Η κερκόπορτα της προδοσίας το 1974: Οι υποχωρήσεις νομιμοποίησης του Αττίλα το 2019…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Όχι θα …παίζουμε, γνωρίζει καλύτερα ο υπουργός!!! Το υπουργείο Άμυνας της κατοχικής Τουρκίας …«εκπαιδεύει» δημοσιογράφους για τη «σωστή» μετάδοση των ειδήσεων!!!

Ο Ρούμπιν εκθέτει και εγκαλεί τον Πρόεδρο Μπάιντεν: Γιατί επιβραβεύεις τους εχθρούς μας και αγνοείς τους συμμάχους μας; Γιατί καλείς τον Ερντογάν και όχι τον Νίκο Χριστοδουλίδη;

Πέτυχε το σχέδιο του Προεδρικού: Η Λευκωσία πιστεύει και υπογραμμίζει ότι υλοποιήθηκε ο στόχος διασύνδεσης των ευρωτουρκικών με την πρόοδο στο Κυπριακό

Του ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Πέρασαν 45 ολόκληρα χρόνια από την προδοσία, το έγκλημα, την τραγωδία, τον ξεριζωμό. Ο ίδιος πόνος και ο ίδιος καημός για απελευθέρωση, επιστροφή και επανένωση του τόπου.

• Η 45χρονη όμως μεταπολεμική και συνάμα κατοχική περίοδος στην Κύπρο συνοδεύτηκε με ανυπαρξία σταθερής, αξιόπιστης, ενιαίας εθνικής στρατηγικής.

Οι συνεχείς υποχωρήσεις χωρίς κανένα αντάλλαγμα από την κατοχική δύναμη και με περαιτέρω αποθράσυνση του κατακτητή, πρόσφερε στην Τουρκία τη δυνατότητα να επιτυγχάνει με μεθοδικότητα την προώθηση και υλοποίηση των επεκτατικών στόχων της.

Μέχρι σήμερα, όλες σχεδόν οι προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού, στο πλαίσιο του ΟΗΕ, συνοδεύονται με αθέτηση θέσεων και δεσμεύσεων από μέρους της ελληνοκυπριακής πλευράς είτε για ζητήματα ουσίας είτε διαδικασίας.

Άλλα λέγονται και διακηρύσσονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα και άλλα πράττονται στη συνέχεια. Πανομοιότυπο σκηνικό στήνεται ξανά και φαίνεται ότι στην ευάλωτη τακτική που ακολουθείται όλα αυτά τα χρόνια στο Κυπριακό εντάσσεται πλέον και ο ενεργειακός τομέας.

Και για τα δυο αυτά θέματα εμφανίζονται δύο σχολές σκέψης που προκαλούν ρήξη στο εσωτερικό μέτωπο της Κύπρου και φανερώνουν την έλλειψη στοιχειοθετημένης, σταθερής, διεκδικητικής πολιτικής, στηριζόμενης στα αναφαίρετα δικαιώματα του Κυπριακού λαού.

• Σύμφωνα με τους εκπροσώπους της μίας σχολής, ανεξάρτητα από τη στασιμότητα ή την πρόοδο στις διαπραγματεύσεις για την επίλυση του εθνικού ζητήματος, η Κυπριακή Δημοκρατία θα πρέπει να προχωρήσει σε όλες τις διαδικασίες για την αξιοποίηση του φυσικού πλούτου της, ενώ οι εκφραστές της άλλης σχολής θεωρούν ότι οι υδρογονάνθρακες θα πρέπει «να μπουν στο ράφι» μέχρι να λυθεί το Κυπριακό.

Έγγραφα των ΗΠΑ: Πριν ακόμα από την εισβολή ο άθλιος Κίσιγκερ πρότεινε “διπλή ένωση”

Αξίζει να επισημανθεί ότι και οι τρεις τελευταίοι πρόεδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας (Παπαδόπουλος, Χριστόφιας και Αναστασιάδης) εφάρμοσαν (μέσα από διάφορα σκαμπανεβάσματα) την ίδια πολιτική σ’ αυτό το θέμα. Δηλαδή, προχώρησαν σε διαδικασίες, σε συμφωνίες και σε συνεργασίες για την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου. Άλλωστε, η ΑΟΖ, οι φυσικοί πόροι και οι θαλάσσιες ζώνες είναι αρμοδιότητα των αναγνωρισμένων κρατών και όχι κοινοτήτων και μειονοτήτων.

