FILE PHOTO: Η παράνομη “σημαία” του κατοχικού καθεστώτος στον Πενταδάκτυλο. Αυτό το απαράδεκτο θέαμα βλέπουν κάθε βράδι οι Ελληνοκύπριοι που διαμένουν στη Λευκωσία. Φωτογραφία Yannis Kolesidis for The New York Times, ANA-MPA
Οι Ελληνοκύπριοι και ο τόπος που κατοικούσαν, ανεξαρτήτως των περαστικών κατακτητών, ήταν πάντοτε μέρος του εθνικού ελληνικού κορμού. Δεν θα μιλήσω για το θέμα της ένωσης με την Ελλάδα.
Αυτό ξεπεράστηκε με συμφωνίες στις οποίες συμμετέχει και η Ελλάδα, αλλά και με τον φανατισμό ορισμένων εναντίον μιας τέτοιας λύσης προκαταλαμβάνοντας μάλιστα και τη θέληση του λαού σε περίπτωση που αποκτούσε ποτέ την ανεξαρτησία και ελευθερία του. Οπωσδήποτε το θέμα τώρα είναι πλέον εκτός πραγματικότητας. Τονίζοντας ότι είμαστε μέρος του ελληνικού εθνικού κορμού δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκη και ένωση με την Ελλάδα, συνεπάγεται όμως στενούς δεσμούς αλληλεγγύης και αλληλοστήριξης μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου. Άλλωστε η Ελλάδα είναι και «εγγυήτρια» της ανεξαρτησίας του τόπου μας.
Κάποτε ο ελληνικός λαός στο σύνολό του υποστήριζε ανοιχτά και ενθέρμως την Κύπρο για τα βάσανα τα οποία υπόκειντο οι Ελληνοκύπριοι από τους Άγγλους αποικιοκράτες και στη συνέχεια από τους Τούρκους. Υπήρχαν τότε συλλαλητήρια στην Ελλάδα υπέρ των Ελληνοκυπρίων, συγκίνηση στην Ελλάδα ολόκληρη για τους αδελφούς τους στο τραγικό νησί μας και για την άδικη μεταχείρισή του από τους κατακτητές και διεθνώς.
Βαθμιαίως ο ενθουσιασμός αυτός και το ενδιαφέρον μειωνόταν ίσως λόγω των Συνθηκών Ζυρίχης- Λονδίνου για τις οποίες ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής έχει μερίδιο της ευθύνης για την υπογραφή τους χωρίς να γνωρίζει τίποτα ο κυπριακός λαός και ίσως διότι άλλα πιο ενδιαφέροντα για τον ελληνικό λαό θέματα βρίσκονταν στην επιφάνεια. Τέτοια ήταν οι εκλογές, η επέμβαση του βασιλιά στους δημοκρατικούς θεσμούς και βεβαίως η δικτατορία. Μια δικτατορία έναντι της οποίας ο ελληνικός λαός δεν αντέδρασε αποτελεσματικά αφού λάβουμε υπόψη ότι αν αφαιρέσουμε την περίπτωση του Πολυτεχνείου και άλλων μεμονωμένων ανοργάνωτων περιστατικών, σύσσωμος ο ελληνικός λαός δεν οργάνωσε καμία αντίσταση για την απομάκρυνσή της.
Η χούντα μας έφερε το πραξικόπημα σε συνεργασία με κάποιους ηλίθιους υποτακτικούς πραξικοπηματίες στην Κύπρο, αποτέλεσμα του οποίου ήταν η τουρκική εισβολή η οποία συνεχίζεται με όλα τα παρεπόμενα δραματικά προβλήματα στους Ελληνοκύπριους κατοίκους. Όταν ο ελληνικός λαός αισθάνεται ένα ζήτημα ως ένα σοβαρό εθνικό πρόβλημα, τότε βροντοφωνάζει τόσο μέσα στη Βουλή όσο και έξω. Παράδειγμα το όνομα της Μακεδονίας. Τίποτε όμως για την Κύπρο, δηλαδή για ένα κομμάτι του εθνικού κορμού. Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα βρίσκεται σε καθεστώς κατάπτωσης.
Και αυτό φέρνει στην επιφάνεια και ένα άλλο θέμα. Την πολιτική συμφωνία Ελλάδας- Κύπρου όσον αφορά στις κινήσεις στο Κυπριακό. Έχει καθιερωθεί η αρχή ότι «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται». Είναι μια αρχή η οποία βολεύει αρκετούς πολιτικούς της Ελλάδος, όχι όμως το εθνικό συμφέρον. Και τούτο διότι η Κύπρος είναι όμηρος μιας κατοχής. Τα χέρια της είναι δεμένα. Οι πρωτοβουλίες της είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένες. Συνεπώς η συλλογιστική πίσω από αυτή την αρχή είναι κατά τη γνώμη μου εσφαλμένη.
Η σωστή πολιτική διευθέτηση θα ήταν ότι με τα σημερινά δεδομένα «Ελλάς και Κύπρος συναποφασίζουν με στόχο την απομάκρυνση της κατοχής και την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη νήσο». Αυτή είναι η εθνική αποστολή. Απαιτεί όμως αρετή και τόλμη και αυτό να το έχει υπόψη του ο νέος Έλληνας Πρωθυπουργός που θα επισκεφτεί την Κύπρο, όπως και ο Πρόεδρός μας.
Μα είναι δυνατόν ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας να δέχθηκε την συνομοσπονδία;