Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν απειλεί τους Κούρδους και τους Αμερικάνους. Φωτογραφία Τουρκική Προεδρία
Η 9η Αυγούστου πλησιάζει ταχέως. Η παρούσα συγκυρία γύρω από το Κυπριακό θυμίζει σε μεγάλο βαθμό παλαιότερες προσπάθειες επανέναρξης διαπραγματεύσεων κάτω από σχεδόν τις ίδιες συνθήκες, δηλ. μετά από διακοπή.
Για παράδειγμα, εκείνη του Δεκεμβρίου του 2003, με την επιστολή του τότε Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου στον ΓΓ των Ηνωμένων Εθνών, παρά το γεγονός ότι ο Ντενκτάς είχε απορρίψει το 3ο Σχέδιο Ανάν στη Χάγη και διαπιστώθηκε η αδιαλλαξία του από τον τότε ΓΓ των ΗΕ.
Εκείνο το σχέδιο είχε βελτιωθεί σε κάποια σημαντικά σημεία στις διαπραγματεύσεις τον Φεβρουάριο και Μάρτιο του 2003 στην Κύπρο. Τότε, μετά τη Χάγη, ήταν η καλύτερη ευκαιρία για να επιδιώξουμε περαιτέρω βελτιώσεις για δικαιότερη λύση, με πιέσεις προς την άλλη πλευρά, μιας και ο Ντενκτάς ήταν εκτεθειμένος. Τούτο δεν έγινε δυνατό παρά τις παραινέσεις πολλών εκείνη την εποχή.
Κάποια από τα διεθνή δεδομένα έχουν ουσιωδώς διαφοροποιηθεί, εκτός από την τουρκική αδιαλλαξία και τη δική μας επιθυμία για επίλυση και συγκόλληση όλης της επικράτειας της χώρας μας, που θα σημαίνει και τερματισμό της κατοχής, σε μια ανεξάρτητη και ενωμένη πατρίδα. Είναι δικαίωμα αλλά και στοιχειώδες καθήκον μας να διεκδικήσουμε και επιτέλους να απολαύσουμε όλοι οι Κύπριοι ένα κοινό σπίτι, σύγχρονο, λειτουργικό και δημοκρατικό, μέσα στο ευρύτερο οικοδόμημα της ΕΕ όπου είχαμε την τύχη να ενταχθούμε το 2004. Όσοι Ε/κ και Τ/κ σκέφτονται σωστά, αυτό επιθυμούν, μια ειρηνική λύση που να διασφαλίζει και την ειρηνική μας συμβίωση με διάρκεια και αποφυγή πολέμων και συγκρούσεων. Αρκετά ήταν τα δεινά που μέχρι σήμερα βιώσαμε. Όλοι όμως επιζητούμε εγγυήσεις διάρκειας μιας λύσης και πλήρη ανεξαρτησία του κράτους μας.
Δυστυχώς διαφαίνεται και πάλι αποτυχία κατάληξης σε λύση λόγω των παράνομα διευρυμένων απαιτήσεων της Τουρκίας (και κατ’εντολήν της των Τ/κ), αλλά και των κινδύνων για την ελληνοκυπριακή πλευρά σε περίπτωση και άλλων υποχωρήσεων που πιθανόν να την καταστήσουν υποχείριο των επιθυμιών της κατοχικής δύναμης και να διαβρώσουν και άλλο την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτές τις απαιτήσεις τις θέτουν υπό μορφή μάλιστα «πρόταξης». Η συνήθης τακτική της Τουρκίας είναι κάθε φορά να προβάλλει και νέες αξιώσεις, ποτέ δεν την αρκούν τα όσα πήρε ήδη.
