«Δικαιοσύνη για τον Τσίπρα»! Ο Διευθυντής Έκδοσης της Liberation “κλαίει” και “οδύρεται”

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αλέξης Τσίπρας για Μέση Ανατολή: «Η Ευρώπη δεν βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας»* Καταδικάζει απερίφραστα τις τρομοκρατικές επιθέσεις της Χαμάς

Συνάντηση Αλέξη Τσίπρα με τον Οζγκιούρ Οζέλ: Στο επίκεντρο η προώθηση του ελληνοτουρκικού διαλόγου

Οι Ευρωπαίοι στα βήματα των Αμερικανών: Αποφάσισαν την επιβολή νέων κυρώσεων στο Ιράν για να στείλουν «σαφές μήνυμα» στην Τεχεράνη, λέει ο Σαρλ Μισέλ

Ο Διευθυντής Έκδοσης της εφημερίδας Liberation, Laurent Joffrin, υπογράφει άρθρο με τίτλο: «Δικαιοσύνη για τον Τσίπρα». Στο δημοσίευμα αναφέρεται:

Η ήττα του Αλέξη Τσίπρα, που πέρασε από την ύβρη στο πάθος, προκάλεσε, στους σχολιαστές της, ένα λόγο ελάχιστα συμβατικό, για να μην τον χαρακτηρίσουμε ως κοινοτυπία. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός, εφόσον «πρόδωσε», τιμωρήθηκε από τους ψηφοφόρους: αυτός είναι ο συλλογισμός που έχουν συχνά επικαλεστεί. Υπάρχει ωστόσο, μια ανάλυση, η οποία πλησιάζει περισσότερο την αλήθεια και λιγότερο την ψυχή.

Είναι αλήθεια ότι ο Αλέξης Τσίπρας εκλέχθηκε αρνούμενος τη λιτότητα που επιβλήθηκε από την Ε.Ε., την οποία, πραγματοποιώντας μια θεαματική μεταστροφή, αναγκάστηκε ωστόσο, να εφαρμόσει, μετά από ένα εχθρικό προς την Ε.Ε. δημοψήφισμα. «Προδοσία», επομένως. Αλλά, αυτό σημαίνει και ότι υποθέτουμε πως υπήρχε και μια άλλη προφανής πολιτική, την οποία απέρριψε εξαιτίας της ένοχης διπροσωπίας του. Ωστόσο, αυτή η πολιτική θα σήμαινε έξοδο από την Ένωση, κάτι που ο Αλέξης Τσίπρας αρνήθηκε, σε συμφωνία με την πλειοψηφία των Ελλήνων. Αν η Ελλάδα αφηνόταν μόνη της απέναντι στους δανειστές της (που δεν θα εξαφανίζονταν δια μαγείας), θα είχε αποφύγει τη λιτότητα;

• Τίποτα δεν είναι λιγότερο σίγουρο. Χωρίς τη στήριξη της Ε.Ε., ο Τσίπρας θα έπρεπε να διαπραγματευτεί απευθείας με το ΔΝΤ και τις αγορές, χωρίς καμία χρηματοδοτική στήριξη. Ωστόσο, αυτοί οι συνομιλητές δεν είναι περισσότερο διαλλακτικοί από την Ε.Ε.: Οι δανειστές επιθυμούν σε γενικές γραμμές την ανάκτηση του χρέους τους: το ΔΝΤ θα ζητούσε, όπως έχει ζητήσει σε παρόμοια περίπτωση στο παρελθόν, δρακόντεια μέτρα για την ανάκαμψη.

Ο Τσίπρας κληρονόμησε μια καταστροφική κατάσταση και στην πραγματικότητα, είχε να επιλέξει ανάμεσα σε δύο κακές λύσεις. Επέλεξε τη λιγότερο κακή, σύμφωνα με τον ίδιο. Αποτελεί αυτό προδοσία; Αυτοί που το πιστεύουν πρέπει να εξηγήσουν, για να μας πείσουν, πώς γίνεται μια χώρα σε χρεοκοπία, υπερχρεωμένη, να αποφύγει μια φάση λιτότητας. Μπορούμε ακόμα να ισχυριστούμε ότι αυτό που αμφισβητείται είναι οι προεκλογικές υποσχέσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που προσέκρουσαν στον τοίχο της πραγματικότητας και όχι οι αποφάσεις που έλαβε ο Τσίπρας όταν ανέβηκε στην εξουσία, οι αποφάσεις που με γενναιότητα επωμίστηκε, γνωρίζοντας ότι θα ήταν εκ φύσεως μη δημοφιλείς και θα καθιστούσαν την εκλογή του πολύ δύσκολη.

