File Photo: Ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας Χουλουσί Ακάρ με τον κατοχικό ηγέτη, Μουσταφά Ακιντζί, και την στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας και του κατοχικού στρατού, στις εκδηλώσεις της ντροπής στα Κόκκινα. ΚΥΠΕ, O. ASIK
Η Τουρκία είναι περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη με ένα καθεστώς απολυταρχικό. Ένα καθεστώς που προάγει ότι ακραίο σε αντιλήψεις και πρακτικές. Το οποίο έχει ουσιαστικά φυλακίσει με διάφορους τρόπους τεράστιες ομάδες του τουρκικού πληθυσμού.
Είναι και άλλα πολλά τα οποία αν χρειαστεί μπορώ να παραθέσω. Είναι όμως, πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, η χώρα η οποία από το καλοκαίρι του 1974 έχει εισβάλει στη χώρα μας και την κατέχει κατά το ήμισυ εδώ και 45 χρόνια. Έχει εγκληματήσει κατά της Πατρίδας και ολόκληρου του κυπριακού λαού και συνεχίζει να το κάνει. Έχει καταλάβει το 37% του κυπριακού εδάφους. Έχει σκοτώσει, δολοφονήσει, βιάσει, ατιμάσει, καταστρέψει, λεηλατήσει, βεβηλώσει, φυλακίσει, βασανίσει, εγκλωβίσει, προσφυγοποιήσει, δεκάδες χιλιάδες Κύπριους. Και έκτοτε προσπαθεί, με τον ένα ή άλλο τρόπο, να μονιμοποιήσει και νομιμοποιήσει την κατοχή και τα παράγωγα της βίας και της αρπαγής. Και τώρα, εισήλθε σ’ ένα νέο στάδιο επιβολής επικυριαρχίας και στην ελεύθερη Κύπρο και να αρπάξει ως σύγχρονος πειρατής και τη θαλάσσια περιοχή της Πατρίδας μας.
Παρόλα αυτά, συνειδητοποιώντας τις πραγματικότητες επί του εδάφους ως αποτέλεσμα ενός στημένου πολέμου, προϊόν ευρύτερης συνομωσίας στην οποία συμμετείχαν η Χούντα των Αθηνών και η ΕΟΚΑ Β’ εκτελώντας το προδοτικό πραξικόπημα και τις άνωθεν εντολές των γνωστών διεθνών κύκλων, προσπαθούμε να βρούμε μια συμβιβαστική λύση. Λύση αρχών που στο τέλος της διαδικασίας εξεύρεσης της, θα ωφεληθούν όλοι οι εμπλεκόμενοι.
Αυτή η προσπάθεια όμως, αυτός ο αγώνας, πέρα και ανεξάρτητα από τα δικά μας λάθη, ακόμα και εγκλήματα –τα οποία όμως δεν συγκρίνονται μ’ αυτά της κατοχικής δύναμης– δεν μπορεί να σημαίνει παράδοση της Πατρίδας και του λαού μας στον θύτη. Στον πειρατή, τον κατακτητή. Τον εγκληματία πολέμου. Δηλαδή το τουρκικό Κράτος. Δεν σημαίνει συνεχή διολίσθηση στις θέσεις της ιμπεριαλιστικής Τουρκίας για να φτάσουμε σε διάλυση του τόπου και του λαού μας και να βρεθούμε στο τέλος να αναζητούμε νέα πατρίδα. Όπως δεν σημαίνει φυσικά και λύση επιβολής της μιας κοινότητας πάνω στην άλλη. Αλλά λύση που θα αποδώσει ένα κανονικό κράτος, λειτουργικό, βιώσιμο, ασφαλές, δημοκρατικό και προοδευτικό.
Γι’ αυτό, εκπλήσσομαι όταν ορισμένοι ενοχλούνται όταν η κριτική προς την πολιτική της Άγκυρας είναι φυσιολογικά και νόμιμα πολύ πιο έντονη, συγκριτικά με την κριτική για τα λάθη της ε/κ πλευράς όποιος κι’ αν τα διαπράττει. Είναι ή όχι πρωταρχικός και κύριος ένοχος η Τουρκία;
Είναι! Και ο αγώνας μας είναι κύρια επικεντρωμένος έναντι της, ώστε να φτάσουμε στο ζητούμενο. Η στάση απέναντι στην Τουρκία δεν καθορίζεται, τουλάχιστον από εμένα, με εθνικιστικά, φυλετικά, θρησκευτικά ή άλλα τέτοια κριτήρια. Καθορίζεται μόνο από ένα κριτήριο. Ότι είναι ο φορέας της κατοχής από την οποία πρέπει να απαλλαγούμε, διαφορετικά δεν θα υπάρχουμε ως Κύπριοι και ως Κύπρος. Και όταν λέω Κύπριοι εννοώ όλους ανεξαιρέτως.
Έχοντας αυτά υπόψη πρέπει η ε/κ πλευρά εισερχόμενη στη νέα φάση διαπραγματεύσεων να διασφαλίσει τα πιο πάνω κύρια ζητούμενα. Το μεγαλύτερο λάθος των τελευταίων χρόνων είναι ότι διάφοροι χειρισμοί επέτρεψαν τη συμπερίληψη του όρου «νέες ιδέες» στις θέσεις του ΓΓ του ΟΗΕ. Γι’ αυτό στον τομέα ευθύνης της η ε/κ πλευρά πρέπει σταθερά να επιδιώξει λύση αρχών όπως εκπηγάζει από τις αποφάσεις του ΟΗΕ.
Χωρίς κοινό όραμα και στόχο, ορατότης μηδέν στο Κυπριακό: Ενώπιον ακόμη ενός άλματος στο κενό;