File Photo: Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ
Η Νέα Δημοκρατία είναι φανερό ότι λειτουργεί «κυκλωτικά» σε ό,τι πολιτικά υφίσταται ως «απομεινάρι του Κέντρου» το οποίο όμως εξακολουθεί να φέρει τεράστια κοινωνική δεξαμενή. Είναι άραγε εφικτή η « πλήρης κεντροποίησή» της ;
Η ομιλία Μητσοτάκη στην ΔΕΘ μάλλον είναι αποκαλυπτική του τι θα επακολουθήσει και δη σε βραχύ πολιτικά χρόνο. Η συνεχής, ιδεολογικού τύπου, αναφορά του στον Ελευθέριο Βενιζέλο δεν μπορεί να εκληφθεί επιδερμικά. Αυτή η στοχευμένη αναφορά τα τελευταία έτη επαναλαμβάνεται από όλους: ΚΙΝΑΛ, ΝΔ, ακόμη και ΣΥΡΙΖΑ. Μόνον που ιδίως στις περιπτώσεις των δύο τελευταίων πολιτικών κομμάτων υπάρχει ένας ιστορικός «δράκος».
Φυσικά στο παρελθόν έχουν ξαναγίνει από ΝΔ τέτοιες αναφορές, όχι όμως ως «οικειοποίηση ενός Κεντρώου Κόμματος», αλλά ως «φόρος τιμής στα πλαίσια της Δεξιάς που γίνεται Κεντροδεξιά». Η πολιτική και όχι μόνον καταγωγή της οικογενείας Μητσοτάκη όμως, παίζει τον ρόλο της για μία απεύθυνση διαφορετική με πρελούδιο την πολιτική μας ιστορία.
Η ΝΔ σίγουρο είναι ότι πρέπει να υπερβάλει εαυτόν αν θέλει να σταθεί ως η κατ΄ εξοχήν κεντρώα δύναμη της χώρας μας. Κατ` αρχάς ήδη, στα πλαίσια αυτής της μεταστροφής, απομακρύνει, χωρίς ωστόσο να αποτάσσει ακόμη, το δεξιό της υπόβαθρο και παρελθόν. Αυτή η ιδεολογική «απομάκρυνση» από μόνη της είναι και φθοροποιός και άδικη σε μεγάλο βαθμό για το εκλογικό σώμα και στελεχιακό δυναμικό της λαϊκής δεξιάς που την στηρίζει τόσα χρόνια και πιθανότατα επικίνδυνη για την ίδια. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής:
Εν τέλει το ερώτημα είναι αν η ΝΔ θέλει να προοδεύσει ως Δεξιά, έστω Κεντροδεξιά, ή να μετασχηματισθεί σε Κέντρο. Και εδώ τίθεται το ζήτημα της «Κεντροαριστεράς μετάλλαξης», η οποία πλέον εκφεύγει ενός μετασχηματισμού και τείνει στην … « πολιτική μεταμόρφωση».
Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο ελλοχεύει ο κίνδυνος της υπερβολής. Παράδειγμα οι «δικαιωματιστικές» ή οι άκρα «διεθνιστικές» φωνές και αντιλήψεις ανθρώπων προβληθέντων εντός ΝΔ, που αν μη τι άλλο έχουν μία δική τους μετανεωτερική αίσθηση του τι εστί «φιλελεύθερος» εντός μιας σύγχρονης κοινωνίας. Αυτές οι φωνές εν πολλοίς συντάσσονται με αριστερές λογικές περί μεταναστεύσεως, κοινωνικής ηθικής και συνέχειας, εθνικής συνειδήσεως και θρησκείας.
Ίσως εντός ΝΔ να θεωρούνται εξισορροπητικοί παράγοντες της πάλαι ποτέ «δεξιοσύνης» και έχουν να κάνουν με το «αιώνιο ενοχικό σύνδρομο» του δεξιού προς τον αριστερό. Πάντως ο κεντρώος χώρος χαρακτηρίζεται ή πρέπει να χαρακτηρίζεται ως πολιτική αποτύπωση της κοινωνικής μετριοπάθειας, ώστε να μην διανοείται να εξισορροπεί ένα «άκρο» με την ενσωμάτωση και ενός άλλου. Ιδίως σε εποχές που η πυξίδα γέρνει προς την εθνική επιβίωση, όχι την Δεξιά, την εθνική επιβίωση.