Σκόπια και Κύπρος βίοι παράλληλοι; Ανεπίτρεπτο το “όπως-όπως” κλείσιμο των εθνικών θεματων
Εξοργίζεται η Τουρκία γιατί δεν κατάφερε μέχρι τώρα να διαλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία είναι επίσημα μέλος των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θεωρείται κυρίαρχο κράτος σε όλη της την επικράτεια παρά το γεγονός ότι είναι βίαια ακρωτηριασμένη, έστω και αν η κατοχική δύναμη τη θεωρεί «εκλιπούσα». Το δε αποσχιστικό καθεστώς έχει καταδικαστεί διεθνώς και παραμένει χωρίς καμιά διεθνή αναγνώριση 45 χρόνια μετά.
Ακριβώς αυτή η συντήρηση της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας του κράτους, της Κυπριακής Δημοκρατίας, και η αποδοχή του διεθνώς είναι και το βασικό στοιχείο άμυνας έναντι των ληστρικών επιθυμιών της δικτατορικής Τουρκίας. Οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε με κάθε θυσία. Και κάθε υποχώρησή μας πρέπει πρώτα να μη θέτει σε κίνδυνο αυτό το στοιχείο της συνέχειας της κρατικής της κυριαρχίας, απεναντίας πρέπει να την ενισχύει και να τη διαφυλάττει. Το αντίθετο επιδιώκει η Τουρκία, δηλ. τη διακοπή αυτής της συνέχειας του κράτους της Κύπρου. Για παράδειγμα, με επιμονή της Τουρκίας και πρωτοστατούντος του κ. Hanney, αποκλείστηκε η ρητή αναφορά στη συνέχεια του κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας (πράγμα που έγινε στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη) και μας περιόρισαν στην «παρθενογένεση» και στην αναφορά μόνο ότι «η Ομοσπονδία είναι μέλος του ΟΗΕ και της ΕΕ. Ούτε καν ότι «θα συνεχίσει να είναι μέλος του ΟΗΕ και της ΕΕ».
Προέχει η συνέχεια του κράτους
Σε περίπτωση που η όποια λύση προκύψει δεν ικανοποιεί τον βασικό στόχο της Τουρκίας να ελέγχει απόλυτα πρώτα το τ/κ ομόσπονδο κρατίδιο και μέσω του όλο το οικοδόμημα του ομοσπονδιακού κράτους, τότε θα μπορεί, πιστεύει, να εξωθήσει ή να εξαναγκάσει τους Τ/κ σε αποχώρησή τους από τα ομοσπονδιακά όργανα, επιδιώκοντας κατάρρευση και διάλυση της Ομοσπονδίας.
Μήπως είναι αυτό που τελικά επιδιώκει; Νομίζω πως τα φαινόμενα προς αυτή την κατεύθυνση δείχνουν. Χρειάζεται εμφανώς ιδιαίτερη προσοχή για διασφάλιση της «συνέχειας του κράτους» και της ενιαίας κυριαρχίας του σε περίπτωση λύσης. Σε άλλο άρθρο θα αναλυθούν οι υποχωρήσεις μας στις διαπραγματεύσεις για να διαγνωσθεί αν ξεπεράσαμε τις γραμμές ασφαλείας έναντι των ορέξεων της Τουρκίας.
Από την άλλη, συνεχίζοντας τις διαπραγματεύσεις για λύση του Κυπριακού όποτε τη βολεύει και με τους δικούς της όρους που βαθμιαία πιστεύει ότι θα επιβάλει, η Τουρκία αναμένει ότι μια ομοσπονδιακή λύση θα εξαλείψει την παρανομία, και της εισβολής, και της παράνομης ανακήρυξης κράτους στην κατεχόμενη περιοχή και θα απαλλαγεί βεβαίως από τα σχετικά ψηφίσματα 541 κα 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Επιδιώκει δηλ. τη «νομιμοποίηση» μέσω της «ομοσπονδοποίησης».
Με αυτόν τον τρόπο πιστεύει ότι διασφαλίζει μελλοντικά μια νόμιμη απόσχιση του «συνιστώντος κρατιδίου» της Ομοσπονδίας, αν επιτευχθεί.
Αναζητούν φάρμακο για λάθος διάγνωση: Η μεγάλη πλάνη της συνάντησης με τον Ακιντζί