Συγγνώμη παιδιά μου, μαυρίσαμε τη ψυχή σας! Οι πράξεις σας είναι βασικά δική μας ευθύνη!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Διοικητική έρευνα στην Κύπρο για την πυρκαγιά στο Κρατικό Δάσος Λεμεσού

Στους 63 ανέρχονται οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές στην Κύπρο: Τρεις Τουρκοκύπριοι και δύο ανεξάρτητοι – Μόνο το 29% είναι γυναίκες

Λετυμπιώτης: «Bήμα προς τα εμπρός» η διασύνδεση των ευρωτουρκικών με Κυπριακό στα Συμπεράσματα της πρόσφατης Συνόδου Ε.Ε.

Του ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ* – Νέα Υόρκη

Δεκαεξάχρονο παιδί έθεσε τέρμα στη ζωή του. Η ζωή τον βασάνισε, τον καταπίεσε μέχρι εκεί που δεν άντεξε άλλο. Ένα άλλο δεκαεξάχρονο παιδί κατέβασε τη σημαία του Τούρκου εισβολέα. Έβρασε το αίμα του, έκλεισε τα αφτιά του στους όποιους κινδύνους και όρμηξε.

Και για τα δυο περιστατικά ειπώθηκαν διάφορα, τόσο από απλούς συμπατριώτες μας, όσο και από τις πολιτικές διάνοιες του τόπου μας. Για την πρώτη περίπτωση, ακούστηκε ότι το Γραφείο Ευημερίας και όχι μόνον γνώριζε για τις άθλιες συνθήκες που (δεν) κοιμόταν και ξυπνούσε το ένα παιδί. Γνώριζε ότι δούλευε μέχρι εξαντλήσεως και μετά από λίγο πήγαινε σχολείο, με τη βία να αποτελεί μέρος της “ζωής” που δεν χάρηκε ποτέ. Η πράξη του δεν αφορά το ίδιο το παιδί αλλά την Πολιτεία και την κοινωνία που ήρθε να “ζήσει”.

• Αποτέλεσμα: Η καταπίεση γι’ αυτό το παιδί στο ζενίθ. Επήλθε το μοιραίο.

Για το δεύτερο περιστατικό, πολλοί το συνεχάρησαν ενώ άλλοι μίλησαν για επιπολαιότητα που έθεσε σε κίνδυνο τον εαυτό του, τις συνομιλίες, την πατρίδα, προτάσσοντας την πιθανή αντίδραση της Τουρκίας. Το παιδί αυτό έκανε ότι έκανε, ορθά ή λανθασμένα, το έκανε. Και αυτού του παιδιού η πράξη του δεν αφορά αυτόν αλλά εμάς.

• Αποτέλεσμα: Θα μπορούσε να είχε πυροβοληθεί από τις κατοχικές δυνάμεις και να έχανε κι αυτό τη ζωή του.

Ούτε η Τουρκία, ούτε οι συνομιλίες έχουν σημασία εδώ. Εδώ έχει σημασία ένα και μόνο πράγμα: ότι δυο ακόμη ανήλικα παιδιά φανήκαμε ανάξιοι να τα προστατεύσουμε γιατί μας λείπει η Παιδεία. Γιατί πλουτίσαμε το IKEA με τον αριθμό καναπέδων που καταναλώνουμε (διερωτώμαι αν αναλογικά του πληθυσμού η Κύπρος κατέχει το ρεκόρ πωλήσεων σε καναπέδες). Γιατί η “πολιτική” επικεντρώθηκε στο Κυπριακό πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που θα είχε περισσότερες πιθανότητες λύσης αν πέφταμε με τα μούτρα στην βελτίωση της Παιδείας. Η αμόρφωτη Τουρκία κατάφερε ακόμη κάτι: να μας φέρνει μέρα με τη μέρα στο δικό της χαμηλό μορφωτικό επίπεδο. Θυμηθείτε το 1980 τι γινόταν με τα παιδιά μας, η Κύπρος σάρωνε παγκόσμια. Τώρα, την σαρώνουν για να μπορούν να την ελέγχουν πιο έυκολα. Και τα παιδιά μας δεν μπορούν να τα εξηγήσουν όλα αυτά αλλά τα προαισθάνονται και αντιδρούν με τα δικά τους όπλα, το δικό τους αθώο αίμα που κυλά και βράζει από θυμό για όσα εμείς (δεν) κάνουμε, για όσα τους πνίγουν μέρα με τη μέρα.