Πάνω από όλα η ΝΔ έχει να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα: Μεταναστευτικό, Εθνικά θέματα, Δημογραφικό, Οικονομία. Αυτή είναι η σειρά σημασίας σήμερα. Οι πολιτικές της θα έχουν την δύναμη ή την αδυναμία να πείσουν περί του «κεντρώου» του χαρακτήρος της ή μη, όχι οι εκάστοτε διακηρύξεις της. Κατ` αρχάς και εφ ΄όσον οι «κεντρώες προθέσεις» της είναι κατά τα ήττον έστω ειλικρινείς, θα κληθεί να αντιμετωπίσει προβλήματα και εκ των ένδον. Πχ, το «επιτελικό» κράτος, ένα πρόταγμα – πραγματικότητα σε κράτη της 4ης βιομηχανικής επαναστάσεως, που ex officcio πρέπει να καλυφθεί από τεχνοκράτες και μετριοπαθείς ανθρώπους και εφόσον η ΝΔ το αποτολμήσει έστω εν μέρει, θα αντιμετωπίσει την οργήλη αντίδραση του πάλαι ποτέ αντίστοιχου δικού της «γαλάζιου πελατειακού κράτους».
Από κει και έπειτα αναλαμβάνουν οι .. εκτός ΝΔ. Στο Μεταναστευτικό και στα Εθνικά Θέματα ό,τι και αν πράξει θα συναντά τις υπερπροβαλλόμενες αντιδράσεις από τις γνωστές δυναμικές μειοψηφίες, κραδαίνουσες τις λεζάντες του «κακού δεξιού». Στο Δημογραφικό θα οφείλει να στηρίξει μια εθνική ατζέντα χωρίς αγκυλώσεις και φόβους κατηγοριών περί «δεξιοφροσύνης» και εμμονικής παραδοσιοπληξίας . Και όλα αυτά θα κληθεί να τα πράξει με ακατάβλητο και διακριτό κεντρώο πρόσημο, έχοντας εν τω μεταξύ ενσωματώσει αρκετούς κεντροαριστερούς στις δεξαμενές σκέψεως και πολιτικής της. Μία διελκυστίνδα πολλαπλών ισορροπιών που χωρίς οδοδείκτη την διαυγή σκέψη απέναντι στην κοινωνικοπολιτική δυναμική και πρόοδο, μπορεί να την οδηγήσει σε κατάρρευση με κρότο.
Απέναντί της θα έχει το προσωπικό κόμμα Τσίπρα ονόματι «ΣΥΡΙΖΑ». To πιστοποίησε με μία αυτοκριτικά ανύπαρκτη ώστε πολιτικώς λίγη ομιλία στην ΔΕΘ ο ίδιος ο, εσχάτως αμήχανος, κ. Τσίπρας. Ίδια παρωχημένη φρασεολογία, ίδια πολωτική διάθεση, ίδια απέραντη εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του, χωρίς καμμία ουσιαστική νύξη για αλλαγή σε στελεχιακό δυναμικό και νοοτροπία στον πυρήνα της πολιτικής του.
Αυτή η στάση του είναι φυσικά ό,τι πιο καλό για την ΝΔ, είναι όμως ό,τι πιο κακό για την πατρίδα, ελλειπούσης μιας σοβαρής και θεσμικής αξιωματικής αντιπολιτεύσεως. Ιδίως στους καιρούς αυτούς.
*Ο Βασίλης Φασούλας είναι δικηγόρος, υπεύθυνος Οργανωτικού της Δημοκρατικής Ευθύνης
Το φιάσκο για τη στάση “Ευαγγελισμός”: Φωτιά στις οικογένειες Μητσοτάκη-Μπακογιάννη