Το απαρατήρητο μέσα μας: Το βιβλίο της εξαιρετικής δημοσιογράφου Αγγελικής Σπανού

Η συγγραφέας Αγγελική Σπανού και δεξιά το εξώφυλλο του εξαιρετικού βιβλίου της.




Του ΧΡΙΣΤΟΥ ΒΟΥΖΑ

Είμαι από τους πρώτους αναγνώστες των “Απαρατήρητων”, γιατί η συγγραφέας είναι φίλη μου από τα πολύ νεανικά μας χρόνια και είχα τη χαρά να παρουσιάσει με έναν πολύ συναισθηματικό -συγκλονιστικό τρόπο το δικό μου βιβλίο, τις “Ιστορίες με κακό τέλος”.

Ήμουν σίγουρος από την αρχή ότι αυτό το βιβλίο δεν πρόκειται να περάσει απαρατήρητο, γιατί οι ιστορίες των ανθρώπων που κινούνται δίπλα μας και δεν τους δίνουμε σημασία (της ταμία στο σούπερμάρκετ, του ντελιβερά, της τηλεφωνήτριας, της ταξιθέτριας, του θυρωρού, του παρκαδόρου, της οδοκαθαρίστριας, του δικαστικού κλητήρα, της κυρίας στα διόδια, του τραυματιοφορέα) είναι ιστορίες που μας κάνουν να ανακαλύψουμε ή να αντιμετωπίσουμε ένα κρυφό κομμάτι του εαυτού μας:

Μπορούμε να μεταφερθούμε στη θέση του απέναντί μας, ακόμη και αν αυτός μας φέρνει στο σπίτι την πίτσα ή μας ενοχλεί στο τηλέφωνο για να προωθήσει ένα προϊόν; Αναγνωρίζουμε την αξία κάθε ανθρώπου ή μόνο όσων αισθανόμαστε ότι ταυτίζονται μαζί μας;

Οι κοινωνικοί μας κώδικες εφαρμόζονται έξω από το επαγγελματικό, οικογενειακό, φιλικό μας περιβάλλον ή, όταν δεν μας ενδιαφέρει η κρίση του άλλου μπορούμε να τον αγνοήσουμε, να τον προσπεράσουμε ή και να τον προσβάλουμε; Πόσο εχθρικό μας είναι κάθε ανοίκειο; Και πόσο ξένοι μας είναι οι άνθρωποι που τα βγάζουν δύσκολα πέρα όχι γιατί συντρίφτηκαν στις μυλόπετρες της κρίσης αλλά γιατί είναι ανειδίκευτοι και δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις ενός τόσο ανταγωνιστικού μοντέλου στην απασχόληση;

Υπάρχουν και πιο δύσκολα ερωτήματα: Αυτός που δεν σπούδασε φταίει για το χαμηλό μισθό του και τις σκληρές συνθήκες εργασίας του; Αξίζει το ενδιαφέρον μας κάποια που δεν είχε τα προσόντα για κάτι καλύτερο και κατέληξε να μαζεύει ψοφίμια από το δρόμο; Εμείς θα αντέχαμε να καθόμαστε οκτώ ώρες σε ένα σκαμπό και να “χτυπάμε” προϊόντα στο ταμείο του σουπερμάρκετ;

Την Αγγελική Σπανού την ενδιαφέρει περισσότερο η εσωτερική ζωή αυτών των ανθρώπων. Σκύβει πάνω από τους έρωτες και τις απώλειές τους, τις φαντασιώσεις και τις ματαιώσεις τους. Την ενδιαφέρει η μονοτονία, η πλήξη, ο καταναγκασμός της επανάληψης, η έλλειψη επικοινωνίας, το κενό των μηχανικών κινήσεων, η απουσία προοπτικής, εναλλαγής, έκπληξης.

Δεν θυματοποιεί τους ήρωές της, δεν τους εξωραΐζει, αποφεύγει τον μελοδραματισμό και τις ευκολίες του. Αν η συγγραφέας δεν ήταν δημοσιογράφος, κανείς δεν θα σκεφτόταν ότι οι αφηγήσεις αυτές είναι πραγματικές. Θα ολοκλήρωνε την ανάγνωση δέκα υπέροχων και λυπημένων διηγημάτων. Διηγημάτων που ζυγίζουν λέξη-λέξη (γραμμάριο-γραμμάριο) την ανθρωπιά μας.

Νέο βιβλίο για την «Αρχαία Μεσσήνη» από τον Πέτρο Θέμελη: Ο πιο ενημερωμένος οδηγός

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: