Γνωμες
#Tags:
ΔρομοκαίτειοΕθελοντές επισκέπτονται το ψυχιατρείο και χαϊδεύουν πρόσωπα: Η αγάπη της ομάδας “Δέκα”
Μέλη του Δικτύου «ΔΕΚΑ». Η φωτογραφία είναι από την σελίδα τους στο Facebook.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Αισθητικοί επιλέγουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους δωρεάν και κυρίως το άγγιγμα τους , το χάδι τους, σε ομάδες ανθρώπων που βρίσκονται στο περιθώριο της ζωής…
Στόχος η ψυχική βελτίωση μέσα από την περιποίηση ομορφιάς, η ανάπτυξη αυτοεκτίμησης, η διευκόλυνση της επικοινωνίας με τους ανθρώπους που τους φροντίζουν, η κοινωνική αποδοχή από το περιβάλλον το οποίο ζουν. Κάθε Τρίτη η ομάδα «Δεκα» , επισκέπτεται το «Δρομοκαίτειο» ψυχιατρικό νοσοκομείο σε ένα ραντεβού ανθρωπιάς…
- «Μας φρόντισαν σαν να ήμασταν παιδιά τους… και μας έκαναν ακόμη πιο ωραίους», γράφει ο Επαμεινώντας. «Με το μασάζ στα χέρια νοιώθω ανακούφιση και μετά είμαι κάπως ευδιάθετος. Είναι σαν με περιποιείται η μεγάλη μου αδελφή», συνεχίζει ένας άλλος κύριος.«Όταν έφευγα από εδώ το πρόσωπο μου, ήταν βελούδο κι αυτό αντανακλούσε και στη ψυχή», εξομολογείται η Κλειώ. Κι ο Φάνης συμπληρώνει, «γίναμε καλύτεροι άνθρωποι, νοιώσαμε αλληλεγγύη γιατί κάποιος μας προσέχει». Κι ένας ακόμη διαμένοντας συμπληρώνει: «Μια φορά την εβδομάδα κάνουμε κάτι ξεχωριστό. Ασχολείται κάποιος μαζί μου και γίνεται κάτι μόνο για μένα. Οι περισσότεροι εδώ μέσα δεν έχουμε τους γονείς μας και οι άνθρωποι αυτοί , μας κάνουν, με τον τρόπο τους να τους νοιώθουμε ως οικογένεια μας».
Η Τιμοθέα Πατζίκα είναι η συντονίστρια του δικτύου και η δημιουργός. Εμπνεύστηκε τη συγκεκριμένη ιδέα πριν 38 χρόνια περίπου αφού παρατηρούσε τις πελάτισσες της στο ινστιτούτο αισθητικής και έβλεπε το πόσο καλύτερα ένοιωθαν μετά από κάθε περιποίηση. Κι εκεί κατάλαβε το πώς η εξωτερική ομορφιά επηρεάζει, τη ψυχική ανακούφιση. «Δεν ήθελα το επάγγελμα που υπηρετώ να είναι μόνο ένα μέσο για την ικανοποίηση της φιλοδοξίας ή της ματαιοδοξίας του ανθρώπου. Ήθελα να ομορφαίνω και τη ψυχή μέσα από αυτό». Δεν έμενε παρά η παρουσίαση, της ιδέα της, στον καθηγητή Γεώργιο Λυκέτσο, όπως και έγινε , παρά τις δυσκολίες αφού ήταν η πρώτη φορά που ένα τέτοιο πρόγραμμα εφαρμοζόταν στην Ελλάδα…
Κι έτσι οι Τρίτες στο Δρομοκαίτειο έγιναν διαφορετικές.. «Αγγίζοντας το δέρμα και τα μαλλιά τους, τους επιστρέφουμε το χαμένο τους «εγώ». Το γεγονός ότι η παρουσία μας εκεί έχει μια σταθερότητα, δημιουργείται μία σχέση εμπιστοσύνης. Έχουν κάτι να περιμένουν. Ξέρουν τις Τρίτες, είμαστε εκεί. Έρχονται άνδρες και γυναίκες. Το αποτέλεσμα είναι ορατό και κυρίως στους χρόνια νοσηλευόμενους που ήταν εντελώς παρατημένοι, αφημένοι και μέσα από τη δική μας παρέμβαση άρχισαν να φροντίζουν ξανά τον εαυτό τους». Κάποιες ασθενείς στην αρχή δεν ήθελαν να κάνουν μπάνιο, στην πορεία έρχονταν πιο καθαρές, πιο προσεγμένες.
