File Photo: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος. ΑΠΕ ΜΠΕ, PIXEL
Η πρόσφατη «φιλολογία ονοματοδοσίας» και μάλιστα σε …«μαζική κλίμακα» των όποιων πρόθυμων κονδυλοφόρων, με την οποία παράγεται ή αναπαράγεται το ζήτημα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας (ΠτΔ), ώστε να μην ανανεωθεί η θητεία του Προκόπη Παυλόπουλου, αρχίζει να ενοχλεί κάθε καλόπιστο και σοβαρό πολίτη.
Με τούτη την προδιάθεση και με σεβασμό στην πολιτική και συνταγματική ιστορία του τόπου, καλό είναι στο παρόν κείμενο να επισημειωθούν και τα παρακάτω.
Η αρχή και το τέλος της περιπέτειας
Εξ αντικειμένου, στο παρόν κείμενο, δεν μπορεί να γίνει λεπτομερής αναφορά σε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα, που αφορούσαν περιπέτεια του Έθνους σε σχέση με τη μορφή του πολιτεύματος. Και τούτο γιατί, η ελληνική πολιτική και συνταγματική ιστορία «δεινοπάθησε» από το Θεσμό της άνωθεν επιβληθείσας μορφής του πολιτεύματος που αφορά στη «Βασιλεία-Μοναρχία».
Ο Θεσμός δε της Βασιλείας δια του προαναφερόμενου Οίκου του νεαρού Δανού Πρίγκιπα, έμελε να φέρει παραπικρασμούς και διχασμούς στην ελληνική πολιτική και συνταγματική ιστορία, πράγματα όμως τα οποία κατανοεί ο αναγνώστης ότι δεν μπορούν να καταγραφούν στο παρόν κείμενο.
Από την περιπέτεια στην ομαλότητα
Αναντιρρήτως ο Θεσμός της Βασιλείας και ειδικότερα του προαναφερόμενου Οίκου του Γεωργίου του Α’, ήταν ιστορική περιπέτεια, αλλά και νοσηρή κατάσταση στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Ορθώς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά το ιστορικό Δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974 χαρακτήρισε το Θεσμό της Βασιλείας «καρκίνωμα για τον τόπο».
Κατά κανόνα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (τις οποίες θα αποδοκιμάσει η συνταγματική και πολιτική ιστορία –αλλά δεν είναι του παρόντος), η κατά κανόνα εκλογή του ΠτΔ υπήρξε συναινετική. Κυρίως δε, η ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος που καταχτήθηκε μέσα από τις προαναφερθείσες περιπέτειες, επιβάλλει την εκάστοτε συναινετική εκλογή του ΠτΔ, όπου απαραίτητη προϋπόθεση για την ομαλότητα του πολιτικού βίου, είναι τουλάχιστον η σύμπτωση θέσης τόσο της κυβερνητικής πλειοψηφίας όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην επιλογή του προσώπου.
Οίκοθεν συνάγεται ότι, δεν είναι επιτρεπτό ο Πρόεδρος της Βουλής, ο οποίος κατά τις περιστάσεις του Συντάγματος αναπληρώνει τον ΠτΔ, να εκλέγεται με ευρύτερη συναίνεση, και ο ΠτΔ να μην εκλέγεται με την αντίστοιχη ευρύτερη συναίνεση. Η διαπολίτευση-αντιπολίτευση αποτελούν στοιχεία του δημοκρατικού βίου. Σε κάθε περίπτωση όμως η εκλογή του ΠτΔ και του Προέδρου της Βουλής επιβάλλουν τη συναίνεση!
Στον παρόντα χρόνο
Στον παρόντα χρόνο η ελληνική δημοκρατία ευτύχισε να έχει ΠτΔ τον Προκόπη Παυλόπουλο, άτομο προσωπικής, πολιτικής και θεσμικής αξιοπρέπειας. Περαιτέρω ο σημερινός ΠτΔ είναι ο ακαταπόνητος δημόσιος λειτουργός που σε κρίσιμες περιστάσεις με τις προσωπικές και επιστημονικές του δυνατότητες υπερασπίστηκε (και υπερασπίζεται) τα δικαιώματα και συμφέροντα της χώρας, πιστός στη δημοκρατική αρχή και στο σεβασμό στη διάκριση των λειτουργιών.
Άλλωστε, ο Προκόπης Παυλόπουλος πέραν του ότι είναι διδάσκαλος της επιστήμης του δικαίου σε επίπεδο μάλιστα διεθνούς καταξίωσης, αναντίρρητο είναι ότι και ως προσωπικότητα είναι λόγιος της πολιτικής ως συμμέτοχος στη διανόηση της μετανεωτερικότητας, αρκεί ο όποιος ενδιαφερόμενος να έχει μελετήσει τα δύο πρόσφατα συγγράμματά του (1). Σε κάθε περίπτωση δε ο Προκόπης Παυλόπουλος απέδειξε με το βίο και την πολιτεία του στο ύπατο αξίωμα της ελληνικής δημοκρατίας ότι είναι οικουμενικός.
Ως εκ τούτου…
Η οποιαδήποτε φιλολογία που αφορά σε οποιονδήποτε τυχόν «ενδιαφερόμενο» ή τυχόν «ενδιαφερόμενη», που φιλοδοξεί να εκλεγεί (εκείνος ή εκείνη) στο ύπατο αξίωμα της ελληνικής δημοκρατίας, προκειμένου να μην ανανεωθεί κατά το Σύνταγμα η θητεία του Προκόπη Παυλόπουλου, αφορά εκτός τόπου και χρόνου «ανάλωση», η οποία δεν επιτρέπεται να συνεχισθεί!..
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ:
(1) Βλ. τα πρόσφατα συγγράμματα του Προκόπη Παυλόπουλου από τις εκδόσεις Gutenberg: α) «ΑΛΛΑΖΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ;» (2018) και β) «ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗ» (2019)
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
«δεν είναι επιτρεπτό ο Πρόεδρος της Βουλής, ο οποίος κατά τις περιστάσεις του Συντάγματος αναπληρώνει τον ΠτΔ, να εκλέγεται με ευρύτερη συναίνεση, και ο ΠτΔ να μην εκλέγεται με την αντίστοιχη ευρύτερη συναίνεση»
(*) Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Χώρας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU).
Η «κεντροαριστεροδεξιά» και η πρόκληση των καιρών: Το ιστορικό καθήκον, η Αριστερά, η Δεξιά