Τα «σαλεμένα μυαλά» σκοτώνουν στις ΗΠΑ: Οι πόλεμοι στο εσωτερικό και στο εξωτερικό…
File Photo: Αστυνομικοί κοντά στο εμπορικό κέντρο στο Ελ Πάσο του Τέξας. EPA, IVAN PIERRE AGUIRRE
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ο Άντονι Μπλίνκεν προσπαθεί να βρει “κοινή” γλώσσα με την Κίνα: Ουάσιγκτον και Πεκίνο οφείλουν να χειρίζονται τις διαφωνίες τους «υπεύθυνα», είπε ο Αμερικανός υπουργός
Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν τολμούν να βγουν από την «αμπάριζα» (των ΗΠΑ): Οι Βρυξέλλες τρέχουν πίσω από την Ουάσιγκτον και δεν …τερματίζουν ποτέ!
Αρκετά πρόσφατα, για μια ακόμη φορά στις ΗΠΑ έγινε ένα «μακελειό». ή μάλλον δυο, για την ακρίβεια, όπου 20 άνθρωποι σκοτώθηκαν στο ένα (Ελ Πάσο), ενώ στο άλλο (Ντέιτον) πέθαναν «μόνο» εννέα! Και τελευταία στη Φιλαδέλφια, σε λίγο μικρότερη κλίμακα.
- Και ακόμη μια φορά κάποιος με «σαλεμένα μυαλά» μπήκε σε έναν χώρο, άρχισε να πυροβολεί αδιάκριτα και «καθάρισε», συνολικά στις δυο περιπτώσεις, 29 ανθρώπους που καμία σχέση δεν είχαν με τον «σφαγέα», δεν έφταιγαν σε τίποτα και βεβαίως ούτε καν περίμεναν κάποιος να τους στείλει στον άλλο κόσμο.
«Πράξεις» σαν αυτές τις δυο στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής («η μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου» όπως τις ορίζουν μερικοί αφελείς που ακόμη πιστεύουν στον Άη-Βασίλη) συμβαίνουν κάθε τρεις και πέντε, και κάθε τρεις και πέντε, θα υπάρξει ένας (συνήθως) άντρας, ή ακόμη και παιδί καμιά φορά, τα μυαλά του οποίου – χωρίς προηγουμένως να έχουν εμφανίσει ποτέ συμπτώματα ή σημάδια ανισορροπίας ή τάσεις επιθετικότητας – μια ωραία πρωία κάνουν μπαμ κι αυτός αρπάζει ένα μυδράλλιο ή ένα τουφέκι (ποιος ξέρει, κάποια μέρα μπορεί και να αρπάξει μερικές χειροβομβίδες ή κανένα μπαζούκα) με συνοδεία μερικών πιστολιών, πετάγεται μες στο πλήθος και… θυμάται (ίσως και υποσυνείδητα ) τους παλιούς εκείνους καιρούς (ποιον απ’ όλους να διαλέξει;!) των «παιδιών των αγελάδων» στα διάφορα σαλούν, «Ελ Πάσο» και «Ελ Ντοράντο» της «άγριας» ή μη Δύσης ή Ανατολής των ευτυχισμένων αμερικανικών κοινωνιών που συμπίπτουν με την πρώτη «μοντέρνα» γενοκτονία, εκείνη των Ινδιάνων ή/και, πιο πρόσφατα, με τους γκάνγκστερ της ποτοαπαγόρευσης ή μη, όταν η ζωή των άλλων δεν άξιζε ούτε ένα σεντ, καλή ώρα οι σημερινές δημοκρατικές «επεμβάσεις» ΗΠΑ ανά τον κόσμο
– και… όποιον πάρει ο Χάρος!
- Βεβαίως, τα «αμερικανικά μυαλά» έχουν μια στιβαρή παράδοση στο να εκτρέπονται – και εν καιρώ ειρήνης, αλλά ιδίως εν καιρώ πολέμου που τα ίδια προκάλεσαν – από την κανονική, σε όλα τα μήκη του κόσμου, ειρηνική ζωή και, σαν αποτέλεσμα αυτής της «φυσιολογικής εκτροπής», να αφήνουν στο «πεδίο των μαχών» (πόλεις ή μέτωπα) δεκάδες μακελεμένους ανθρώπους, άντρες, γυναίκες, παιδιά, αδιάφορο.
