Ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ενρτογάν. Photo via Τουρκική Προεδρία
«Σε δύο, τρία, το πολύ πέντε χρόνια από τώρα η Μέση Ανατολή θα είναι αγνώριστη» δήλωσε προ ημερών ο 83χρονος πάλαι ποτέ υπουργός Εξωτερικών της Αιγύπτου, Αμρ Μούσα, μιλώντας στον ειδησεογραφικό ιστότοπο Al-Monitor.
Πολύπειρος πολιτικός, με θητεία περίπου 60 ετών στο διπλωματικό σώμα, ο Αμρ Μούσα μπορεί να κάνει προβλέψεις καθώς γνωρίζει πολύ καλά την αποκαλούμενη… πυριτιδαποθήκη της Μέσης Ανατολής.
Μόνο τον τελευταίο μήνα, πάντως, οι εστίες της ανάφλεξης στην «πυριτιδαποθήκη» της Μέσης Ανατολής πολλαπλασιάστηκαν.
Ο πρωθυπουργός Σαάντ Χαρίρι έχει παραιτηθεί ήδη από τις 29 Οκτωβρίου και ο πρόεδρος Μισέλ Αούν δεν φαίνεται να μπορεί να συμβάλει στην εκτόνωση της λαϊκής οργής, που αντιθέτως κλιμακώνεται, με τους διαδηλωτές πλέον να θρηνούν και τον πρώτο νεκρό από αστυνομικά πυρά, κατά τη διάρκεια συγκρούσεων την περασμένη Τετάρτη, 13 Νοεμβρίου.
Το Ισραήλ, από την άλλη, αν και μερικώς «παράλυτο» πολιτικά λόγω της αδυναμίας των μεγάλων δυνάμεων να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας στον απόηχο απανωτών εκλογικών αναμετρήσεων, βρίσκεται από την περασμένη Τρίτη, 12 Νοεμβρίου, να ανταλλάσσει πυρά με ακραίους ισλαμιστές στη Λωρίδα της Γάζας.
Αυξανόμενη ένταση παρατηρείται, ωστόσο, τα τελευταία 24ωρα και στο μέτωπο της Ιορδανίας με το Ισραήλ, έπειτα από την απόφαση των Ιορδανών να πάρουν πίσω δύο εκτάσεις γης (Μπάκουρα και Γκούμαρ) που είχαν παραχωρήσει στους Ισραηλινούς προ 25ετίας στα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών. Οι Ισραηλινοί αγρότες, που καλλιεργούσαν ανενόχλητοι τις εν λόγω εκτάσεις, θα πρέπει τώρα, εάν θέλουν να συνεχίσουν να έχουν πρόσβαση στα κτήματά τους, να λάβουν βίζα και να εισέρχονται εκεί μέσα από τα επίσημα συνοριακά περάσματα των Ιορδανών.
Οι τελευταίες μεσανατολικές εξελίξεις έρχονται να προστεθούν στα ήδη εμπόλεμα μέτωπα της Συρίας (που θα πρέπει τώρα να λύσει τον γόρδιο δεσμό της επόμενης ημέρας, με στόχο την εύρεση νέων κοινά αποδεκτών ισορροπιών στο εσωτερικό), της Υεμένης (που αναζητά τον δρόμο προς την ειρήνευση έπειτα από τεσσεράμισι χρόνια εμφυλίου) αλλά και της Λιβύης (που παραμένει χωρισμένη σε τομείς ελέγχου μεταξύ αντιμαχόμενων δυνάμεων, οκτώ χρόνια μετά τον θάνατο του Καντάφι). Μόνο στην Υεμένη οι νεκροί από τον πόλεμο έχουν πια αγγίξει τους 100.000, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία (Acled).
Η σουνιτική Αγκυρα, από την πλευρά της, απλώνει δίχτυα προς τη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη, την Παλαιστίνη, το Κατάρ αλλά και το Σουδάν, επιχειρώντας να «εκθρονίσει» τη Σαουδική Αραβία από τη θέση της «ηγέτιδας» του σουνιτικού Ισλάμ.
Ενδεικτικό της αλαζονείας των Τούρκων είναι το γεγονός πως τουρκικά ΜΜΕ, προσκείμενα στο καθεστώς Ερντογάν, δεν δίστασαν πρόσφατα να εγκαλέσουν το Κατάρ, καλώντας το ούτε λίγο ούτε πολύ… να απολογηθεί επειδή έχει αναπτύξει σημαντικές συνεργασίες στον ενεργειακό τομέα με την Κυπριακή Δημοκρατία στην κυπριακή ΑΟΖ αλλά και με την Αίγυπτο (μέσω της Qatar Petroleum σε αμφότερες τις περιπτώσεις).
Στην περίπτωση του Λιβάνου, για παράδειγμα, είναι σαφές ότι η υποστηριζόμενη από το Ιράν Χεζμπολάχ προσεγγίζει με διάθεση απολύτως αρνητική τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας των τελευταίων εβδομάδων, απορρίπτοντας το αίτημα πολλών εκ των διαδηλωτών για τον σχηματισμό κυβέρνησης τεχνοκρατών στη χώρα.
Ο Χασάν Νασράλα, ηγέτης της σιιτικής οργάνωσης, το δήλωσε απερίφραστα στις 25 Οκτωβρίου, σε τηλεοπτικό του διάγγελμα, προειδοποιώντας μάλιστα ότι ξένες δυνάμεις θα επιχειρήσουν να εκμεταλλευθούν τις ταραχές για να επιβάλουν τη δική τους ατζέντα στον Λίβανο. Αντι-ιρανικό χαρακτήρα έχουν λάβει, όμως, και κάποιες από τις διαδηλώσεις στο Ιράκ, με ομάδες διαδηλωτών να επιτίθενται, για παράδειγμα, ενάντια στο ιρανικό προξενείο στην πόλη Καρμπάλα.
Αλλά και πέρα από τα γεωγραφικά όρια της Μέσης Ανατολής, η Αλγερία βρίσκεται επίσης εδώ και μήνες, ήδη από τον περασμένο Φεβρουάριο, σε κλοιό διαδηλώσεων, με τους πολίτες να απαιτούν μια «νέα επανάσταση» στον δρόμο προς τις προεδρικές εκλογές της 12ης Δεκεμβρίου, τις πρώτες εκλογές έπειτα από 20 χρόνια στις οποίες δεν θα είναι υποψήφιος ο εξαναγκασθείς σε παραίτηση Αμπντελαζίζ Μπουτεφλίκα. Στα όρια της οικονομικής κατάρρευσης βρίσκεται και το Σουδάν, που προσπαθεί να βρει πολιτικά τον βηματισμό του έπειτα από την ανατροπή του ισόβιου προέδρου Ομάρ αλ Μπασίρ τον περασμένο Απρίλιο.
Να σημειωθεί ότι μιλάμε για μια χώρα με 44 εκατομμύρια κατοίκους, από τους οποίους περίπου το 65% ζει σε συνθήκες φτώχειας, μια χώρα που χρειάζεται άμεσα περί τα 5 δισεκατομμύρια δολάρια για να μην καταρρεύσει οικονομικά, όπως δήλωσε προ ημερών ο Σουδανός υπουργός Οικονομικών στο πρακτορείο Reuters, αλλά και μια χώρα στην οποία επιδιώκει να ρίξει δίχτυα επιρροής η Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Η Αθήνα μιμείται τους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς: Το μοντέλο για το νέο ΚΥΣΕΑ