Η τελευταία διχοτομημένη πρωτεύουσα στην Ευρώπη: Μπορεί η Λευκωσία να γίνει Βερολίνο;
ΣΚΙΤΣΟ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ακροδεξιοί και ακροαριστεροί στη Γερμανία συμπίπτουν: Επιστροφή στο ρωσικό φυσικό αέριο λόγω απωλειών στο ΑΕΠ- Βιομήχανοι και αναλυτές ενίστανται και απορρίπουν τη στροφή
Η Κύπρος παραμένει συνεπής στις διαχρονικές της θέσεις για το Κόσοβο: Προσηλωμένη στον σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας, λέει ο εκπρόσωπος Τύπου του ΥΠΕΞ
Η ανακοίνωση της επιλογής του Βερολίνου για την επικείμενη τριμερή συνάντηση για το Κυπριακό συνέπεσε χρονικά με τους εορτασμούς για την τριακοστή επέτειο από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.
Από τον Νοέμβριο του 1989 και μετά «η Λευκωσία παραμένει η τελευταία διχοτομημένη πρωτεύουσα της Ευρώπης», όπως έλεγε και το σλόγκαν που καθιερώσαμε για πολλά χρόνια, για να προσελκύσουμε το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης.
- Η σύγκριση του Τείχους του Βερολίνου με τη διχοτόμηση της Λευκωσίας δεν έχει καμία απολύτως ιστορική και πολιτική βάση, πέραν βεβαίως ενός συμβολισμού. Ούτε η διαίρεση της Γερμανίας είχε οποιαδήποτε ομοιότητα με τη διαίρεση της Κύπρου. Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά γεγονότα, δημιούργημα πολύ διαφορετικών συνθηκών. Οι ανομοιότητες είναι πολλές, ας δούμε μερικές από τις σημαντικότερες:
Η Γερμανία ήταν και είναι ένα έθνος, ένα κράτος, ένας λαός, με κοινή γλώσσα, ίδια κουλτούρα, κοινές αξίες και αντιλήψεις, χωρίς σοβαρές θρησκευτικές ή άλλες διαφορές. Μιλούσαν την ίδια γλώσσα, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά, συνεπώς, σε μεγάλο βαθμό εξέλιπαν τα στοιχεία εκείνα που συμβάλλουν ευκολότερα στη χειραγώγηση των ανθρώπων και στην ανάδειξη των διαφορών, που μπορούν κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να εξελιχθούν σε εστίες αντιπαράθεσης.
Στην Κύπρο σχεδόν τίποτε από αυτό δεν ίσχυε και δεν ισχύει. Ούτε εμείς, ούτε και οι Τουρκοκύπριοι καταφέραμε να σκεφτόμαστε και ακόμη καλύτερα να ενεργούμε έχοντας ως κοινή αξία το κοινό μας κράτος. Ενδεχομένως να μην είμασταν και έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Η εξάρτηση από τις μητέρες πατρίδες, η ανυπαρξία κοινής διοικητικής, πολιτικής και διπλωματικής εμπειρίας αλλά κυρίως η έλλειψη εμπιστοσύνης, ήταν η βάση πάνω στην οποία θεμελιώθηκε το δικό μας τείχος.
- Οι διαφορές στην κουλτούρα, τη θρησκεία, τη νοοτροπία, ήταν τα υλικά με τα οποία οικοδομήθηκε το τείχος, το οποίο ναι μεν άρχισε να φθείρεται, αλλά δυστυχώς παραμένει ισχυρό βαθιά μέσα μας. Όσο κι αν θέλουμε να λέμε ότι είμαστε ένας λαός, η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μπορέσαμε να λειτουργήσουμε κατά τρόπον που να επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο. Το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν προσπαθήσαμε καν να βρούμε έναν κοινό στόχο ώστε να στραφούμε προς την ίδια κατεύθυνση και όταν λέμε ότι επιζητούμε λύση να αντιλαμβανόμαστε και οι δύο το ίδιο πράγμα.
Στην περίπτωση της Γερμανίας τα δεδομένα ήταν πολύ πιο εύκολα, γιατί πολύ απλά οι κάτοικοι του μισού κομματιού της χώρας ήθελαν να αφομοιωθούν από το άλλο μισό και το τείχος υποχώρησε όταν ο ένας από τους δύο «εχθρούς» ουσιαστικά έπαυσε να υφίσταται. Σ’ εμάς όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα με αποτέλεσμα όταν συνομιλούμε για λύση στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχει ο φόβος της κατάρρευσης, που συντηρεί το τελευταίο τείχος της ενωμένης Ευρώπης.
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο
Απέραντο “πλυντήριο” η Κύπρος: Ο «ανένδοτος αγώνας» με έπαθλο την κυπριακή ιθαγένεια…