Ημερίδα με θέμα «Η στρατηγική του ΚΚΕ την περίοδο 1940 – 1949» παρουσία Κουτσούμπα
Ο γενικός γραμματέας της κεντρικής επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, Δημήτρης Κουτσούμπας. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟΣ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Κουτσούμπας για τη Μέση Ανατολή: Η κυβέρνηση να αποσύρει τη στήριξη της στο κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, να απεμπλακεί από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους
Αντλούμε δύναμη από τους «200» της Καισαριανής, λέει ο Κουτσούμπας: Συνεχίζουμε να βαδίζουμε τον δρόμο της ανατροπής μέχρι την τελική νίκη, τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό!
Ημερίδα με θέμα «1940-1949: Δεκαετία όξυνσης της ταξικής πάλης», διοργάνωσε απόψε η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ στην Αίθουσα Συνεδρίων του ΚΚΕ. Στην ημερίδα η οποία περιλαμβάνεται σε μια σειρά πρωτοβουλιών της ΚΟ Αττικής για τα 75 χρόνια από την Απελευθέρωση της Αθήνας και την ταξική σύγκρουση του Δεκέμβρη του ’44, παρευρέθηκε ο γενικός γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.
Την κεντρική ομιλία με θέμα «Η στρατηγική του ΚΚΕ την περίοδο 1940 – 1949» πραγματοποίησε η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ ακολούθησαν θεματικές παρεμβάσεις.
Όπως είπε, και εξήγησε στη συνέχεια, η δεκαετία του 1940 είναι «αντιπροσωπευτικά πλούσια σε γεγονότα προς απόδειξη της πλήρους διάστασης που υπάρχει ανάμεσα στα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα και τα συμφέροντα του κεφαλαίου» και η πιο «κοντινή μας χρονικά περίοδο της ελληνικής και της διεθνούς ιστορίας στην πάλη ανάμεσα στην αντιδραστική πλέον καπιταλιστική εξουσία και στη διεκδίκηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας».
Εξέφρασε την υπερηφάνεια του ΚΚΕ για τους αγώνες και τις θυσίες των μελών και στελεχών του, για την οργάνωση της αντίστασης και του ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα και την οργάνωση της οικονομικής και κοινωνικής ζωής στις απελευθερωμένες περιοχές, όπου «η κλονισμένη αστική εξουσία τόσο η εγχώρια όσο και η κατοχική άφηνε πίσω της συντρίμμια».
«Δικαίως συσπειρώθηκε με το ΚΚΕ ό,τι πιο πρωτοπόρο, δημιουργικό στοιχείο ανέδειξαν οι επιστήμες, οι τέχνες, η εκπαίδευση, ακόμα και επαγγελματίες στρατιωτικοί, συσπείρωση που ανανεώθηκε σε μεγάλο βαθμό και στην επόμενη περίοδο από την απελευθέρωση της Αθήνας ως την έναρξη και τη λήξη του ΔΣΕ» υπογράμμισε.
Η Ε. Μπέλλου είπε ότι «περηφανευόμαστε γιατί το ΚΚΕ δεν φοβήθηκε να βάλει βαθιά το νυστέρι στην ιστορία του, να αναζητήσει και τις δικές του ευθύνες, αδυναμίες, τα δικά του λάθη, εκείνα που αν δεν γίνονταν, ενδεχομένως αυτός ο αγώνας στον οποίο ηγήθηκε το ΚΚΕ να έφθανε στη νίκη, στην κατάργηση των εκμεταλλευτικών καπιταλιστικών σχέσεων. Στο ξεκίνημα της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας».
Επισήμανε, ταυτόχρονα ότι «ο ταξικός αντίπαλος αλλά και ο οπορτουνισμός επιδιώκουν να μετατρέψουν την ειλικρινή και επαναστατική αυτοκριτική του ΚΚΕ σε λαθολογία και σε μηδενισμό» και υπογράμμισε ότι το ΚΚΕ δεν φοβάται «να εκθέτει ανοιχτά τα πιο σημαντικά λάθη του αυτά που αφορούν την στρατηγική».
Η Ε. Μπέλλου αναφέρθηκε λεπτομερειακά στις συνθήκες της ταξικής πάλης την περίοδο εκείνη, καθώς και στα προβλήματα της στρατηγικής του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και χαρακτήρισε «επαναστατική τόλμη του ΚΚΕ» τη μελέτη της ιστορίας του «με έρευνα σε αρχεία δικά του, του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και του ταξικού αντιπάλου», καθώς και τη δημόσια έκθεση των συμπερασμάτων του, ενώ η έρευνα συνεχίζεται «όχι ως αγνωστικιστική τάση ούτε για να προσαρμόσουμε την ιστορία στο Πρόγραμμά μας όπως μας κατηγορούν κάποιοι οπορτουνιστές».
«Το πρώτο και βασικό συμπέρασμα από τη δεκαετία του ’40 είναι ότι ο βαθύς διαχωρισμός ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη δεν ξεθωριάζει, δεν υποσκελίζεται από οποιαδήποτε άλλη αντίθεση και αλίμονο όταν το επαναστατικό εργατικό κίνημα, το κομμουνιστικό, χαράσσει την πολιτική του μακροπρόθεσμα ή έστω και μεσοβραχυπρόθεσμα παρακάμπτοντας αυτή τη νομοτέλεια» υπογράμμισε η Ε. Μπέλλου.
Σημείωσε ότι τα περί «εθνικής ομοψυχίας και ενότητας» χρησιμοποιούνται ‘όχι μόνο για την παραποίηση της σύγχρονης ιστορίας, αλλά και για την κάμψη οποιασδήποτε αντίστασης, αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος απέναντι στις νέες επιθέσεις για κατακτήσεις και δικαιώματα που είχε η εργατική τάξη και άλλες λαϊκές δυνάμεις μέσα στα όρια του συστήματος».
Πρόσθεσε ότι τα συμπεράσματα από τη δεκαετία του ’40 για τον ταξικό χαρακτήρα των προβλημάτων και της πάλης «δεν αφορούν μόνο τον προσδιορισμό του χαρακτήρα της εξουσίας που χρειάζεται η εργατική-λαϊκή πλειοψηφία, τον προσδιορισμό του τρόπου κατάκτησής της, δηλαδή την επανάσταση. Τα συμπεράσματα αφορούν και τη διαμόρφωση των θέσεων και της στάσης του Κόμματος σε σειρά σημαντικών ζητημάτων σε συνθήκες όπως οι σημερινές που δεν είναι επαναστατικές, αλλά ακόμα περισσότερο σκιάζονται από τη νίκη της αντεπανάστασης».
«Αφορούν δηλαδή ζητήματα όπως το πρόβλημα των τουρκικών απειλών και διεκδικήσεων, η είσοδος προσφύγων πολέμου ή οικονομικών μεταναστών, η μαζική ανεργία λόγω εκτεταμένης οικονομικής κρίσης, ή καταστροφών στον περιβάλλοντα χώρο ή παρέμβασης στη φύση αφού όλα αυτά είναι αποτελέσματα της οικονομικής δραστηριότητας με στόχο το κέρδος και όχι την κοινωνική ευημερία» πρόσθεσε.
Υπογράμμισε τον ρόλο της επαναστατικής θεωρίας στη διαμόρφωση επαναστατικής στρατηγικής και το καθήκον των κομμουνιστών για αυτομόρφωση και ουσιαστική αντίληψη της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας και τόνισε ότι «ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός δεν είναι μια ευχή, δεν είναι μια δίκαιη αλλά ιδεατή προσέγγιση μιας άλλης κοινωνίας. Είναι η επιστημονικά τεκμηριωμένη δυνατότητα να περάσει η ανθρωπότητα στην ανώτερη οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική οργάνωσή της με βάση το επίπεδο ανάπτυξης της επιστήμης, της τεχνολογίας, των μέσων παραγωγής που η ίδια έχει δημιουργήσει, που μπορούν να βρουν διέξοδο πλήρους αξιοποίησής τους με κοινωνική ιδιοκτησία και επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, επομένως με επαναστατική σοσιαλιστική εξουσία».
«Αλλά και για να φθάσει σε αυτό το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό και για να οικοδομήσει τη νέα κομμουνιστική κοινωνία το επαναστατικό υποκείμενο χρειάζεται να υπηρετεί το ταξικό του συμφέρον με επιστημονικότητα, επομένως και με ανάλογη προσέγγιση της ιστορίας» πρόσθεσε.
«Τον ιμπεριαλισμό, δηλαδή τον καπιταλισμό των ημερών μας μπορούμε να τον γκρεμίσουμε και να χτίσουμε τον σοσιαλισμό χωρίς ηττοπάθεια από το αντεπαναστατικό γκρέμισμα στον 20ο αιώνα. Αλλά με γνώση των παλιών και των νέων δυνατοτήτων που διαμορφώνονται» κατέληξε στην ομιλία της η Ε. Μπέλλου.
ΑΠΕ-ΜΠΕ