Επομένως, από την στιγμή που και οι τρεις πρόεδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας προχώρησαν προς αυτή την κατεύθυνση, θέλουμε να πιστεύουμε ότι κινήθηκαν με βάση συγκεκριμένη στρατηγική για αντιμετώπιση και διαχείριση όλων των ενδεχομένων και όλων των ρίσκων. Κι όταν έχεις να κάνεις με την ιμπεριαλιστική Τουρκία, που παραμένει ατιμώρητη για την κατοχή και την κλοπή του 37% του κυπριακού εδάφους, κάθε ενέργεια προάσπισης της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν μπορεί να μην είναι ριψοκίνδυνη.

Τον τελευταίο καιρό όμως, μπροστά στις τουρκικές παραβιάσεις και προκλήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ και την απροθυμία του διεθνούς παράγοντα να αντιμετωπίσει με περισσότερη αποφασιστικότητα τις παράνομες ενέργειες της Τουρκίας, η ελληνοκυπριακή πλευρά δείχνει σημάδια σύγχυσης. Από τη μια διακηρύσσει ότι δεν συνομιλεί με το πιστόλι στον κρόταφο, με τα τουρκικά γεωτρύπανα στην κυπριακή ΑΟΖ, και από την άλλη κάνει προτάσεις για συνομιλίες και για πενταμερείς διασκέψεις.

• Το ζητούμενο δεν είναι ποια είναι η σωστή ή λανθασμένη θέση, δηλαδή αν πρέπει να επαναρχίσουν ή όχι συνομιλίες κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες και με ποιες προοπτικές, αλλά η μπερδεμένη και ασαφή εικόνα που εκπέμπει η Λευκωσία, με διάθεση διαρκώς για αυτοαναιρέσεις, υποχωρήσεις και επικίνδυνους συμβιβασμούς.

Όσον αφορά τις δύο προαναφερθείσες σχολές σκέψης έχουν ως κοινό παρονομαστή τον «καταλυτικό ρόλο» που μπορούν να διαδραματίσουν οι υδρογονάνθρακες στην επίτευξη λύσης του Κυπριακού. Αλλά, έχουν μια ουσιαστική διαφορά για το χρόνο και τον τρόπο, μέσα στην οποία μάλλον κρύβεται ο διάβολος: πριν ή μετά τη λύση και τι είδους λύση;

Ο «καταλυτικός ρόλος» των υδρογονανθράκων μπορεί να συνοδεύεται με πραγματικές ελπίδες ή με ψευδαισθήσεις για μια σωστή, λειτουργική και δημοκρατική λύση, αλλά μπορεί και να οδηγήσει σε ολέθριες επιλογές για την ασφάλεια και το μέλλον του Κυπριακού λαού στο σύνολό του.

• Μετά λοιπόν από 45 χρόνια κατοχής, εκδηλώνεται μια νέα τουρκική εισβολή και οι ηγεσίες του Ελληνισμού εξακολουθούν να λειτουργούν χωρίς ξεκάθαρους στόχους για την αντιμετώπιση των πάγιων τουρκικών επιδιώξεων σε βάρος της Κύπρου και της Ελλάδας.

Το 1974, η προδοσία άνοιξε την κερκόπορτα στον Αττίλα. Το 2019, οι αμφιταλαντεύσεις, οι υποχωρήσεις και η ανυπαρξία συγκροτημένης εθνικής στρατηγικής διαμορφώνουν το πλαίσιο για νομιμοποίηση της τουρκικής παρουσίας στα χώματα και στις θάλασσες του Ελληνισμού.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ:Έγγραφα των ΗΠΑ: Πριν ακόμα από την εισβολή ο άθλιος Κίσιγκερ πρότεινε “διπλή ένωση”

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.

Προς ολοκλήρωση οδεύει η προδοσία της Κύπρου: Τα Ηνωμένα Έθνη αθωώνουν την Τουρκία