Και είναι κάτι που ασφαλώς και αποδεδειγμένα (και οι ίδιοι οι Αμερικανοί δεν πιστεύω να μην το παραδέχονται!) δεν συμβαίνει σε καμία άλλη χώρα στο κόσμο. Αυτό και μόνο οδηγεί τη σκέψη σε ένα βασικό συμπέρασμα: ότι δηλαδή πολύ, πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα στη Γη, τα «σαλεμένα μυαλά» ευδοκιμούν ιδιαίτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Η συχνότητα δε και η, κατά κάποιο τρόπο «συστηματικότητα» του φαινομένου, αυτό και μόνο μαρτυρεί. Μήπως κάποιος θα μπορούσε να πει το αντίθετο;
Οι Αμερικανοί, έως ότου θα συνεχίσουν να μπλέκονται σε πολέμους και αψιμαχίες εδώ κι εκεί στον κόσμο, και να απαιτούν να είναι οι ρυθμιστές των πάντων σε όλες τις ηπείρους της Γης, θα βρίσκονται όλο και πιο έντονα αντιμέτωποι με μια κοινωνία τελείως flou, ανισόρροπη, έρμαιο των όπλων, ξεχαρβαλωμένη και αναπάντεχη: η συνεχής χρήση των όπλων σε διεθνή χώρο που συνεπάγεται τεράστια ψυχικά προβλήματα, δεν μπορεί παρά να δημιουργεί στον εσωτερικό χώρο έναν λαό με «σαλεμένα μυαλά» απ’ τον οποίο «ξεπηδούν» σαν δηλητηριώδη μανιτάρια οι «εγκληματίες της γειτονιάς» το υποσυνείδητο των οποίων κουβαλά ανεξίτηλα τα «πολεμικά εγκλήματα» που διέπραξαν ατιμώρητοι ανά τον κόσμο.
- Όλα αυτά τα «κρούσματα» που συμβαίνουν δεν είναι δυνατόν, κάτι θα πρέπει να υποδηλώνουν ή να κρύβουν, κάτι δεν πάει καθόλου καλά με τον γενικότερα αμερικανικό κοινωνικό ιστό του οποίου αναμφισβήτητα οι κυβερνώντες και τα κρατικο-κυβερνητικά κλιμάκια εξουσίας είναι σαφής αντανάκλαση.
Ποιος ξέρει, ίσως να πρέπει κάποτε να οργανωθεί ένα διεθνές forum ψυχολόγων και ψυχιάτρων για να συζητήσουν αυτό το μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά αμερικανικό εγκληματικό «φαινόμενο» και ενδεχομένως να βρουν και να προτείνουν λύσεις αντιμετώπισής του πριν καταλήξει σε αδιέξοδο ή εξελιχθεί σε αθεράπευτη κατάσταση κοινωνικής κρίσης.
Εμείς αυτό το φαινόμενο των «σαλεμένων μυαλών» ειδικά στις ΗΠΑ το γνωρίζουμε και το αξιολογούμε μόνο (ως τώρα τουλάχιστον) στην πιο απλή μορφή του: δηλαδή εκείνη των απλών, ανώνυμων πολιτών οι οποίοι, με σχέδιο ή χωρίς σχέδιο, και επειδή σε «κάτι» τους «έφταιξαν» οι «άλλοι», αποφασίζουν να «τιμωρήσουν» τους ανώνυμους συνήθως «φταίχτες» (οι οποίοι έτσι κι αλλιώς σε τίποτα δεν φταίνε και προπαντός δεν έκαναν απολύτως τίποτα εναντίον των «τιμωρών» τους!) στέλνοντάς τους χαρούμενα στον αγύριστο.
Στην ουσία βρισκόμαστε μπροστά σε μια «ιδιωτική επιχείρηση» κάποιων που θέλουν να «βάλουν τα πράγματα στη θέση τους» διότι κάποιοι «άλλοι» τους τα έχουν «χαλάσει» ή πάνε να τους τα «χαλάσουν».
- Χίλιες οι αιτίες σ’ αυτή την «ιδιωτική επιχείρηση», αιτίες που τα «σαλεμένα μυαλά» διαστέλλουν εκτός πάσης λογικής ή και με την διεστραμμένη «λογική» των «σαλεμένων μυαλών.
Κι ας μη μιλήσουμε για τα «σαλεμένα μυαλά» των «μαζικών δολοφόνων» (Β. Γεωργίου, Οι ΗΠΑ σε απόγνωση – Πεντάγωνο και μαζικοί δολοφόνοι, στο slpress.gr) στον ειδικό τομέα των βετεράνων των χιλίων αμερικανικών πολέμων («13 στους 100 ενήλικες Αμερικανοί είναι βετεράνοι»!) και των ευχάριστων καρπών που διαχέουν στα «ανύποπτα» κα αθώα(!) States.
Έτσι λοιπόν, εδώ και εκεί, στην αμερικανική επικράτεια και με πολύτιμο, ευνοϊκό αρωγό την πληθώρα υπέρ του δέοντος οπλικών συστημάτων, τα «σαλεμένα μυαλά», τα οποία για χρόνια ή και δεκάδες χρόνια ζούσαν μαζί με τον «κανονικό» κόσμο χωρίς να «δείξουν» τίποτα το ανησυχητικό και επικίνδυνο για τους άλλους συνανθρώπους, δίχως κανένα «σημάδι» που να προμηνύει φονικές εξάψεις και έως τότε έχοντας «φυσιολογικές αντιδράσεις» – ξαφνικά εμφανίζουν την «ενδόμυχη ψυχή» τους, «ιδιωτικά εγκληματική» και τότε ουαί σε όσους βρίσκονται κατά σύμπτωση μπροστά τους, σε ένα κτίριο, σε ένα σχολείο, σε μια επιχείρηση, σε έναν δημόσιο χώρο διασκέδασης.
Όλα αυτά, το είπαμε, σε ένα περιβάλλον «ιδιωτικό», σε μια «αναμέτρηση», ας το πούμε κι έτσι, από ιδιώτη προς ιδιώτες, συμπατριώτες λευκοί ή μαύροι, νέοι ή γέροι, γηγενείς ή μετανάστες.
- Ωστόσο υποχρεούμαστε να διερωτηθούμε: ένα τόσο διαδεδομένο «σπορ» των «σαλεμένων μυαλών», που κάθε τόσο κάποιος τους φταίει και πείθονται πως κάποιοι πάνε να τους κάνουν κακό αντιδρώντας με αφθονία «ιδιωτικών φόνων», είναι δυνατόν να περιορίζεται μόνο στους φτωχούς (ή όχι) διαβόλους κοινούς πολίτες της αμερικανικής κοινωνίας και να μην υπάρχει και εκδηλώνεται έστω καμουφλαρισμένα, έως ένα ορισμένο σημείο, και μέσα στον ευρύτερο αμερικανικό δημόσιο/διεθνή χώρο, σε επίπεδο εξουσίας κράτους και κυβέρνησης, με αποτελέσματα που βιώνουν, άμεσα ή έμμεσα, σε αυτή τη περίπτωση σαν «παραλήπτες» όχι οι αμερικανοί πολίτες, αλλά ξένες χώρες και οι πολίτες αυτών;
Όπως γνωρίζουμε, άπταιστα και αβίαστα, οι Αμερικανοί – απόλυτοι και μόνοι πραγματικοί νικητές στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – θέλουν, έχουν την ενδόμυχη τάση και αλαζονεία να θέλουν να είναι (και να φέρονται σαν) οι «αστυνομικοί» ολόκληρου του Πλανήτη Γη, εκείνοι που αλαζονικά ορίζουν τί θα κάνουν ή τί δεν θα κάνουν οι άλλοι, τί επιτρέπεται και τί όχι στους άλλους, σε παγκόσμια κλίμακα (τελευταία απόδειξη; οι «φιλικές παραινέσεις» στην ελληνική κυβέρνηση για το ιρανικό δεξαμενόπλοιο και πιο πρόσφατα ο θυμός(!) του Τραμπ για τους κινέζικους δασμούς σε αμερικανικά προϊόντα, ενώ εκείνος δικαιούται να βάζει δασμούς στις κινέζικες παραγωγές!) ανάλογα με τα συμφέροντά τους (και λένε πως έχουν συμφέροντα σε όλη τη Γη, και εκεί που δεν τους έσπειρε κανείς!!), και εκείνοι που, μάλλον παρανοϊκά, «νιώθουν» πως ο «Θεός» (τους) τους έδωσε το δικαίωμα να επεμβαίνουν παντού στο κόσμο για να επιβάλλουν τη δική τους «τάξη» και «δημοκρατία»!
Άλλωστε οι εκατοντάδες «βάσεις» τους σε όλο τον πλανήτη μάλλον σε αυτό αποσκοπούν, όσο κι αν θέλουν να κρύβονται πίσω απ’ το δάχτυλό τους. Αδίκως.
Απ’ την άλλη πλευρά, ποιος δεν γνωρίζει τον φανατισμό των Αμερικανών για τα όπλα, κάτι απ’ ό, τι φαίνεται το προγονικό, γονιδιακό που άρχισε όταν σε εκείνα τα μέρη «η ζωή μου ήταν ο θάνατός σου», όποιος ήθελε να επιζήσει έπρεπε να σκοτώσει εκείνον που «θα μπορούσε» να του απειλήσει τη ζωή και τη περιουσία του;
- Ο φόνος, τότε, τον 19ο και 20ό αιώνα (αλλά και τώρα δεν πάει… παρακάτω) ήταν η πιο εξειδικευμένη και εύκολη λύση για όσους – που ήταν και οι πολλοί – είχαν πάντα ένα όπλο έτοιμο να το χρησιμοποιήσουν ή άλλοι να το χρησιμοποιήσουν γι’ αυτούς.
Έτσι στη διεθνή σκακιέρα από το 1950 και εντεύθεν οι «επεμβάσεις» των Αμερικανών σε όλες τις χώρες είναι γνωστές στους πάντες, δεν χρειάζεται να το υπενθυμίσουμε και να παραθέσουμε ένα «χρονολόγιο: άφθονα ντοκουμέντα υπάρχουν στη διάθεση όποιων ενδιαφερόμενων. Και είναι επίσης γνωστό πως, από το 1950 και μετά, πώς οι ΗΠΑ «εκτελούν επιχειρήσεις» σε όλες εκείνες τις χώρες που τους «πάνε κόντρα» ή τους «ψήνουν το ψάρι στα χείλη».
Σε όλες βέβαια, πλην της Τουρκίας, φυσικά, και αυτό καταλήγει πάντα εις βάρος της Ελλάδας! Όλοι το αντιλαμβανόμαστε, κόντρα στα ωραία λόγια και τις χοντράδες-στάχτη στα μάτια απ’ τους Αμερικανούς αξιωματούχους (και εδώ πάλι κανείς δεν μπορεί να το διαψεύσει).
Οι λαοί αυτών των χωρών-στόχων των ΗΠΑ ξέρουμε πως δεν έκαναν απολύτως τίποτα στον αμερικανικό λαό, δεν τον πείραξαν, και ούτε «κτύπησαν» τον αμερικανικό στρατό. Απλώς οι κυβερνήσεις τους δεν θέλησαν να υπακούσουν στις «αμερικανικές παγκόσμιες αστυνομικές διατάξεις» – γιατί θέλουν να έχουν δική τους και όχι «δοτή» γραμμή πλεύσης, οπότε γι’ αυτό σε κάτι φταίνε και πρέπει να το πληρώσουν.
