Είδατε ποτέ τα πρησμένα πόδια των “ξένων”; Έτσι θέλετε να μας συμπεριφέρονται στα ξένα;

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τι συμβαίνει με την επίσκεψη Ερντογάν στο Λευκό Οίκο: Οι ΗΠΑ δεν επιβεβαιώνουν – Η φιλοκυβερνητική Hurriyet λέει ότι οι προετοιμασίες συνεχίζονται κανονικά

Ο θαλάσσιος διάδρομος για την ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα προχωράει γρήγορα και σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα ενημερώνει η αμερικανική USAID

Προβάδισμα με βραχεία κεφαλή του ΔΗΣΥ έναντι του ΑΚΕΛ για τις ευρωεκλογές: Δημοσκόπηση για τις εκλογές της 9ης Ιουνίου στην Κύπρο, ποιοι υποψήφιοι προηγούνται

Του ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ* – Νέα Υόρκη

Ξυπνάς την Κυριακή. Θέλεις να ησυχάσεις λίγο από την Οδύσσεια της βδομάδας. Φτιάχνεις έναν καφέ και “μπαίνεις” να διαβάσεις για την πατρίδα, με την ελπίδα να δεις κάτι καλό!

Αμάν! Τι ήταν αυτό πάλι;

Λυπάμαι, αρνούμαι να το δω και να το ακούσω ξανά. Δεν μπορώ να ξαναδώ εκείνα τα μάτια των παιδιών, που η άμυνα τους, ο φόβος τους, η ανασφάλεια που βίωσαν (ποιος ξέρει πόσες φορές) τα “έσπρωξε” να ακολουθήσουν τους “γονείς”.

• Για χρόνια, ως μέρος της ειδικότητας μου (Πολιτικό Μάρκετινγκ και Παιδεία), έχω “γονατίσει” στην μελέτη (Πολιτική-Πολιτεία-Παιδί). Ειδικά τα τελευταία χρόνια που βρίσκομαι στις ΗΠΑ, οι Αμερικάνοι, όχι μόνο δεν με θεώρησαν “ξένο”, όχι μόνο δεν ειρωνεύτηκαν το ότι προέρχομαι από μια μικρή χώρα αλλά με αγκάλιασαν (όχι μόνο εμένα) ζητώντας να τούς δώσω αυτά που με τόσα ξενύχτια πάλεψα να φτιάξω: Μελέτες, μελέτες, μελέτες και έρευνες. Δεν θα αναλύσω αυτές τις μελέτες, όμως θα σταθώ σε ένα πολύ βασικό συμπέρασμα από αυτές:

Η καταπίεση των παιδιών τα σπρώχνει σε λάθος μονοπάτια όπως ναρκωτικά, bullying, βία, ακόμη και να θέσουν τέρμα στη ζωή τους, κάτι που η Κυπριακή κοινωνία βίωσε πρόσφατα. Η υπό αναφορά μελέτη παρουσιάστηκε στο Harvard τον Μάιο του 2019. Τόσο πριν, όσο και μετά, μου ζητήθηκε να διδάξω σε δυο από τα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια της Νέας Υόρκης (ακριβώς για αυτές τις μελέτες).

Και σας ρωτώ ρε παιδιά:

• Εμείς δεν είμαστε ξένοι εδώ;
• Εμείς δεν είμαστε Κύπριοι που ήρθαν να εργαστούν;
• Εμείς δεν αφήσαμε τους ανθρώπους μας (εσάς) και τα παιδιά μας για να μπορέσουμε να δώσουμε κάτι παραπάνω από όσα μας στερεί η Κύπρος;
• Εμείς δεν ματώσαμε τα πόδια μέχρι να μπορέσουμε να πάρουμε μια “θέση” που μας στέρησε η ίδια μας η πατρίδα;

