File Photo: Ο υπουργός Επικερατείας Γιώργος Γεραπετρίτης. ΑΠΕ-ΜΠΕ, Αλέξανδρος Μπελτές μέσω ΚΥΠΕ
Από τα πρώτα βήματα της νέας κυβέρνησης έγινε σαφές ότι ο Μητσοτάκης έχει μία συγκεκριμένη αντίληψη για τον τρόπο που πρέπει να ασκείται η διακυβέρνηση. Αυτή την αντίληψη υπηρετεί και το δια χειρός Γεραπετρίτη πρώτο νομοσχέδιο για το “επιτελικό κράτος”, που ήδη συζητείται στη Βουλή.
Αναμφισβήτητα, πυρήνας της νέας αντίληψης είναι η ενίσχυση περισσότερο του ρόλου παρά των θεσμικών εξουσιών του πρωθυπουργού. Η αντιπολίτευση, ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, άσκησε κριτική, θεωρώντας αυτή την τάση ως ένδειξη συγκεντρωτισμού, εάν όχι αυταρχισμού. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για επιδερμική κριτική. Ειδικά μετά την κατάργηση το 1985 κάποιων εξουσιών του Προέδρου της Δημοκρατίας, το κοινοβουλευτικό πολίτευμα στην Ελλάδα έχει επί της ουσίας εξελιχθεί σε πρωθυπουργοκεντρικό.
Έχει, άραγε, κρίσιμη σημασία εάν η τάδε ή η δείνα υπηρεσία υπάγεται απευθείας στον πρωθυπουργό ή σε κάποιον υπουργό του; Προφανώς όχι, όταν οι υπουργοί επιλέγονται αποκλειστικά από τον πρωθυπουργό, όταν γνωρίζουν πως μπορεί να αποκαθηλωθούν στον επόμενο ανασχηματισμό. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για φορμαλιστική κριτική. Οι υπουργοί, άλλωστε, δεν χάνουν θεσμικά τις εξουσίες που παραδοσιακά έχουν προς όφελος του πρωθυπουργού.
Τα “φέουδα” και οι δυσλειτουργίες
Η τάση που επικρατούσε ήταν ο εκάστοτε πρωθυπουργός να ασκεί έλεγχο στο κυβερνητικό σχήμα, τοποθετώντας υπουργούς αναπληρωτές, υφυπουργούς ή και γενικούς γραμματείς της επιλογής του, ώστε να εξισορροπεί την εξουσία του υπουργού “μεγαλοφεουδάρχη”. Ευνοούσε κατ’ αυτόν τον τρόπο τη δημιουργία εντός του ίδιου υπουργείου μικρότερων “φέουδων” γύρω από τον υπουργό αναπληρωτή, τον υφυπουργό ή και τον γενικό γραμματέα, εάν αυτός δεν ήταν επιλογή του υπουργού.
Η ανώμαλη προσγείωση του Αλέξη Τσίπρα και το μυθιστόρημα της μεγάλης κυβίστησης