- Και τότε, όπως τα «σαλεμένα μυαλά» στον «ιδιωτικό κόσμο» παίρνουν τα όπλα. και «καθαρίζουν» όσους μπορούν (τουλάχιστον για παραδειγματισμό) από τους «φταίχτες», ποιος μας λέει πως τα αντίστοιχα «σαλεμένα μυαλά» στον «δημόσιο/ διεθνή κόσμο» δεν κάνουν το ίδιο (mutatis mutandis) και στο πολύ μεγαλύτερο ορίζοντα των ξένων χωρών, ξένων κυβερνήσεων που «έφταιξαν» γιατί έκαναν κάτι που τα «σαλεμένα μυαλά» κρατικών/κυβερνητικών αμερικανικών εξουσιών θεώρησαν βλαβερό γι’ αυτούς, ή απλά αντίθετο και μη «σύννομο» με τις δικές τους πολιτικές αντιλήψεις;
Μπορεί αυτό να μην είναι αλήθεια, αλλά μπορεί και να σηματοδοτεί μιαν υπόθεση που δεν θα μπορούσε να αγνοηθεί, προπαντός έχοντας υπόψη την τεράστια, παράλογη και πέρα πάσης λογικότητας εξάπλωση των λεγόμενων αμερικανικών «συμφερόντων» (άλλος ένας βολικός, αν και ηλίθιος, ευφημισμός ή δικαιολογία, δυστυχώς, για τα μεγαλύτερα εγκλήματά των που κανένα δικαστήριο δεν έχει ως τώρα καταδικάσει. Υπάρχει δικαστήριο;).
Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την ύπαρξη «σαλεμένων μυαλών» και στα υψηλά ιστάμενα κλιμάκια της διεθνούς αμερικανικής εξουσίας (και οι ίδιοι οι Αμερικανοί θα πρέπει να το ξέρουν), όπως και κανείς δεν μπορεί και να βεβαιώσει πως «σαλεμένα μυαλά» υπάρχουν μόνο και αποκλειστικά στον αμερικανικό «ιδιωτικό χώρο», που εμφανίζονται κατά τόπους και καιρούς προκαλώντας «μακελειά».
Έτσι λοιπόν, κυβερνητικά και κρατικά «σαλεμένα μυαλά» δεν μπορεί να έχουν δημιουργήσει όλους τους πολέμους, τις τοπικές συρράξεις, τις «αναμπουμπούλες» που ιστορικά γνωρίσαμε στα πλαίσια των επεμβάσεων αμερικανών σε ξένα κράτη που βρίσκονται ούτε λίγο ούτε πολύ χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις ΗΠΑ;! Όταν είναι σίγουρο πως κανένα απ’ αυτά τα κράτη δεν πήγε ποτέ να πολεμήσει εναντίον των ΗΠΑ ούτε και επιτέθηκε σε αυτές!
Οι ΗΠΑ πήραν τα όπλα, κρατικά και δημόσια, και πήγαν να τιμωρήσουν τους φταίχτες σκοτώνοντας κόσμο και κοσμάκι ακριβώς όπως αμερικανοί πολίτες, προσωπικά και ιδιωτικά, παίρνουν τα όπλα και σκοτώνουν κόσμο και κοσμάκι στη χώρα τους γιατί σε κάτι τους «φταίει»!
Ουσιαστικά και ηθικά, καμία απολύτως διαφορά: ακριβώς το ίδιο «σύστημα».
- Μη ξεχνάμε, ωστόσο, και κάτι άλλο, σημαντικό, που συνδέεται στενά με την επιδιωκόμενη «αστυνόμευση» που λέγαμε παραπάνω: από το 1946 και μετά η μόνη χώρα στον κόσμο η οποία είτε βρίσκεται σε πόλεμο είτε σε διαφόρων μορφών συγκρουσιακές καταστάσεις είναι οι ΗΠΑ, σε Ευρώπη, Ασία, Νότια Αμερική, και μόνο κάτι εγκληματικά «σαλεμένα μυαλά» θα μπορούσαν να αναζητούν συνέχεια, να συνεχίζουν και να δέχονται τόσο παράλογα τόση χρόνια ένταση καταστροφής, θανάτων, υπερβασιών και υπεροψίας.
Εν τέλει, εκείνο που θέλουμε κυρίως να επισημάνουμε είναι πολύ απλά πως το φαινόμενο των «σαλεμένων μυαλών» δεν φαίνεται να είναι και δεν είναι μόνο «προνόμιο» ή «στίγμα» στη σφαίρα της «ιδιωτικής, θα ‘λεγα ατομικής, κοινωνίας», δηλαδή στις σχέσεις μεταξύ πολιτών του ιδίου έθνους, αλλά – ακόμη χειρότερα – διόλου δεν αποκλείεται να «ευδοκιμεί» και να ενεργεί και στο περιβάλλον της «δημόσιας, διεθνούς κοινωνίας», δηλαδή στις σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και άλλων κρατών.
