File Photo: Η Νάνσι Πελόζι. EPA, JIM LO SCALZO
Για πολλούς μήνες, οι Δημοκρατικοί απέφευγαν ακόμη και τη λέξη «παραπομπή» για τον Ντόναλντ Τραμπ. Μέχρι τη στιγμή που τη ζήτησαν ευθέως.
Η ξαφνική αυτή απόφαση αποδίδεται σε ένα θεμελιώδες γεγονός: οι Δημοκρατικοί πιστεύουν ότι οι νέες κατηγορίες κατά του Τραμπ είναι αρκετά απλές και σοβαρές για να πείσουν μια κοινή γνώμη που έχει κουραστεί από τον πόλεμο των σύνθετων αλληλοκατηγοριών τον οποίο παρακολουθεί τον τελευταίο καιρό.
Έπαιξε ρόλο κι ένας δεύτερος παράγων.
Η στροφή της προέδρου της Βουλής Νάνσι Πελόζι είναι εντυπωσιακή. Παρά τη βαθιά της αντιπάθεια προς τον πρόεδρο Τραμπ, η Πελόζι δεν πίστευε ότι η κοινή γνώμη υποστηρίζει μια διαδικασία παραπομπής, την οποία θεωρούσε διχαστική. Προτιμούσε να ερευνούν τις όποιες κατηγορίες διάφορες επιτροπές χωρίς να κινηθεί η διαδικασία παραπομπής, που θα μπορούσε να βοηθήσει τελικά τον πρόεδρο στην εκστρατεία επανεκλογής του.
Όλα αυτά όμως άλλαξαν μετά την καταγγελία ενός μάρτυρα δημοσίου συμφέροντος για τη συνομιλία του Τραμπ με τον πρόεδρο της Ουκρανίας. «Δεν ζητάμε από τις ξένες κυβερνήσεις να μας βοηθήσουν στις εκλογές μας», δήλωσε χθες η Πελόζι σε ένα φόρουμ που οργάνωσε το περιοδικό The Atlantic.
Οι Ρεπουμπλικανοί πλήρωσαν μεγάλο πολιτικό τίμημα στις ενδιάμεσες εκλογές του 1998 για την απόφασή τους να κινήσουν τη διαδικασία παραπομπής κατά του Μπιλ Κλίντον. Και ορισμένοι αναλυτές πιστεύουν ότι το ίδιο μπορεί να συμβεί τώρα με τους Δημοκρατικούς.
Για μήνες, φαινόταν ότι οι υπολογισμοί της Πελόζι και οι επιφυλάξεις των Δημοκρατικών στις κρίσιμες εκλογικές περιφέρειες θα εμπόδιζαν τη Βουλή να προχωρήσει σε μια διαδικασία παραπομπής. Σε μια ιδιωτική συνομιλία της τον περασμένο Αύγουστο με άλλους βουλευτές του κόμματός της, η πρόεδρος είχε πει ότι η Βουλή θα προχωρούσε σε μια τέτοια διαδικασία μόνο αν ο Τραμπ δεν της έδινε άλλη επιλογή.
Στα μάτια πολλών Δημοκρατικών, αυτό ακριβώς συνέβη τώρα.
(*) Ο Καρλ Χαλς είναι ανταποκριτής των New York Times στον Λευκό Οίκο-Πηγή: The New York Times via ΑΠΕ-ΜΠΕ
Επίθεση στον φιλελευθερισμό: “Η ζωή και το πεπρωμένο” ή “ο Πόλεμος και η Ειρήνη”;