- Οι εθελοντές ποτέ δε φοράνε γάντια. Δεν υπάρχει κανένα ίχνος απόστασης. Τα βαλιτσάκια των εθελοντών είναι γεμάτα από κρέμες, σκιές, κραγιόν και χτένες αλλά και με πολλή αγάπη και πολλές δόσεις φροντίδας, προς τους έγκλειστους νοσηλευόμενους, του ευάλωτου ή εγκαταλελειμμένου συνανθρώπου μας.
Η Τιμοθέα Πατζίκα και η ομάδα της, δίνουν χάδι σε κακοποιημένα πρόσωπα, είτε από το περιβάλλον τους, είτε από τον ίδιο τους τον εαυτό. Δίνουν χρώμα στο γκρίζο. Στο ουρλιαχτό της ψυχής και της απομόνωσης. Η δράση του δικτύου «Δέκα», είναι μια γροθιά στην απραξία. Εκτός από τις ώρες του φαγητού και των φαρμάκων, όλες τις υπόλοιπες ώρες, οι διαμένοντες έχουν το ελεύθερο να μην κάνουν τίποτα. Το ψυχιατρείο κάθε Τρίτη, είναι ένας άλλος χώρος. «Εισβάλλουν» εθελοντικά εξωτερικά ερεθίσματα, το μασάζ δεν είναι απλά μια ανακούφιση στο σώμα ,το μακιγιάζ ή το κούρεμα δεν είναι απλά ένα κραγιόν ή μια σκιά, είναι μια πινελιά στο ζοφυρό χρώμα της ευαίσθητης και τραυματισμένης ψυχής. Μια γροθιά στον τοίχο.
«Το άγγιγμα είναι το συμβολικό σημείο συνάντησης του ψυχικού πόνου με τη φροντίδα. Οι αισθητικοί κάνουν μασάζ στην πλάτη και κυρίως στο πρόσωπο και στα χέρια. Είναι λες και δίνουν αξία σε ένα σώμα που βιώνει καθημερινά την ψυχική αποξένωση ».
- «Έζησα μια ζεστή αγκαλιά, μια μεγάλη αγάπη για πρώτη φορά στη ζωή μου από ανθρώπους που δεν περιμένουν τίποτα από μένα. Σας ευχαριστώ που μπήκατε στον κόσμο μου. Για μένα αυτό ήταν κάτι που με βοήθησε πολύ γιατί ο εγκλεισμός είναι πολύ σοβαρό κι όταν ερχόμουν εδώ, νόμιζα πως είμαι ελεύθερη, κάπου αλλού. Φέρατε εδώ, μέσα τον έξω κόσμο»
Όσο υπάρχον ακόμα άνθρωποι, υπάρχει ακόμα ελπίδα. Όλες οι πιο πάνω μαρτυρίες, από τη σελίδα της ομάδας «ΔΕΚΑ» όπως και από το βιβλίο «Χάδι» της Τιμοθέας Πατζίκας , δεν είναι απλά ιστορίες ανθρώπων, είναι ιστορίες που παλεύουν για το φως, για το χάδι, για τη συνέχεια… για έναν κόσμο που προσπαθεί να σε αλλάξει ενώ εσύ επιθυμείς να μείνεις ίδιος…
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
Ενας χρόνος μετά την τραγωδία: Αφού ξεχάσαμε το Μάτι, ας θυμηθούμε τουλάχιστον τα παιδιά