Ή, μήπως νομίζετε πως όλους εμάς εδώ, μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν “ελάτε, σας περιμένουμε με ανοικτές αγκάλες”; Έγινε “πάλη” από την 1η μέχρι την 7η Λεωφόρο και από τους 10 μέχρι τους 100 δρόμους του Μανχάταν. Το πουκάμισο ίδρωνε και ξανάδρωνε. Μέχρι κάποιος να στρέψει το βλέμμα πάνω μας. Όμως, δεν μας έβρισαν, δεν μας εξευτέλισαν παρόλο που  έπρεπε να βγει το ψωμί στο δρόμο μέχρι να έρθει η “καρέκλα”. Μια ασταμάτητη πάλη μακριά από εσάς, ωκεανούς μακριά από την πατρίδα.

Και αυτή η γυναίκα, μια μπουκιά ψωμί ήρθε να βγάλει. Και ρωτώ ξανά και ξανά, με τον κυπριακό καφέ να μου στέκεται στο λαιμό:

Εσείς που βρίσατε και εξευτελίσατε (τον ευατό σας και όχι) αυτή την ξένη, γιατί; Ακόμη κι αν, το επαναλαμβάνω, ακόμη κι αν, αυτή η κοπέλα ήταν του καμπαρέ (υποθετικά πάντα ρωτώ), ποιο το πρόβλημα; Σκεφτήκατε, έστω και για ένα λεπτό, πώς θα ήταν τα πράγματα για εσάς αν δεν είχατε 5 ευρώ να ταΐσετε το παιδί σας; Σκεφτήκατε πώς θα ήταν αν, αντί για το 30 χιλιάδων αμάξι σας (εσείς το είπατε), έπρεπε να περπατάτε μια ώρα κάθε πρωί και κάθε βράδυ με πρησμένα τα πόδια και τα χέρια (ή έστω να πάρετε το λεωφορείο) για να εργαστείτε ως καθαρίστρια και να μπορείτε να δίνετε αυτά τα 5 ευρώ στο παιδί σας;

• Όχι, δεν το σκεφτήκατε ποτέ. Ο μπαμπάς σας ίσως δεν σας “άφησε” να το σκεφτείτε. Ούτε κι εσείς αφήσατε τα φοβισμένα παιδιά σας να σκεφτούν το πιο απλό, το πιο ανθρώπινο. Αν το παιδί σας αρχίσει το bullying, αν καταφύγει στα ναρκωτικά, αν αρχίσει τη βία προς άλλους, ακόμη κι αν αποπειραθεί να… (κούφια η ώρα για όλα…), ποιος θα ευθύνεται;

Αυτή η γυναίκα σας φωτογράφισε την ώρα που τρακάρατε. Λάθος που ανέβασε βίντεο με τα παιδιά, μεγάλο λάθος. Όμως, κανένα βίντεο δεν θα ανέβαινε αν μπαίνατε για ένα λεπτό στα παπούτσια ενός ξένου για να δείτε το πρήξιμο!

Το αμάξι που τρακάρατε διορθώνεται. Η ψυχή (πάνω από όλα) των παιδιών μας όμως;

Υ.Γ. Το έγραψα και θα το γράψω ακόμη πολλές φορές. Η αγάπη για την πατρίδα είναι ιερό πράγμα (στον πατριωτισμό, πάντα ναι). Άλλο τόσο ιερή όμως είναι και η αγάπη προς τον όποιο άλλο συνάνθρωπο, από όπου κι αν προέρχεται (στον εθνικισμό, πάντα ΟΧΙ).

*Ο Νίκος Αντωνιάδης είναι Επίκουρος Καθηγητής Επικοινωνίας, Στρατηγικής & Πολιτικού Μάρκετινγκ στο Πανεπιστήμιο St. John’s της Νέας Υόρκης και Συντάκτης στις εφημερίδες ikypros.com & LA Voice – https://www.linkedin.com/in/nicolaosantoniades/

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας ΔΕΝ λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.

Συγγνώμη παιδιά μου, μαυρίσαμε τη ψυχή σας! Οι πράξεις σας είναι βασικά δική μας ευθύνη!