Προδότης ή ηγέτης. Ιδού το αληθινό ερώτημα, και όχι η κατηγορία που απευθύνει η ριζοσπαστική Αριστερά στην Αριστερά που βρίσκεται στην εξουσία, στο όνομα μιας ανύπαρκτης πολιτικής. Ο Τσίπρας, μέσα στα τραγικά όρια της ελληνικής καταστροφής, προσπάθησε να παραμείνει πιστός στις ιδέες του. Απομύζησε τη μεσαία τάξη, προσπαθώντας να μετριάσει το σοκ για τους πιο φτωχούς.

• Δεν πέτυχε τη διαγραφή, αλλά πέτυχε την αναδιάρθρωση του χρέους μακροπρόθεσμα. Ξεκίνησε δειλά η ανάπτυξη και η ανεργία μειώθηκε ελαφρώς. Φιλοξένησε ένα σημαντικό αριθμό προσφύγων, χωρίς να ανέβουν τα ποσοστά της Ακροδεξιάς. Έκανε χρήσιμες και δίκαιες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Διαπραγματεύτηκε ένα συμβιβασμό για τη Βόρεια Μακεδονία, παρά την πίεση των εθνικιστών. Είναι μεγάλη αδικία να συνοψίζουμε το πολιτικό του έργο με τη λέξη «προδοσία».

Παρατηρούμε εξάλλου, ότι το εκλογικό σώμα, απογοητευμένο από τον Τσίπρα, δεν στήριξε τους υποψηφίους που βρίσκονται πιο αριστερά από αυτόν, αλλά κινήθηκε προς τη Δεξιά. Οι Έλληνες έφεραν ξανά στην εξουσία έναν κληρονόμο μιας παραδοσιακής, συντηρητικής δυναστείας, το κόμμα της οποίας, η ΝΔ, έχει την κυρίαρχη ευθύνη για την καταστροφή. Σε αυτό το πλαίσιο, ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει τέσσερις μονάδες σε σχέση τις εκλογές του 2014 –αξιοπρεπής ήττα- και είναι πλέον μια αριστερή αντιπολίτευση για τη νέα εξουσία, της οποίας η πολιτική θα είναι προφανώς πιο φιλελεύθερη από τη δική του. Πολιτικά, ο «προδότης» δεν τα πάει άσχημα.

Ο “Κούλης” που όμως γέλασε τελευταίος: Η εφημερίδα NY Times για τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Σε γαλλική ιστοσελίδα δημοσιεύεται το τρίλεπτο σχόλιο του Pierre Haski στη ραδιοφωνική εκπομπή της France Inter GÉOPOLITIQUE, με τίτλο: «Ο Αλέξης Τσίπρας ανορθώνει την Ελλάδα … και χάνει τις εκλογές».

Σημειώνει:

Το δεξιό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, του Κυριάκου Μητσοτάκη, κερδίζει την αυτοδυναμία, στις πρώτες εκλογές μετά από την έξοδο από το πρόγραμμα λιτότητας της Ελλάδας, επιβάλλοντας μια οριστική ήττα, στο κόμμα, του απερχόμενου Πρωθυπουργού, ΣΥΡΙΖΑ Υπάρχει κάτι αναμφισβήτητα λογικό, αλλά ταυτόχρονα άδικο, στην ήττα του Αλέξη Τσίπρα στις χτεσινές ελληνικές βουλευτικές εκλογές, που κέρδισε η κλασσική δεξιά, με επικεφαλής τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Λογικό, επειδή ήταν οι πρώτες εκλογές μετά από σχεδόν πέντε χρόνια, δηλαδή μετά από τη δραματική λιτότητα, που επέβαλαν στους Έλληνες οι πιστωτές τους. Το ηλεκτροσόκ, που υπέστησαν ήταν βάναυσο, ταπεινωτικό και έπρεπε να υπάρξει μια πολιτική αντίδραση.

