File Photo: Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπτας απευθυνεται στο λαό πριν το δημοψήφισμα toy 2015… ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΝΤΖΑΡΤΖΗ
Ο Ιούλιος είναι πολλαπλά σημαδιακός στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Πιο πρόσφατος κρίκος η μεγάλη κυβίστηση του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο 2015, μερικές ημέρες μετά το 63,2% που είχε λάβει το “Όχι” στο δημοψήφισμα.
Παρά τις μεγαλοστομίες του πριν τον Ιανουάριο του 2015 τα γεγονότα απέδειξαν ότι ο Τσίπρας δεν κατανοούσε τις δυναμικές και τις ισορροπίες στο επίπεδο του ευρωιερατείου. Αυτό είχε φανεί πολύ καθαρά από τις εκλογές του 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναδειχθεί δεύτερο κόμμα με μικρή διαφορά από τη ΝΔ. Από τότε και καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάποιοι εκ των συνομιλητών του τον έθεταν αντιμέτωπο με την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που θα αντιμετώπιζε όταν θα κέρδιζε τις εκλογές.
Ήταν από τότε προφανές πως οι δανειστές όχι μόνο δεν θα έκαναν πίσω από τις απαιτήσεις τους, επειδή οι Έλληνες θα είχαν ψηφίσει εναντίον του Μνημονίου, αλλά αντιθέτως θα επιδίωκαν να “ξεβρακώσουν” πολιτικά τη νέα κυβέρνηση.
Ο Τσίπρας, όμως, είχε αγκιστρωθεί στην εκτίμηση πως η Ελλάδα είναι συστημικός κίνδυνος. Ως εκ τούτου, πίστευε ότι τα αφεντικά της Ευρωζώνης θα αναγκάζονταν να διαπραγματευθούν με την αποφασισμένη κυβέρνησή του έναν έντιμο συμβιβασμό για να αποτρέψουν ανεπιθύμητους κλυδωνισμούς.
Το αξιοσημείωτο είναι πως αυτό δεν ήταν απλώς μία προεκλογική ρητορική για να ξεπεράσει δύσκολα ερωτήματα. Στην πραγματικότητα, ήθελε να πιστεύει όσα έλεγε. Ήταν ένας τρόπος να ξορκίζει τη σκοτεινή προοπτική και να διατηρεί ανέπαφο το όνειρο.
Το στοίχημα του Μητσοτάκη: Τρομοκρατία χαμηλής έντασης, αλλά και μηδενική ανοχή