• Και όλα αυτά, την ώρα που έπρεπε να λάβουμε υπόψιν στοιχεία που κάποιοι έβγαλαν το λάρυγγα τους να φωνάζουν. Την ώρα που τους ακούνε οι ξένοι αλλά όχι η ίδια η πατρίδα τους. Την ώρα που σχίζονται να ακούσουν τη φωνή των ίδιων των παιδιών μας μέσα από μελέτες και έρευνες. Η καταπίεση σκοτώνει και “σκοτώνει” τα παιδιά μας. Η καταπίεση τα σπρώχνει σε αρνητικές πράξεις (bullying, ναρκωτικά, βία, κ.λπ.). Η καταπίεση τα φουσκώνει, τα φουσκώνει επικίνδυνα, μέχρι που κάποια στιγμή κάνουν ΜΠΑΜ (Antoniades, May 2019, “Hapiness Vs Obstention”, Presentation, Harvard University). Σχετικό άρθρο με όλα τα πιο πάνω πάνω εδώ.

Κύριε Πρόεδρε, δέστε το γιατρικό. Κύριε Υπουργέ Παιδείας, εύχομαι κάποια στιγμή να ανοίξετε τον υπολογιστή και να αφιερώσετε λίγα λεπτά να μελετήσετε τρόπους που μπορούν να γιατρευτούν τα παιδιά μας. Κάποιοι εδώ αυτό προσπαθούμε να κάνουμε, μέρα και νύχτα. Κανένα ανήλικο παιδί δεν φταίει για τις πράξεις του. Οι τελευταίοι που δικαιούμαστε να τις κρίνουμε είμαστε εμείς οι μεγάλοι “μικροί”.

Εμείς δεν βρήκαμε ακόμη τους τρόπους να μετατρέψουμε αυτό το πάθος που κουβαλούν τα παιδιά μας σε υγεία και ευημερία με αποτέλεσμα κάποτε να τις εκφράζουν με τον πιο σκληρό τρόπο (Antoniades & Haan, February 2019, “Path to Prosperity”, Economics Bulletin). Ούτε κι οι πολιτικοί που σπαταλούν σάλιο για να φανούν στην τηλεόραση και να πουν τι;

• Ότι η καταπίεση που και αυτοί προκαλούν σπρώχνει τα παιδιά σε λάθος δρόμο;
• Ότι η εξασθένιση των εθνικών μας αγώνων, του πολιτισμού και της ιστορίας μας από το ΔΗΣΥ κλέβει καθημερινά την ταυτότητα της αξιοπρέπειας μας, κάτι που έχει αντίκτυπο και στα παιδιά;
• Ότι το ΑΚΕΛ χαϊδεύει τον κατακτητή καθημερινά προκαλώντας στην κοινωνία και στους νέους τεράστιο θυμό, ενισχύοντας καταστροφικά στοιχεία όπως ο εθνικισμός;
• Ότι το Κέντρο απλά φωνάζει και παράλληλα φαίνεται αδύνατο να προστατεύσει νομικά (εκποιήσεις) τους γονείς αρκετών από αυτά τα παιδιά;
• Ότι ο Αρχιεπίσκοπος μένει αδρανής στην “νόμιμη” τοποθέτηση του Μόρφου και όχι μόνον για τα παιδιά που έτυχε να φέρουν διαφορετικό προσανατολισμό σε σχέση με το φύλο τους;
• Ότι αυτά τα ίσα με όλους παιδιά, το μόνο που ψάχνουν είναι μια αγκαλιά και δυο γλυκές κουβέντες από εμάς;

Όλα αυτά οδηγούν στην ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ!

Συγγνώμη παιδιά μου!

Υ.Γ. Αν κάποιο παιδί τύχει να διαβάσει αυτές τις γραμμές, μια παράκληση: Κάντε το πάθος σας ζωή και παλέψετε να μας δείξετε το δρόμο που εμείς χάσαμε για εσάς. Τότε θα “Υπάρχει Ελπίς να Κτίσουμε την Παιδεία της Κύπρου” (Αντωνιάδης, Νίκος, 2017, Εκδόσεις Εν Τύποις).

*Ο Νίκος Αντωνιάδης είναι Επίκουρος Καθηγητής Επικοινωνίας, Στρατηγικής & Πολιτικού Μάρκετινγκ στο Πανεπιστήμιο St. John’s της Νέας Υόρκης και Συντάκτης στις εφημερίδες ikypros.com & LA Voice – https://www.linkedin.com/in/nicolaosantoniades/

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας ΔΕΝ λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.

Για μια μαντίλα! Εμείς αποτύχαμε, ας αφήσουμε τα παιδιά να μας δείξουν τον ορθό δρόμο!