Ο φερετζές του ρατσισμού, που λέγεται «μαντήλα»: Η μάθηση είναι τελικά για όλους; 

Ο υπουργός Παιδείας της Κύπρου Χαμπιαούρης με την μαθήτρια και τον πατερας της. Φωτογραφία via Φιλελεύθερος Κύπρου




Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

«Ας υψώσουμε τα βιβλία και τα μολύβια μας. Είναι τα πιο ισχυρά μας όπλα. Ένα παιδί, ένας δάσκαλος, ένα βιβλίο κι ένα μολύβι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο . Η εκπαίδευση είναι η μοναδική λύση. Η παιδεία πάνω απ όλα».

Αυτά ήταν τα λόγια της Μαλάλα Γιουσαφζάι, του 15χρονου, τότε κοριτσιού, από το Πακιστάν, που έφτασε πολύ κοντά στη δολοφονία όταν ένας ένοπλος Ταλιμπάν εισέβαλε στο λεωφορείο όπου επέβαινε η Μαλάλα και εν ψυχρώ της «φύτεψε» μια σφαίρα στο κεφάλι. Κι ο λόγος;

  • Γιατί η Μαλάλα που στα ελληνικά το όνομα της σημαίνει λύπη, διεκδικούσε να έχουν όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτου φύλου,  δικαίωμα στην εκπαίδευση, σε μία ελεύθερη κι αξιοπρεπή ζωή. Η ίδια είχε δηλώσει μάλιστα, στο παρελθόν, σε συνέντευξη της στο BBC, «Δεν ήθελα να μεγαλώσω κλεισμένη σε ένα δωμάτιο, φυλακισμένη σε τέσσερις τοίχους, απλά μαγειρεύοντας και γεννοβολώντας. Δε βλέπω έτσι τη ζωή μου».

Η Μαλάλα, στα δεκαέξι της εξέδωσε την αυτοβιογραφία της, με τον τίτλο «Είμαι η Μαλάλα» , με στόχο την υποχρεωτική εκπαίδευση σε κάθε γωνιά του πλανήτη, στο βιβλίο της εξομολογείται πως η ίδια, γλίτωσε για ένα λόγο για να αφιερώσει τη ζωή της και να βοηθήσει τους ανθρώπους. Η Μαλάλα Γιουσαφζάι, έχει δημιουργήσει το δικό της ίδρυμα, το «MalalaFund» και υποστηρίζει τις οργανώσεις που προωθούν το δικαίωμα στην εκπαίδευση και ιδιαίτερα των κοριτσιών στο Πακιστάν, τη Νιγηρία, την Ιορδανία, τη Συρία και την Κένυα. Το εντεκάχρονο τότε, κορίτσι , από το Ταλιμπάν, σήμερα ζει και σπουδάζει στην Οξφόρδη οικονομικά, φιλοσοφία και πολιτικές επιστήμες, με το μήνυμα πως η μάθηση είναι για όλους…

Στην Κύπρο και στην Ελλάδα της δημοκρατίας, μάλλον η μάθηση δεν είναι για όλους.  Την Παρασκευή, μαθήτρια από τη Συρία, στην Κύπρο, εκδιώχθηκε από το διευθυντή του σχολείου, γιατί φορούσε μαντήλα. Οι μαθητές του σχολείου, αντέδρασαν έντονα στο γεγονός, αφού η μαθήτρια φοιτά εδώ και πέντε χρόνια στο νησί και ουδέποτε προκάλεσε.

  • Το Σάββατο, με ένα τιτίβισμα, ο υπουργός παιδείας της κυπριακής δημοκρατίας, Κώστας Χαμπιαουρής, έγραψε: « Με πρωτοβουλία μας λύθηκε το θέμα με τον καλύτερο τρόπο και η Άλαα συνεχίζει να φοιτά στο σχολείο της, με την πλήρη στήριξη του διευθυντή της, του ΥΠΠΑΝ και του ΔΜΓΕ. Οι πολιτικές μας προάγουν τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς φυλετική, θρησκευτική ή άλλη διάκριση».

