Ένα παιδάκι, κτυπημένο από τις οβίδες των δυνάμεων εισβολής της Τουρκίας, στην πόλη Tal Tamr, της βορειοανατολικής Συρίας. EPA, STRINGER
Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ (*)
Η απόφαση το Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να δώσει το πράσινο φως στον Ταγίπ Ερντογάν για εισβολή στη Συρία και επίθεση στους Κούρδους, τους «συμμάχους» των ΗΠΑ, αυτούς που σήκωσαν το βάρος του πολέμου εναντίον του Ισλαμικού Κράτους χαρακτηρίστηκε ακόμη και από φίλους του ως προδοσία.
Στην καλύτερη περίπτωση δείχνει την ανευθυνότητα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Και κυρίως την ανευθυνότητα ενός Προέδρου που δίνει το πράσινο φως στον Ερντογάν για τη διάπραξη ακόμη μιας γενοκτονίας από την Τουρκία. Καθότι ο Ερντογάν δηλώνει ανοιχτά ότι θα εγκαταστήσει στα κουρδικά εδάφη ένα εκατομμύριο πρόσφυγες, δηλαδή ισλαμιστές.
Αλλά και για τις ΗΠΑ η απόφαση Τραμπ είναι ακατανόητη.
Είναι και αυτοί που διερωτώνται για την ψυχική υγεία ενός Προέδρου που μιλά σ’ ένα tweet του για «… τη μεγάλη και απαράμιλλη σοφία του…». Και φυσικά δεν είναι το μόνο. Και είναι πολλοί που θεωρούν ότι με τις ενέργειές του αυτές ο Αμερικανός Πρόεδρος έχει κατακρημνίσει την αξιοπιστία της χώρας του. Ποιος μπορεί να εμπιστευτεί τους Αμερικανούς μετά την προδοσία των Κούρδων; Των πιστών συμμάχων τους που σήκωσαν το βάρος στη μάχη κατά του Ισλαμικού Κράτους;
Και φυσικά όλοι οι ανά τον πλανήτη σύμμαχοι των Αμερικανών θα θέσουν το ερώτημα για την αξιοπιστία τους. Θα σκεφτούν ότι με την ίδια ευκολία που πρόδωσαν τους Κούρδους, με τον ίδιο κυνισμό, μια μέρα, αν χρειαστεί, θα το κάνουν και για τους ίδιους.
Από αυτήν εδώ τη στήλη θεωρούσαμε αναμενόμενη τη στάση του, όταν άλλοι μιλούσαν για ρήξη ανάμεσα στην Άγκυρα και την Ουάσινγκτον. Τόσες ψευδαισθήσεις, μέχρι και «πανηγυρισμοί», διερωτάται κανείς πώς χώρεσαν στις αναλύσεις κάποιων και ακόμη χειρότερα πώς έγιναν και «επίσημη» πολιτική.
Είναι πολύ πιθανόν ότι και χωρίς τον Τραμπ η αμερικανική πολιτική απέναντι στην Τουρκία και τους Κούρδους δεν θα ήταν και πολύ διαφορετική. Μόνο που ίσως δεν θα εκδηλωνόταν με τόσο βίαιο τρόπο και με τόσο κυνισμό. Πάντως η Αυτοκρατορία θυμίζει Ρώμη της παρακμής. Ή Αθήνα με το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Αλλά αμφιβάλλω αν ο Τραμπ άκουσε ποτέ ακόμη το όνομα του Θουκυδίδη!
(*) Πανεπιστημιακός, διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Ερευνών Καναδά-ΚΕΕΚ και μέχρι πρόσφατα επιστημονικός συνεργάτης του ΕΔΙΑΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.
[email protected]
Η Τουρκία παίζει με τον Πούτιν και με τον Τραμπ: Η Αθήνα και Λευκωσία επέλεξαν μόνο τις ΗΠΑ