Απεικόνιση εγκεφάλου. Πηγή φωτογραφίας: Pixabay/geralt
Αρκετές πρωτοβουλίες πολιτών έχουν αναδυθεί τα τελευταία χρόνια που συγκεντρώνουν, επεξεργάζονται και προωθούν προτάσεις για τη βελτίωση της καθημερινής ζωής.
Σε πολλές ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις, από τη Μαδρίτη μέχρι το Ρέικιαβικ, δημιουργούνται ομάδες με στόχο να συναποφασίζεται πού θα διατεθούν και πού χρειάζεται να δοθούν τα κρατικά κονδύλια για τα δημόσια έργα.
Με γνώμονα το ζήτημα της ομόνοιας, οι ερευνητές του Ισπανικού Κέντρου Κοινωνικών Μελετών (SCIC) επεξεργάσθηκε ένα πρόγραμμα τύπου “μηχανικής μάθησης” (machine learning), που αναλύει τις διαφορετικές απόψεις και αναζητεί σε αυτές κοινά σημεία, πάνω στα οποία θα στηριχθεί η όποια συμφωνία.
Έως σήμερα, διάφορα άλλα προγράμματα επιτρέπουν στους πολίτες να καταθέσουν τη γνώμη τους, όμως δεν δίνει τη δυνατότητα μίας συνεξέτασης αυτής τους της άποψης με τους αιρετούς, ή τους βουλευτές και τους νομοθέτες.
Επίσης, δύναται να εντοπίσει και άλλους κοινούς συσχετισμούς, που ο ανθρώπινος παράγοντας δεν έχει αντιληφθεί.
Αλλά πώς λειτουργεί αυτή η μηχανή στα συστήματα αποφάσεων; Καταρχάς, όπως διαβάζουμε στην έκθεση «Συνδυάζοντας τη θεωρία της κοινωνικής επιλογής κι επιχειρηματολογίας: πραγμάτωση της συλλογικής λήψης αποφάσεων» (Combining social choice theory and argumentation: Enabling collective decision making) θα πρέπει να υπάρχει μια πρόταση, μία σειρά από επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα, που να συνθέτουν την άποψη των συμμετεχόντων στον διάλογο.
Με βάση όλα τούτα τα δεδομένα, τονίζουν οι συντάκτες της, το σύστημα μπορεί να εντοπίσει σε ποια από τα επιχειρήματα του διαλόγου υπάρχει μεγαλύτερη αντίθεση, σε ποια υπάρχουν πιο θετικές απόψεις και πού αρνητικές.
Ο αλγόριθμος αυτός, που έχει σχεδιασθεί για να ενοποιεί απόψεις με πιο πλήρη τρόπο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε άλλους τομείς, αναλόγως με τις προτεραιότητες. «Μπορεί η συγκεκριμένη να αποδειχθεί ως η πιο αποτελεσματική μέθοδος για να ερχόμαστε σε συμφωνία, διότι αναλύει περισσότερες πληροφορίες και περισσότερες απόψεις, κάνοντας σεβαστή την διαφορετικότητα των απόψεων», διαβεβαιώνει ο Γκάνθερ.
Οι ερευνητές έλαβαν ως παράδειγμα τα μοντέλα συμμετοχικότητας των πολιτών της Μαδρίτης και του Ρέικιαβικ, με στόχο η ανάλυσή τους να αντανακλά και στην πραγματικότητα και άλλων μεγαλοπόλεων, βοηθώντας στη βελτίωση της καθημερινότητας, μέσα από την ενδυνάμωση του ρόλου των πολιτών στην λήψη των αποφάσεων.
Όπως τονίζει η ίδια, η μηχανή αυτή βοηθά στη βελτίωση των συστημάτων για τη λήψη αποφάσεων, όπου είναι συχνό φαινόμενο να υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις, ιδίως στα πιο αμφιλεγόμενα θέματα. Όπως προσθέτει, στον διάλογο αυτό μπορεί να συμμετάσχει ο οποιοσδήποτε ανεξαρτήτου πολιτικής ιδεολογίας και να συμβάλει στη λήψη αποφάσεων–όπως το πού θα πρέπει να διατεθούν τα δημόσια κονδύλια.
Το σχέδιο αυτό αναδύεται από την επιδίωξη της ψηφιοποίησης των κοινωνικών τάσεων, προκειμένου η λειτουργία του κοινωνικού συνόλου για γίνει πιο αποτελεσματική. «Είναι απαραίτητο να επικαιροποιούμε τον τρόπο λήψης αποφάσεων κι εν γένει την πολιτική και να τα εντάξουμε στους σημερινούς καιρούς και την τεχνολογία.
Αυτό θα επιτρέψει μία πιο άμεση και γρήγορη (κι ευελπιστούμε πιο δυναμική) διασύνδεση της κοινωνίας των πολιτών με τους θεσμούς, σε μία εποχή που οι αλλαγές στην κοινωνία μοιάζουν να τρέχουν γρήγορα κι επιτάσσουν πιο γρήγορες και συλλογικές λήψεις αποφάσεων», καταλήγει ο Γκάνθερ.
Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ, El Pais
Xάκερ απέσπασε στοιχεία περίπου 100 εκατ. ανθρώπων στις ΗΠΑ και 6 στον Καναδά