Την Κυριακή έτσι ξαφνικά κι απρόσμενα ο διευθυντής του συγκεκριμένου λυκείου, ο  Λοίζος Σέπος, μετά από απόφαση της αρμόδιας αρχής του υπουργείου παιδείας, μετατίθεται και τοποθετείται στα κρατικά ινστιτούτα επιμόρφωσης και τη θέση του αναλαμβάνει, ο κύριος Χρήστος Ζαντήρας. Η μαντήλα της Άλαα, είναι μόνο ένα γεγονός. Αντιδράσεις από το εκπαιδευτικό σύστημα, υπάρχει σε ότι μοιάζει «διαφορετικό». Πέρυσι, κοριτσάκι με σύνδρομοdown, δεν επέτρεψαν, να πει «Ζήτω το όχι», στη σχολική γιορτή του δημοτικού σχολείου της, ενώ το κοριτσάκι φορούσε τη στολή της και κρατούσε στα χέρια της, υπερήφανα τη σημαία.

Επίσης, ο Νικόλας Μαρκαντώνης, είναι ένα άλλο παράδειγμα, ενός εκπαιδευτικού συστήματος, που πετάει πέτρες ενάντια στους μαθητές. Μόνο που ο Νικόλας και η μητέρα του Γιούλα Πιτσιάλη, κατάφεραν κι έχτισαν κάστρα σε αυτό το νοσηρό σύστημα κι ο Νικόλας αριστεύει μετά από πολλές δοκιμασίες, αγώνες για να του δώσουν την ευκαιρία να βρίσκεται στην τάξη. Μάλιστα η κυρία Πιτσιάλη, ανέφερε χαρακτηριστικά σε παλαιότερη συνέντευξη μας, «ακόμα κι από το νηπιαγωγείο, όπως σας είπα πριν, μέχρι και σήμερα σε κρίνουν με βάση την αναπηρία σου, «δεν είσαι εκπαιδεύσιμος», μας έβαλαν σε ειδική μονάδα, χωρίς να έχουμε την ευκαιρία, ίσης πρόσβασης στην εκπαίδευση. Δεν του είχαν δώσει το δικαίωμα, της εκμάθησης της νοηματικής γλώσσας, παρά το ότι έχει θέματα ακοής, κι έτσι δεν μπορούσε να επικοινωνήσει, μέχρι που αρχίσαμε, εμείς οι γονείς να φωνάζουμε, να απαιτούμε τα δικαιώματα των παιδιών μας. Κι έτσι άρχισαν σιγά – σιγά να τα δίνουν με το σταγονόμετρο».

  • Τη Δευτέρα το κουδούνι χτύπησε, τόσο  για το Χρήστο Καμπόσο όσο και για τη μαχητική δασκάλα του Μαρία Τσιαλέρα. Ο Χρήστος είναι ο μοναδικός μαθητής, του δημοτικού σχολείου των Αρκιών και μαζί με τη δασκάλα του, που ταξιδεύει από τους Λειψούς, διεκδικούν τα δικαιώματα του παιδιού. Ο Χρήστος ονειρεύεται να γίνει δάσκαλος αλλά ζει σε ένα νησί που είναι ξεχασμένο από το κράτος, όπως και πολλά άλλα ακριτικά νησιά.

Οι Αρκιοί, δεν παρέχουν ούτε γυμνάσιο, ούτε λύκειο, έτσι ο Χρήστος μοιάζει καταδικασμένος όπως και τα άλλα παιδιά που πέρασαν από το σχολείο. Ο Χρήστος Καμπόσος, για μεγάλο διάστημα, δε γνώριζε πως είναι το λεωφορείο, το ταξί, οι πολυκατοικίες, όμως κατάφερε με τη βοήθεια της δασκάλας του, να μάθει αλλά και να αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό τη δύναμη της θέλησης και της γνώσης, παρακολουθεί διαδικτυακά μαθήματα, έχει ταξιδέψει, έχει παρελάσει με άλλα παιδιά, από άλλα νησιά…

Το μέλλον του Χρήστου όμως εξακολουθεί να είναι καταδικασμένο, αφού κανένα βήμα δεν έγινε από καμία κυβέρνηση, τόσο για τη συνέχεια της εκπαίδευσης του όσο και για το ετοιμόρροπο δημοτικό σχολείο του. Τελικά η μάθηση είναι για όλους;

  • Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. 

«Δε γράφω μόνο για να εξηγήσω τι σημαίνει μισαναπηρισμός», λέει η Μαριάννα Παφίτη

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: