Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος (Δ) με τον Πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Αναστασιάδη (Α) κατά τη συνάντησή τους στο Προεδρικό Μέγαρο, Αθήνα, Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2019. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟΣ
Όχι, η εποχή της διπλωματίας των κανονιοφόρων δεν έχει περάσει ανεπιστρεπτί, όπως δήλωσε στις 30 Οκτωβρίου ενώπιον της Διαρκούς Επιτροπής Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών της Βουλής ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Νίκος Δένδιας, απευθυνόμενος άραγε σε ποιον;
Όχι, η διπλωματία των κανονιοφόρων είναι εδώ, με τα κανονιοφόρα να έχουν απλώς δώσει πια τη θέση τους σε γεωτρύπανα (συνοδευόμενα από κανονιοφόρα), proxy troops, εποίκους και «εργαλειοποιημένες» ροές προσφύγων και μεταναστών. Η διπλωματία των κανονιοφόρων είναι εδώ και παράγει τετελεσμένα από το Αιγαίο (γκρίζες ζώνες de-facto αποδεκτές από Ελλάδα και Τουρκία) έως την Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (παραβιάσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων, παράνομες έρευνες και γεωτρήσεις, κατοχή, εποικισμός) και τη Συρία (τουρκική εισβολή, απομάκρυνση Κούρδων, «ζώνη ασφαλείας» στον βορρά).
Όσο για τις μεγαλοστομίες του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, εκείνες (με όλο το σεβασμό προς την πολιτειακή ηγεσία της χώρας) έχουν καταντήσει πια… ανέκδοτο. «Δεν θα ανεχτούμε τουρκικές παραβιάσεις στην κυπριακή ΑΟΖ», δήλωσε στις 30 Οκτωβρίου από την Αθήνα ο κ. Παυλόπουλος, έχοντας στο πλευρό του τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκο Αναστασιάδη. Σοβαρά τώρα; Τι θα πει «δεν θα ανεχτούμε» και σε τι ακριβώς χρησιμεύει η συγκεκριμένη φράση όταν στην πράξη ανεχόμαστε. Διότι το Fatih βρίσκεται στην κυπριακή ΑΟΖ από τον περασμένο Μάιο και το Yavuz από τον περασμένο Ιούλιο. Όσο για το ερευνητικό Barbaros, εκείνο αλωνίζει στα κυπριακά νερά εδώ και χρόνια…
Εάν θέλει κάποιος να είναι ακριβής, πιο σωστή θα ήταν ίσως η φράση «δεν πρόκειται να αποδεχτούμε εκείνα τα οποία ανεχόμαστε».
Tο Κυπριακό (Ζήτημα ή Πρόβλημα, διαλέγετε και παίρνετε) αποτέλεσε επί σειρά δεκαετιών μια ξεχωριστή περίπτωση «παγωμένης διένεξης» με πολύ ιδιαίτερα – sui generis – χαρακτηριστικά.
Ωστόσο, 45 χρόνια έπειτα από την τουρκική εισβολή του 1974, «κυπριακού» τύπου διενέξεις εμφανίζονται να ξεφυτρώνουν πια και αλλού, πέρα από τα στενά σύνορα της ιδίας της Κύπρου, διαμορφώνοντας ένα μοτίβο που θα έπρεπε να προβληματίζει.
Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί πλέον τα δεδομένα εν έτει 2019, το Κυπριακό παραμένει μεν ζήτημα εισβολής και κατοχής, ένα ζήτημα το οποίο όμως πλέον η κατοχική Τουρκία επιδιώκει ανοιχτά να διασυνδέσει όχι μόνο με το διαμοιρασμό της πολιτικής εξουσίας («πολιτική ισότητα») στο εσωτερικό της Κύπρου ή τη διαιώνιση του αναχρονιστικού καθεστώτος των εγγυήσεων αλλά και με τις εξελίξεις στα ενεργειακά της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Εκβιαστικά σαφής ήταν όμως και ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ως προς τις προϋποθέσεις επίλυσης του Κυπριακού που έθεσε μέσα τις σελίδες του τουρκικού ειδησεογραφικό πρακτορείο Anadolu: εκ περιτροπής προεδρία, τουρκοκυπριακό βέτο στις αποφάσεις, διαιώνιση τουρκικών εγγυήσεων, παραμονή κατοχικών δυνάμεων στο νησί κ.ά. Διερωτάται ωστόσο ευλόγως κανείς με ποια ιδιότητα η Τουρκία τολμά να υπαγορεύει δημόσια απαιτήσεις σε θέματα όχι εγγυήσεων ή ασφαλείας αλλά… εσωτερικής διακυβέρνησης. Μόνο ένας επικυρίαρχος, ένας αποικιοκράτης ή ένας εντολέας της εκάστοτε τουρκοκυπριακής διοίκησης θα μπορούσε να λειτουργεί κατά τέτοιο τρόπο.
Το Κυπριακό, ωστόσο, ως «πρότυπο» διένεξης, δεν περιορίζεται πια μόνο στο νησί της Αφροδίτης και τα πέριξ αυτού ύδατα. Αντιθέτως, «κυπριακού» τύπου διενέξεις κάνουν πλέον την εμφάνισή τους και αλλού, από τη Συρία και την Υεμένη έως τη Λιβύη.
Ο λόγος για μια σειρά από διενέξεις που χαρακτηρίζονται:
Μέσα σε όλα αυτά, ας προσθέσει κανείς και τους ανταγωνισμούς για ενεργειακούς διαδρόμους και σφαίρες επιρροής…
Οι εξελίξεις σκιαγραφούν ένα μοτίβο θα έπρεπε να μας προβληματίζει, ειδικά από την πλευρά της αναθεωρητικής Τουρκίας.
Ενδεικτικά ως προς αυτό όσα ανέφερε ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών, Ιωάννης Βαληνάκης, από το βήμα της εκδήλωσης του Κέντρου Διεθνών Στρατηγικών Αναλύσεων (ΚΕΔΙΣΑ) που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 21 Οκτωβρίου με θέμα το Κυπριακό («Κυπριακό: Προκλήσεις και προοπτικές»).
Ενδεικτικά όσα ανέφερε από το ίδιο βήμα της εκδήλωσης του ΚΕΔΙΣΑ και ο αντιστράτηγος ε.α. Λάμπρος Τζούμης.
Όμως, το θέμα δεν είναι μόνο εξοπλιστικό ή στρατιωτικό. «Είναι και θέμα πολιτικής βούλησης να είσαι παρών», όπως υπογράμμισε εύστοχα ο κ. Βαληνάκης. Διότι πίσω «στις αρχές της δεκαετίας του 1970», σύμφωνα με τον πρώην ΥΦΥΠΕΞ, «δεν πέταγε τουρκικό πολεμικό αεροσκάφος στο Αιγαίο».
Σήμερα όμως;
ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
Το μεγάλο δίλημμα: Και τώρα τι θα πράξει η Αθήνα μετά από το όχι των Ευρωπαίων στα Σκόπια;