• Λογικό επίσης, επειδή ο Αλέξης Τσίπρας, επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, ενός συνασπισμού από κόμματα της αριστεράς, κατά την εκλογή του το 2015, έκανε μια από τις πολιτικές μεταστροφές που προκαλούν ζημιά. Εκλέχτηκε για να αντισταθεί στις επιταγές της Ευρώπης και του ΔΝΤ και μάλιστα υιοθέτησε την απόρριψη του σχεδίου λιτότητας που εγκρίθηκε με δημοψήφισμα, για να μεταστραφεί, στη συνέχεια, σε ένα καλό εκτελεστή αυτού του σχεδίου. Ένα μέρος από τους συμμάχους του εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά ο Πρωθυπουργός συνέχισε την πορεία του μέχρι σήμερα.

Αλλά αυτό είναι επίσης άδικο, καθώς αυτή η «προδοσία» του Αλέξη Τσίπρα επέτρεψε στην Ελλάδα να ξεπεράσει τη χειρότερη κρίση της από την επιστροφή στη δημοκρατία το 1975. Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ έλπιζε ότι θα κρινόταν για τα πεπραγμένα του: η Ελλάδα εξήλθε το περασμένο έτος από την ευρωπαϊκή εποπτεία, παραμένοντας στην ευρωζώνη, εμφανίζει επιστροφή στην ανάπτυξη μετά από οκτώ χρόνια πτώσης του εθνικού πλούτου και η ανεργία μειώθηκε κατά εννέα μονάδες, παρόλο που εξακολουθεί να είναι πολύ υψηλή.

Αλλά οι ψηφοφόροι δεν κρίνουν σύμφωνα με τους αριθμούς, κρίνουν με βάση την εμπειρία τους. Η μεσαία τάξη, ειδικότερα, υπέστη μια μεγάλη υποβάθμιση και πλήρωσε με την καταβολή φόρων, την τιμή αυτής της ανάκαμψης. Είναι θυμωμένη, και το έδειξε χθες.

• Ο Αλέξης Τσίπρας εισέπραξε, λοιπόν, την απόρριψη, αυτός ο άνθρωπος που επέτρεψε να ξεπεραστεί μια κρίση για την οποία, επιπλέον, δεν είχε καμία ευθύνη. Αλλά η πολιτική είναι ένα σκληρό παιχνίδι και μπόρεσε να σώσει την τιμή με το ένα τρίτο των ψήφων.

Ένα άλλο παράδοξο αυτών των εκλογών, η εξουσία επιστρέφει στον κληρονόμο μιας από τις μεγάλες πολιτικές οικογένειες που φέρουν μεγάλη ευθύνη για την προηγούμενη διαχείριση. Όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να πείσει ότι δεν ενσάρκωνε μόνο μια πολιτική αναβίωση, αλλά μια φιλελεύθερη εναλλακτική λύση σε μια εποχή που η οικονομία έπρεπε να αναβιώσει, προσελκύοντας επενδύσεις. Αρχηγός του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, ο Μητσοτάκης έχει τώρα ελεύθερα τα χέρια του. Έχει πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο μετά από χρόνια ασταθών συνασπισμών και έχει μια ευνοϊκή υποδοχή στους διεθνείς οικονομικούς κύκλους.

Σε αυτές τις εκλογές υπάρχει μια επιστροφή σε μια πιο “κανονική” πολιτική ζωή στην Ελλάδα, με εναλλαγή μεταξύ των κυβερνώντων κομμάτων και η περιθωριοποίηση της άκρας δεξιάς και των νεοναζί, που έλπιζαν να επωφεληθούν από την κάθοδο στην κόλαση, καθώς και από το εθνικιστικό κύμα για το ζήτημα της Μακεδονίας. Αυτό δεν συνέβη, και είναι το καλύτερο νέο αυτών των ιστορικών εκλογών.

Δεν θα μολύνει άλλο τη Βουλή η ναζιστική Χ.Α.: Αλλά που είναι το παλικάρι ο Κασιδιάρης;