File Photo: Από κοινές περιπολίες αμερικανικών και τουρκικών δυνάμεων στη Συρία. EPA, SEDAT SUNA
Εάν οι Τούρκοι κάνουν πράξη την απειλή τους και τελικώς εισβάλουν στρατιωτικά στη Συρία, όπως φαίνεται να ετοιμάζονται, θα είναι η πρώτη φορά που το πράττουν με την προηγούμενη, δεδηλωμένη επισήμως, έγκριση του Λευκού Οίκου.
Διότι είναι σαφώς άλλο πράγμα οι ΗΠΑ να έχουν δώσει παρασκηνιακά το πράσινο φως, ακόμη και διά της ανοχής τους, για μια οιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση των Τούρκων στο εξωτερικό, και τελείως άλλο πράγμα αυτό να δηλώνεται ευθαρσώς μέσα από επίσημη ανακοίνωση του Λευκού Οίκου.
Κατά τις προηγούμενες δύο τουρκικές εισβολές στη Συρία, τις επιχειρήσεις «Ασπίδα του Ευφράτη» τα έτη 2016-2017 και «Κλάδος Ελαίας» το 2018, οι Αμερικανοί είχαν, αντιθέτως, εκφράσει ανοιχτά της «ανησυχία» τους, ακόμη και καταδικάζοντας σε κάποιες περιπτώσεις τις κινήσεις της Άγκυρας.
Το «πράσινο φως» από τον Λευκό Οίκο για μια νέα τουρκική εισβολή στη Συρία, σε συνδυασμό και με την αποχώρηση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων από την περιοχή, θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως πραγματικός θρίαμβος για τον Ερντογάν, που, εν τω μεταξύ, ας μην ξεχνάμε ότι έχει αρχίσει να παραλαμβάνει και τους ρωσικούς S-400, χωρίς όμως να ανοίξει μύτη. Διότι, προς το παρόν τουλάχιστον, οι ΗΠΑ δεν έχουν επιβάλει απολύτως καμία κύρωση κατά της Τουρκίας στο πλαίσιο του νόμου CAATSA, όπως θα όφειλαν ως απάντηση στην παραλαβή του ρωσικού αντιαεροπορικού-αντιπυραυλικού συστήματος από την Άγκυρα.
Το μήνυμα, όμως, όπως πλέον μας έρχεται από τη Συρία, ότι δηλαδή ο Ερντογάν μπορεί πια να κάνει κυριολεκτικά ό,τι θέλει όπου εκείνος επιθυμεί παίζοντας σε δύο ταμπλό, και με τη Ρωσία, αλλά και με τις ΗΠΑ, θα έπρεπε να ενεργοποιεί σειρήνες κινδύνου σε Ελλάδα και Κύπρο.
Διότι, εάν η Τουρκία μπορεί να εκβιάσει τη διεθνή κοινότητα παίρνοντας «την πίτα ολόκληρη» στο μέτωπο της Συρίας, και αυτό μάλιστα σε βάρος συμμάχων όπως είναι οι Κούρδοι χωρίς τους οποίους δεν είχε ποτέ συντριβεί το ISIS, τότε γιατί η Άγκυρα να μην «τα πάρει όλα» και στο Αιγαίο (όπου ούτως η άλλως διεκδικεί τα… μισά υπό μορφή γκρίζων ζωνών μέσα και από ένα καθεστώς συνδιαχείρισης/συνιδιοκτησίας) ή στην Ανατολική Μεσόγειο (βλέπε κυπριακή ΑΟΖ, βλέπε τουρκικές αξιώσεις για θαλάσσια σύνορα της Τουρκίας με Αίγυπτο και… Λιβύη).
Είναι σαφές, για παράδειγμα, ότι το καθεστώς Ερντογάν θα επιχειρήσει να παρουσιάσει την όποια νέα τουρκική εισβολή στη Συρία και ως… μέσο επίλυσης/εκτόνωσης του Προσφυγικού. Θα υποστηρίξει, κοινώς, ότι έτσι, εισβάλλοντας δηλαδή στρατιωτικά σε μια γειτονική χώρα, οφελεί και την Ευρώπη, η οποία, άλλωστε, ήδη του «χρωστάει πολλά». Το λένε ήδη οι Τούρκοι ότι προτίθενται να προχωρήσουν στην ανοικόδομη των περιοχών που θα θέσουν υπό τουρκικό έλεγχο εντός της Συρίας για να επαναπροωθήσουν εκεί εκατομμύρια Σύρους πρόσφυγες. Αυτό που μένει να φανεί είναι πως και με τις πλάτες ποίων θα αντιδράσει ο Άσαντ.
Όπως προαναφέρθηκε, άλλωστε, το καθεστώς Ερντογάν δεν μας επιτίθεται από καπρίτσιο ή κομματική ανάγκη αλλά από υπερκομματική στρατηγική σκοπιά. Όσο για τους στόχους του, τους έχει δηλώσει επανειλημμένως… για το Αιγαίο και τη Θράκη, για την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο.
Τι συμβαίνει ακριβώς; Γιατί ξαφνικά στην Ελλάδα σταμάτησαν να βλέπουν τουρκικές προκλήσεις;