File Photo: Πάνω 1.750 τυχεροί θεατές παρακολούθησαν την κύκνεια συναυλία της Τζοάν Μπαέζ. EPA, Javier Etxezarreta
«Αυτή είναι η τελευταία συναυλία της τελευταίας μου περιοδείας», ανακοίνωσε χθες βράδυ η «σημαιοφόρος» του τραγουδιού διαμαρτυρίας των χρόνων του ’60, Τζόαν Μπαέζ.
Την κύκνεια συναυλία της παρακολούθησαν στο Τεάτρο Ρεάλ της Μαδρίτης πάνω από 1.750 τυχερούς θεατές.
Η ανακοίνωση αυτή δεν είχε το παραμικρό ίχνος δράματος και έγινε με απόλυτη φυσικότητα, λίγο προτού βγάλει τα σανδάλια της και περπατήσει με γυμνά πόδια στο πάλκο, την τελευταία σκηνή από τις πάνω από 5.000 που έχει πατήσει στην 59χρονη σταδιοδρομία της.
Άλλωστε και το Τεάτρο Ρεάλ δεν είναι και ένα άσχημο μέρος για να πει κάποιος αντίο, με την λεπτεπίλεπτη και κομψή διακόσμησή του, το μικρό μέγεθός του και την άψογη ακουστική του. Η ίδια η μορφή της Μπαέζ ταίριαζε στον χώρο: λεπτή και στυλάτη, λαμπερή παρά τα 78 καλοκαίρια της, με φωνή κρυστάλλινη και αταλάντευτη στον στίβο των κοινωνικών και πολιτικών διεκδικήσεων και στρατευμένη στους δίκαιους σκοπούς όπως πάντα.
Απλώς φεύγει, και η απόφαση όπως υπαινίχθηκε και το εναρκτήριο τραγούδι (δημιουργία του μεγάλου φίλου και παλαιού συντρόφου της Μπομπ Ντύλαν) «Don’t think twice, it’s allright (Μην το σκεφθείς δύο φορές, είναι εντάξει), είναι αμετάκλητη.
Από το ρεπερτόριο του Ντύλαν, του οποίου ήταν η μούσα στο ξεκίνημα της καριέρας του, λίγο αργότερα θα ακολουθήσουν άλλα δύο τραγούδια, το It Ain’t Me Babe, και το συναρπαστικό Forever Young.
Στα τελευταία 87 λεπτά της επί σκηνής, η Νεοϋορκέζα τραγουδίστρια θέλησε να αποτίσει φόρο τιμής σε ορισμένους από τους άνδρες που καθόρισαν όχι τη μουσική κληρονομιά της, αλλά και την οπτική της στα πράγματα του κόσμου.
Σε αυτούς περιλαμβάνονται ο Λέοναρντ Κόεν (Suzanne), ο Ντόνοβαν (Catch the Wind), ο Κρις Κριστόφερσον (Me and Bobby McGee) , ο Τζον Λένον (Imagine), ή ο Πολ Σάιμον (The Boxer), αλλά και λιγότερο γνωστοί όπως ο Ερλ Ρόμπινσον, του οποίου το Joe Hill έγινε επιτυχία στο στόμα των μαχητών της ταξιαρχίας εθελοντών «Άβραάμ Λίνκολν» στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου.
Ένα δείγμα πως όλα τα κομμάτια που επιλέγει η Μπαέζ να ερμηνεύσει αναπέμπουν ένα στέρεο μήνυμα–όπως το Deportees του Γούντι Γκάθρι, που κάποιος θα μπορούσε κάλλιστα να συσχετίσει με την πολιτική των απελάσεων του Ντόναλντ Τραμπ, ή άλλων. «Δεν είναι καιρός για να οικοδομούμε τείχη, αλλά για να ταΐσουμε τον πεινώντα, και να ντύσουμε τον γυμνό», πρόσθεσε εμφατικά.
https://www.youtube.com/watch?v=PzPjXJvNnn8
Μεγαλόψυχα, η Μπαέζ τραγούδησε σε άψογα γαλικιανά το Adios Rios, Adios Fontes του Αμάνθιο Πράδα, σε στίχους της μεγάλης γαλιέγας ποιήτριας Ροσαλία ντε Κάστρο. Συγκινητική επίσης ήταν η στιγμή της ερμηνείας του The Boxer, που κατέληξε σε μία προσωπική παρακαταθήκη: «εγώ φεύγω, όμως ο αγώνας παραμένει», χωρίς όμως ψευτοσυναισθηματισμούς.
Ακολούθησαν το No nos moveran, το Donna, donna, το Dink’s Song, προτού αποχαιρετίσει τους θεατές στα ισπανικά, με ένα ηχηρό Adios, mis amigos, adios (Αντίο φίλοι μου, αντίο). Από τη στιγμή εκείνη, στους μεγάλους αποφασιστικούς αγώνες, που τόσο χρειάζονται τα σύμβολα, δεν θα πρέπει να βασιζόμαστε στα ‘θούρια’ και τη φωνή της Τζόαν Μπαέζ.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ένας αυθεντικός εκπρόσωπος της κλασικής μας παιδείας ήταν ο μεγάλος Γιάννης Τσαρούχης