Οι άνθρωποι είναι παντού οι ίδιοι, και σίγουρα η κάθε ελίτ δεν έπεσε απ’ τον ουρανό, αλλά «βγήκε» από τον «λαό» πριν γίνει «δημόσια» ελίτ.
- Οπότε μπορούμε ποτέ να ισχυριστούμε πως μόνος «δυνητικός εγκληματίας» είναι ο «ιδιώτης», ο κοινός πολίτης, ενώ ο «δημόσιος άνθρωπος», ο της εξουσίας και κυβέρνησης είναι «άλλο είδος ανθρώπου», απαλλαγμένο απ΄ την εμφάνιση «σαλεμένου μυαλού», υπεράνω της «ευτελούς» τρέλας των κοινών ανθρώπων;
Και, ακόμη περισσότερο, θα μπορούσαμε να πιστεύουμε σε μια «ανθρώπινη ανωτερότητα» που δήθεν υπάρχει στον «δημόσιο κρατικό/κυβερνητικό άνθρωπο», ενώ είναι απούσα στον κοινό ιδιώτη και «καθημερινό» πολίτη που του ‘ρχεται να σκοτώσει και να απολαύσει μερικά πτώματα μπροστά του;
Τελικά το θέμα είναι μόνο ένα, και δεν κερδίζουμε τίποτα κρύβοντάς το κάτω από το χαλί: υπάρχει στον κόσμο μια χώρα όπου συχνά-πυκνά εμφανίζονται «σαλεμένα μυαλά» που πραγματοποιούν μέσα στο μικρό τους σύμπαν ιδιωτικής φύσης θα έλεγα «παραδειγματικές» θανατικές «επιχειρήσεις».
Επομένως, πώς μπορεί κανείς να μη δεχθεί μια ανάλογη, παράλληλη συμπεριφορά «σαλεμένου μυαλού» σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα στον κόσμο, σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής εξουσίας και πάλι προς «παραδειγματισμό» ή, εντέλει, προς «συμμόρφωση», πάλι με την σύμπραξη επιπλέον και μερικών άλλων βαριά «βοηθητικών» στοιχείων (υπεροπλία, αλαζονεία, άκρατη βούληση επιβολής, κλπ.) που κάνουν τη δημιουργία του «κρούσματος» σχεδόν υποχρεωτική για εκείνον που την θέτει σε ενέργεια;!
Ένα πολύ πρόσφατο άρθρο στο διαδίκτυο σχετικά με αυτή την «αμερικανική κατάσταση» έχει τον τίτλο: «Και σαλεμένος και οπλισμένος: το πιο εκρηκτικό μίγμα…».
Και επειδή το να λέμε την αλήθεια σίγουρα βοηθάει στην αντιμετώπιση του «κακού» στη ρίζα του, ναι, νομίζω πως στις λίγες λέξεις του τίτλου δεν θα μπορούσε να υπάρξει μια πιο εύγλωττη, συμπυκνωμένη «διευκρίνιση» αυτού του καταστροφικού, τυπικού φαινόμενου που παρακολουθούμε ευρέως στις ΗΠΑ και που, δυστυχώς, οι ίδιες οι ΗΠΑ δεν μπορούν να «σβήσουν» ή να αρνηθούν.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πραγματικά αυτή την ανοιχτή πληγή την οποία κανείς δεν μπορεί να κρύψει κάτω απ’ το χαλί, όπως και κανένας Αμερικανός δεν μπορεί να να μας κατηγορήσει ότι, αναφερόμενοι σε αυτή τη πληγή και όλα τα συναφή της, κακολογούμε την αμερικανική πατρίδα ή λέμε ψέματα γι’ αυτήν, όταν πληγή με όπλα, όπλα με φόνους, φόνοι με καταδρομές, καταδρομές με καταπιέσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι τόσο φανερά που ουδείς Αμερικανός με ελάχιστη συνείδηση μπορεί να τα αγνοήσει κρύβοντας την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι.
*Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Ελληνιστής, συγγραφέας
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.
Η διαφθορά κυριαρχεί στην Κύπρο: Εργαλείο για να εκβιάζονται οι πολιτικοί στο Κυπριακό…