Αρχίζει και ο Λευκός Οίκος να ”κοκκινίζει” για την Τουρκία: Πότε θα ξεσπάσει στον Ταγίπ;

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αντίθετοι στην κλιμάκωση με το Ιράν οι Ισραηλινοί: 74% διαφωνούν με τα αντίποινα σύμφωνα με δημοσκόπηση του Εβραϊκού Πανεπιστημίου

Στην Τουρκία ο Γερμανός πρόεδρος Σταϊνμάιερ: Θα συναντηθεί πρώτα με τον Ιμάμογλου στην Κωνσταντινούπολη και μετά με τον Ερντογάν στην Άγκυρα

«Η Τεχεράνη δεν επιδιώκει την εξάπλωση της έντασης με το Ισραήλ»: Το Ιράν έχει στείλει σαφή μηνύματα στις ΗΠΑ για τις προθέσεις του λέει ο υπουργός Εξωτερικών Αμπντολαχιάν 

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΡΙΒΑ (*)

Όπως έχουμε αναφέρει στην ιστοσελίδα Hellas Journal το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ και η παρατεταμένη κρίση που το ταλανίζει, θα ξεσπάσει στην Τουρκία αναπόφευκτα.

Επίσης, έχουμε αναφέρει πως η πολιτική κουλτούρα των ΗΠΑ επηρεάζει αποφασιστικά την εξωτερική τους πολιτική, καθώς η Αμερική προσπαθεί να εξάγει τις αξίες της που συνέστησαν τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Ο Ουιλσονισμός και ο Τζεφερσονισμός (από διαφορετική αφετηρία ο καθένας) δεν επιτρέπουν στην Αμερική να μείνει τυφλή απέναντι στην Τουρκία.

• Το πιο σημαντικό επιχείρημα όμως, έρχεται από την τράπεζα ιδεών του πολιτικού ρεαλισμού, στον οποίο εντάσσεται μια πολύ σημαντική παραφυάδα, που ακούει στο όνομα ”ηγεμονική σταθερότητα”. Βάσει αυτής, η ηγεμονική δύναμη που χρειάζεται η διεθνής κοινότητα είναι υποχρεωμένη να παρέχει συλλογικά αγαθά στις άλλες χώρες, να παρέχει κίνητρα σε αυτές δηλαδή, για να θεωρούν τη δύναμη αυτήν, αξιόπιστη (Βλ. Krasner και Gilpin).

Με άλλα λόγια, χωρίς παραδειγματισμό και κοινωνικοποίηση αυτού του κρτάτους που διαταράσσει την ασφάλεια που παρέχει η ηγεμονική δύναμη, η τελευταία κινδυνεύει να δείξει σε όλη τη διεθνή κοινότητα οτι υφίσταται χάος και αναρχία. Υπάρχουν λοιπόν στοιχεία που αποδεικνύουν οτι και ο Λευκός Οίκος θα ακολουθήσει τελικά το ”βαθύ κράτος” παρά όσα υποσχόταν περί ”Drain the Swamp”.

Όπως ζημιώθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, πρώην πρωθυπουργός της χώρας μας με το Μακεδονικό, κατά τον ίδιο τρόπο ζημιώθηκε ο Ντόναλντ Τραμπ. Τι κοινό έχουν οι δύο; Και οι δύο δεν μελέτησαν το περιβόητο Δίλημμα του Putnam. Βάσει αυτού, ο λήπτης απόφασης για ένα θέμα εξωτερικής πολιτικής, οφείλει να εξισορροπεί τις εσωτερικές του επιταγές (πχ αντιπολίτευση, διαφωνία κοινής γνώμης με μια απόφαση κτλ) με τις αντίστοιχες της διεθνούς πολιτικής (πχ διεθνές περιβάλλον, momentum, διμερείς, περιφερειακοί και διεθνείς συσχετισμοί δυνάμεων κτλ).

• Ο Αλέξης Τσίπρας θεωρούσε οτι η επίλυση του Μακεδονικού δε θα είχε αντίκτυπο στις επερχόμενες -τότε- εκλογές. Ο Ντόναλντ Τραμπ με τις πάμπολλες εκδοχές του ”America First” μπορούσε να δικαιολογεί την κάθε του απόφαση στο εξωτερικό των ΗΠΑ αλλά και στο εσωτερικό. Ο Τραμπ ξέχασε πως η εκλογή του, επανα-πολιτικοποίησε τον αμερικανικό λαό, ο οποίος με μελέτη του Kupchan περίπου 13 χρόνια πίσω, φαινόταν να βαδίζει στην πολιτική αδιαφορία και αποστασιοποίηση. Κάποια δημοσκόπηση λοιπόν, θυμίζει στον Λευκό Οίκο πως ο Ρούζβελτ έκανε τρομερή δουλειά στις ΗΠΑ πριν 80 χρόνια.

Έπεισε μια καλή την Αμερική πως δεν μπορεί να είναι ”μόνη”. Ο αμερικανικός λαός γυρίζει την πλάτη στον Τραμπ για την συμπεριφορά του στους Κούρδους. Ο Τραμπ θεώρησε πως ο αμερικανικός λαός θέλει απλώς να μην πληρώνει στρατεύματα εκτός ΗΠΑ. Ο αμερικανικός λαός όμως, δείχνει οτι θέλει να πληρώνει όπου υπάρχει ανάγκη. Ίσως τελικά ο ήπιος -και ορθός- παρεμβατισμός να βρίσκεται περισσότερο στον αμερικανικό λαό παρά στον νυν Αμερικανό πρόεδρο.

Αποτέλεσμα: Ο Τραμπ πήρε κακή απόφαση και για το εσωτερικό του (χάνοντας μερίδα του αμερικανικού λαού, συμμάχους Ρεπουμπλικάνους, δίνοντας ευκαιρία στους Δημοκρατικούς να ασκήσουν μεγαλύτερη πίεση για το θέμα της καθαίρεσης και τις σχέσεις του με Ουκρανία και Ρωσία κτλ.) και για το εξωτερικό του (προβληματίζοντας όλους τους συμμάχους των ΗΠΑ στον κόσμο).

Είναι αδύνατον η Αμερική να μην προχωρήσει σε κυρώσεις. Πιο πειστικό όμως επιχείρημα, είναι αυτό που παρατίθεται εδώ, αντί επιλόγου. Ο Τούρκος πρόεδρος ζήτησε από τους Τούρκους πολίτες να ”περιφρονήσουν” το δολάριο στις αγορές τους και να σπεύσουν να σώσουν τη λίρα. Αν μη τι άλλο, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ο Τούρκος πρόεδρος έχει καλή πληροφόρηση και πολιτικό αισθητήριο, οτι κάτι επίκειται. Είναι καλό για τον Ελληνισμό; Όχι απαραίτητα.

• Η αργοπορία λήψης μιας απόφασης, έχει αποδειχθεί ιστορικά οτι είναι ιδιαίτερα βλαπτική. Το προσφυγικό ζήτημα επιδεινώνεται και η Τουρκία πάνω στον πανικό της, θα χρησιμοποιήσει την ειδικότητά της, να δημιουργεί χάος καθώς μιας και αναφέραμε τον Putnam, η Τουρκία φαίνεται να λαμβάνει αποφάσεις μόνο με άξονα τις εσωτερικές της εξελίξεις. Ο Ερντογάν πρέπει πλέον να ευχαριστεί όχι μόνο τους φανατικούς ισλαμιστές, αλλά και τους Τούρκους εθνικιστές με τους οποίους έχει συμμαχήσει.

Ανεξάρτητα από το τι θα γίνει, (έχοντας ως γνώμονα οτι το πολιτικό δρώμενο ήταν πάντα απρόβλεπτο και μόνο τάσεις του μπορούμε να ψηλαφίσουμε) δύο είναι τα δεδομένα: Ο Λευκός Οίκος είναι υποχρεωμένος να δράσει και η Τουρκία να μην κάνει πίσω. Πολύ επικίνδυνος συνδυασμός, αν κάποιος εφάρμοζε ένα παίγνιο για την αποδελτίωση της διμερούς σχέσης ΗΠΑ-Τουρκίας.

(*) Ο Αλέξανδρος Δρίβας είναι υποψήφιος Δρ. Διεθνών Σχέσεων, Συντονιστής της Ομάδας Ανατολικής Μεσογείου στο ΤΟ.ΡΕ.ΝΕ.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.

Ποιο είναι το μέλλον της Ελλάδας στον 21ο αιώνα; Πως βρέθηκε ξαφνικά μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας;