάν;
Ανέφικτος και μη ρεαλιστικός στόχος δεν είναι η χάραξη συγκροτημένης πολιτικής από Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους (από όσους ακόμα ονειρεύονται μια ενιαία πατρίδα) για απελευθέρωση, αλλά η επιμονή σε μια χρεοκοπημένη διαδικασία που οδηγεί συνεχώς στην επιβολή και εδραίωση των τετελεσμένων του τουρκικού επεκτατισμού.
Αφού τα Ηνωμένα Έθνη διαχειρίζονται το Κυπριακό ως δικοινοτικό πρόβλημα και όχι ως πρόβλημα εισβολής και ξένης κατοχής, αγνοώντας επίσης προκλητικά τον παράνομο, συστηματικό εποικισμό από την Τουρκία, ήταν επόμενο ότι αργά η γρήγορα θα φτάναμε και σ’ αυτό το σημείο.
Η αποθράσυνση του κάθε Τατάρ και Τσαβούσογλου δεν οφείλεται μόνο στη μεροληπτική στάση της διεθνούς κοινότητας υπέρ της Τουρκίας, αλλά και εξαιτίας της ακατανόητης ανοχής που επιδεικνύεται από τον Ελληνισμό απέναντι στο τουρκικό έγκλημα.
Η Τουρκία δεν δικαιούται την προεδρία της ΓΣ του ΟΗΕ: Να δικαστεί για εγκλήματα πολέμου