Ο υπουργός Παιδείας της Κύπρου Χαμπιαούρης με την μαθήτρια και τον πατερας της. Φωτογραφία via Φιλελεύθερος Κύπρου
«Ας υψώσουμε τα βιβλία και τα μολύβια μας. Είναι τα πιο ισχυρά μας όπλα. Ένα παιδί, ένας δάσκαλος, ένα βιβλίο κι ένα μολύβι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο . Η εκπαίδευση είναι η μοναδική λύση. Η παιδεία πάνω απ όλα».
Αυτά ήταν τα λόγια της Μαλάλα Γιουσαφζάι, του 15χρονου, τότε κοριτσιού, από το Πακιστάν, που έφτασε πολύ κοντά στη δολοφονία όταν ένας ένοπλος Ταλιμπάν εισέβαλε στο λεωφορείο όπου επέβαινε η Μαλάλα και εν ψυχρώ της «φύτεψε» μια σφαίρα στο κεφάλι. Κι ο λόγος;
Η Μαλάλα, στα δεκαέξι της εξέδωσε την αυτοβιογραφία της, με τον τίτλο «Είμαι η Μαλάλα» , με στόχο την υποχρεωτική εκπαίδευση σε κάθε γωνιά του πλανήτη, στο βιβλίο της εξομολογείται πως η ίδια, γλίτωσε για ένα λόγο για να αφιερώσει τη ζωή της και να βοηθήσει τους ανθρώπους. Η Μαλάλα Γιουσαφζάι, έχει δημιουργήσει το δικό της ίδρυμα, το «MalalaFund» και υποστηρίζει τις οργανώσεις που προωθούν το δικαίωμα στην εκπαίδευση και ιδιαίτερα των κοριτσιών στο Πακιστάν, τη Νιγηρία, την Ιορδανία, τη Συρία και την Κένυα. Το εντεκάχρονο τότε, κορίτσι , από το Ταλιμπάν, σήμερα ζει και σπουδάζει στην Οξφόρδη οικονομικά, φιλοσοφία και πολιτικές επιστήμες, με το μήνυμα πως η μάθηση είναι για όλους…
Στην Κύπρο και στην Ελλάδα της δημοκρατίας, μάλλον η μάθηση δεν είναι για όλους. Την Παρασκευή, μαθήτρια από τη Συρία, στην Κύπρο, εκδιώχθηκε από το διευθυντή του σχολείου, γιατί φορούσε μαντήλα. Οι μαθητές του σχολείου, αντέδρασαν έντονα στο γεγονός, αφού η μαθήτρια φοιτά εδώ και πέντε χρόνια στο νησί και ουδέποτε προκάλεσε.
Την Κυριακή έτσι ξαφνικά κι απρόσμενα ο διευθυντής του συγκεκριμένου λυκείου, ο Λοίζος Σέπος, μετά από απόφαση της αρμόδιας αρχής του υπουργείου παιδείας, μετατίθεται και τοποθετείται στα κρατικά ινστιτούτα επιμόρφωσης και τη θέση του αναλαμβάνει, ο κύριος Χρήστος Ζαντήρας. Η μαντήλα της Άλαα, είναι μόνο ένα γεγονός. Αντιδράσεις από το εκπαιδευτικό σύστημα, υπάρχει σε ότι μοιάζει «διαφορετικό». Πέρυσι, κοριτσάκι με σύνδρομοdown, δεν επέτρεψαν, να πει «Ζήτω το όχι», στη σχολική γιορτή του δημοτικού σχολείου της, ενώ το κοριτσάκι φορούσε τη στολή της και κρατούσε στα χέρια της, υπερήφανα τη σημαία.
Επίσης, ο Νικόλας Μαρκαντώνης, είναι ένα άλλο παράδειγμα, ενός εκπαιδευτικού συστήματος, που πετάει πέτρες ενάντια στους μαθητές. Μόνο που ο Νικόλας και η μητέρα του Γιούλα Πιτσιάλη, κατάφεραν κι έχτισαν κάστρα σε αυτό το νοσηρό σύστημα κι ο Νικόλας αριστεύει μετά από πολλές δοκιμασίες, αγώνες για να του δώσουν την ευκαιρία να βρίσκεται στην τάξη. Μάλιστα η κυρία Πιτσιάλη, ανέφερε χαρακτηριστικά σε παλαιότερη συνέντευξη μας, «ακόμα κι από το νηπιαγωγείο, όπως σας είπα πριν, μέχρι και σήμερα σε κρίνουν με βάση την αναπηρία σου, «δεν είσαι εκπαιδεύσιμος», μας έβαλαν σε ειδική μονάδα, χωρίς να έχουμε την ευκαιρία, ίσης πρόσβασης στην εκπαίδευση. Δεν του είχαν δώσει το δικαίωμα, της εκμάθησης της νοηματικής γλώσσας, παρά το ότι έχει θέματα ακοής, κι έτσι δεν μπορούσε να επικοινωνήσει, μέχρι που αρχίσαμε, εμείς οι γονείς να φωνάζουμε, να απαιτούμε τα δικαιώματα των παιδιών μας. Κι έτσι άρχισαν σιγά – σιγά να τα δίνουν με το σταγονόμετρο».
Οι Αρκιοί, δεν παρέχουν ούτε γυμνάσιο, ούτε λύκειο, έτσι ο Χρήστος μοιάζει καταδικασμένος όπως και τα άλλα παιδιά που πέρασαν από το σχολείο. Ο Χρήστος Καμπόσος, για μεγάλο διάστημα, δε γνώριζε πως είναι το λεωφορείο, το ταξί, οι πολυκατοικίες, όμως κατάφερε με τη βοήθεια της δασκάλας του, να μάθει αλλά και να αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό τη δύναμη της θέλησης και της γνώσης, παρακολουθεί διαδικτυακά μαθήματα, έχει ταξιδέψει, έχει παρελάσει με άλλα παιδιά, από άλλα νησιά…
Το μέλλον του Χρήστου όμως εξακολουθεί να είναι καταδικασμένο, αφού κανένα βήμα δεν έγινε από καμία κυβέρνηση, τόσο για τη συνέχεια της εκπαίδευσης του όσο και για το ετοιμόρροπο δημοτικό σχολείο του. Τελικά η μάθηση είναι για όλους;
«Δε γράφω μόνο για να εξηγήσω τι σημαίνει μισαναπηρισμός», λέει η Μαριάννα Παφίτη