File Photo: O Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν με τον ψευτο”-πρωθυπουργό του παράνομου κατοχικού καθεστώτος Ερσίν Τατάρ στην Άγκυρα. Φωτογραφία, Πηγή, Τουρκική Προεδρία
Όσο σφίγγει ο κλοιός γύρω από την Κύπρο με την Τουρκία να επιτίθεται από θάλασσα και ξηρά, ένα ερώτημα τίθεται από πολλούς:
Όχι ασφαλώς, ούτε εύκολο είναι ούτε και είναι επιδίωξη της Τουρκίας. Στόχος της είναι ο στρατηγικός έλεγχος του νησιού, ώστε να εξυπηρετήσει τους σχεδιασμούς της. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί είτε διά της επιβολής και παράδοσης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Άγκυρα είτε διά μιας συμφωνίας στο Κυπριακό με τις τουρκικές προδιαγραφές.
Για παράδειγμα, εάν υιοθετηθεί η μια τουρκοκυπριακή «θετική ψήφος» στις αποφάσεις, τότε μπορεί η Τουρκία να βάζει και να βγάζει την πρίζα στη λειτουργία του κράτους. Να παγώνει τα πάντα μέχρι να υιοθετούνται δικές της θέσεις και συμφέροντα. Γιατί διαφορετικά δεν θα λειτουργεί το κράτος, θα καταρρεύσει.
Συνεπώς, ο έλεγχος μπορεί να γίνει και χωρίς πολεμικές επιχειρήσεις. Μπορεί να γίνει με ή χωρίς συμφωνία στο Κυπριακό. Φθάνει –με βάση την τουρκική επιδίωξη– να διασφαλίζεται και στα δυο σενάρια ο έλεγχος του νησιού.
Η έναρξη μιας διαδικασίας, ενώ συνεχίζεται η τουρκική επίθεση, θα οδηγήσει εκ των πραγμάτων στη… ρύθμιση του ενεργειακού και όχι του Κυπριακού. Αυτό είναι που θέλουν όλοι όσοι πιέζουν και παρουσιάζονται αγχωμένοι για εδώ και τώρα διαπραγματεύσεις; Με την κατοχική δύναμη να προελαύνει μια τέτοια επιλογή θα συνιστά επιβράβευση των επιδιώξεων του καθεστώτος Ερντογάν.
Διάλογος πρέπει να γίνει. Όχι, όμως, υπό το βάρος των τουρκικών ενεργειών και με τους όρους της Άγκυρας. Συμφωνία είναι που πρέπει να επιτευχθεί και όχι παράδοση στις τουρκικές αξιώσεις. Μια διαπραγμάτευση θα έχει αποτέλεσμα εάν η Τουρκία αναγκασθεί –με πιέσεις, μέτρα, κόστος– να αποχωρήσει από τη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου και άρει τις παραβιάσεις στη νεκρή ζώνη.
Μια γεωπολιτική ανακατανομή ισχύος στην περιοχή είναι σε εξέλιξη. Είναι πρόδηλο πως βασικοί διεθνείς παίκτες επιχειρούν να ενισχύσουν και να εδραιώσουν την επιρροή και τον έλεγχό τους στην περιοχή. Η Κύπρος έχει ρόλο, εκτός κι εάν επιλέξει να υποδύεται τον κομπάρσο, τον διευκολυντή.
Όχι μια όποια συμφωνία που θα ικανοποιεί τον τουρκικό εθνικισμό, αλλά μία λύση που θα διασφαλίζει τη συνέχεια του κράτους και της χώρας, δεν θα διαχωρίζει τους πολίτες στη βάση της εθνικής τους καταγωγής, θα είναι δημοκρατική και θα απαλλάσσει την Κύπρο από εξαρτήσεις και κατοχικές παρουσίες (έστω κι αν φορέσουν μανδύα «νομιμοποίησης»).
Η CIA δικαιολογούσε την προέλαση των Τούρκων: Η “λογική” της ντε φάκτο διχοτόμησης…