File Photo: Ακτιβιστές, δημιουργούν ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από το κτίριο του Ράιχσταγκ, έδρα του γερμανικού κοινοβουλίου, ως μέρος μιας επίδειξης «Παρασκευές για Μέλλον», στο Βερολίνο, Γερμανία. EPA, CLEMENS BILAN
Ας μιλήσουμε για το όνειρο, όχι μόνο για τον εφιάλτη. Σκεφτείτε τις πόλεις του μέλλοντος: καθαρές, πράσινες, με καλή ατμόσφαιρα, κατάλληλες για περπάτημα και ποδήλατο, με πράσινους χώρους, όχι ζούγκλες από τσιμέντο, με καλές θέσεις εργασίας σε πράσινες βιομηχανίες. Αυτό δεν είναι ένα προϊόν φαντασίας, αλλά μια όψη του μέλλοντος όπως την επεξεργάστηκε το ίδρυμα Common Wealth του οποίου είμαι μέλος.
Η αντιμετώπιση της κλιματικής και οικολογικής κρίσης προϋποθέτει επείγουσα αναδιάρθρωση του τρόπου με τον οποίο ζούμε και δουλεύουμε. Ένα Πράσινο Νιου Ντιλ – που επινοήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο, προωθήθηκε από την Αμερικανίδα βουλευτή Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτές και τώρα διακινείται από κοινωνικά κινήματα στη Βρετανία – δεν πρέπει μόνο να παραπέμπει σε μια οικονομία χωρίς άνθρακα, αλλά και στη βιώσιμη και δίκαιη οικονομία του αύριο.
Το κίνημα αυτό έχει τώρα μια πρωτοφανή ευκαιρία να ακουστεί λόγω της θεαματικής επιτυχίας της πρωτοβουλίας ExtinctionRebellion και των κλιματικών απεργιών που γίνονται στα σχολεία. Και ο στόχος είναι να συνδεθούν μεταξύ τους οι δύο μεγάλες μακροπρόθεσμες κρίσεις με τις οποίες βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι: η κλιματική αλλαγή και η ανισότητα.
#FridaysForFuture:https://t.co/5HQkqqOel4#RebelForLife:https://t.co/rSs31MPuCw#EarthStrike:https://t.co/RQEPVsy8wh pic.twitter.com/7znJy8NHvF
— Extinction Rebellion ⌛️ (@ExtinctionR) 5 Ιουλίου 2019
Το μάθημα της ιστορίας είναι ότι τα επιτυχημένα πολιτικά κινήματα που έχουν αντιμετωπίσει τις μεγάλες αδικίες έχουν εμπνεύσει τους ανθρώπους με τις προτάσεις τους για την υπέρβαση των κρίσεων και τη βελτίωση της ζωής. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έμεινε στην ιστορία του για τη φράση του «Έχω ένα όνειρο», όχι «Έχω έναν εφιάλτη». Πρέπει λοιπόν να περιγράψουμε αυτό το όνειρο και να αποφασίσουμε με τι θα μοιάζει η κοινωνία μας.
Για πολύ καιρό, οι προοδευτικοί – εμού περιλαμβανομένου – μιλούσαν χωριστά για την κλιματική αλλαγή και την οικονομική δικαιοσύνη. Η αντιμετώπιση της οικονομικής αδικίας ερχόταν στη συζήτηση σαν να μην κατευθυνόταν προς το μέρος μας με ιλιγγιώδη ταχύτητα το τρένο της κλιματικής αλλαγής, που ενισχύει τις οικονομικές και πολιτικές αδικίες. Από την άλλη πλευρά, η κλιματική καταστροφή αντιμετωπιζόταν συχνά ως ένα τεχνοκρατικό πρόβλημα, χωρίς να συνυπολογίζονται οι άμεσες και επείγουσες ανάγκες των ανθρώπων στην καθημερινή τους ζωή.
Και αυτό είναι μόνο η αρχή.
Σκεφτείτε τη βελτίωση της ποιότητας ζωής που μπορούμε να πετύχουμε αν αντιμετωπίσουμε με επιτυχία την ατμοσφαιρική ρύπανση, τον σιωπηλό δολοφόνο χιλιάδων ανθρώπων κάθε χρόνο. Όταν αρχίσουμε και να σκεφτόμαστε τον τρόπο με τον οποίο μετράμε και παράγουμε αξία, τις ώρες που δουλεύουμε, τον τρόπο με τον οποίο καταναλώνουμε, θα αρχίσει να διαγράφεται ένας πραγματικά διαφορετικός κόσμος.
Ο Ντέιβιντ Μπάουι έλεγε ότι «το αύριο ανήκει σε αυτούς που μπορούν να το ακούνε να έρχεται». Έχουμε την ευκαιρία να αναμορφώσουμε τη χώρα προς το καλύτερο. Αυτό δεν είναι μόνο ηθικό μας χρέος, είναι και η καλύτερη ελπίδα της επιτυχίας.
(*) Ο Εντ Μίλιμπαντ είναι πρώην αρχηγός του Εργατικού Κόμματος – Πηγή: The Guardian via ΑΠΕ-ΜΠΕ
Κλιματική Αλλαγή, τουρισμός, πυρηνική ενέργεια, ακτιβισμός: Καραμέλα δια πάσα νόσο και …ανοησία