Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Φώφη Γεννηματά και ο Ευάγγελος Βενιζέλος παρακολουθούν την συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του κόμματος. ΑΠΕ-ΜΠΕ, Παντελής Σαίτας
Η προκήρυξη πρόωρων εκλογών έχει ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για όλα τα κόμματα. Tα δύο μεγάλα, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία, κονταροχτυπιούνται για την «καρέκλα» αλλά και, σύμφωνα με τους επικεφαλής τους, για την αυτοδυναμία.
Το… χοντρό παιγνίδι, ωστόσο, παίζεται στα μικρά κόμματα. Με πρώτο και κυριότερο το Κίνημα Αλλαγής, όπου ηγεσία και βουλευτές φαίνεται να βρίσκονται σε προεκλογικό… αλαλούμ. Από την μία, διότι τα προεκλογικά πάνελ βρίθουν «μεστών» μετριοπαθών δηλώσεων από στελέχη του για δήθεν πολιτική αλλαγή με υπευθυνότητα και σοβαρότητα, προκειμένου να καταφέρουν να «επιβάλλουν» τις προοδευτικές πολιτικές που κανείς άλλος -κατά τα λεγόμενά τους- δεν μπορεί να εγγυηθεί.
Από την άλλη, μένουν αναξιοποίητα -προς το παρόν τουλάχιστον και μέχρι να τους καλέσει η πρόεδρος του Κινήματος- άξια και με απήχηση στελέχη της άλλοτε κραταιάς δημοκρατικής παράταξης, όπως ο Γιάννης Σγουρός, ο Παύλος Γερουλάνος, ο Γιάννης Ραγκούσης. Ειδικά οι δύο τελευταίοι ενδεχομένως έχουν παραμείνει στην συνείδηση της κυρίας Γεννηματά ως… «παιδιά» του Γιωργάκη (σ.σ. Παπανδρέου) από την εποχή του βαθέος ΠΑΣΟΚ, γεγονός που ίσως επηρεάζει κάπως τον προγραμματισμό της για την επόμενη ημέρα.
Με λίγα λόγια το Κίνημα βρίσκεται σε αναβρασμό και αυτό, ούτε 20 ημέρες πριν από τις κρίσιμες εκλογές του Ιουλίου.
Πρόκειται για πολιτική αυτοχειρία; Είναι γεγονός ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος διαθέτει μία τεράστια ιστορία στον χώρο του ΠΑΣΟΚ από τις «καλές εποχές» του αείμνηστου ηγέτη του, Ανδρέα Παπανδρέου, και του Κώστα Σημίτη, έως και τους μετέπειτα διαδόχους του, οι οποίοι ούτε στο ελάχιστο δεν κατάφεραν να φανούν αντάξιοι των περιστάσεων.
Όλα αυτά την στιγμή που το ΚΙΝΑΛ θέλει να πλασαριστεί ως αναγεννημένο σχεδόν, με φρέσκο προοδευτικό λόγο και απαλλαγμένο από τις αμαρτίες του παρελθόντος. Έστω και έτσι όμως ένα πρόσωπο δεν κάνει την διαφορά. Εάν υποθέσουμε ότι η κυρία Γεννηματά επιχειρεί στρατηγικές κινήσεις, προκειμένου να προσελκύσει σταυρούς στις επερχόμενες εκλογές, ούτε το τάιμινγκ, ούτε ο τρόπος, θεωρώ, είναι τα ενδεδειγμένα αυτή την χρονική στιγμή.
Αναφορικά με τον τρόπο, για να επιτύχει μία εκ βάθρων και ουσιαστική ανανέωση θα πρέπει να αφορά το ίδιο το στίγμα του ΚΙΝΑΛ στην παρούσα χρονική στιγμή της ιστορίας του. Ανανέωση δηλαδή όχι απλώς προσώπων, αλλά προγραμματικού λόγου.
Άλλωστε, ίσως ο κ. Βενιζέλος να είναι μία από τις προσωποποιήσεις του βαθέος ΠΑΣΟΚ σε εποχές κυριαρχίας, δεν είναι όμως ο μόνος. Όσο «κοντή» και αν είναι η μνήμη των πολιτών, υποθέτω, εξακολουθούν να θυμούνται καλά ποιος ήταν εκείνος που άνοιξε τις πόρτες στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από το Καστελόριζο τον Απρίλιο του 2010.
Σε κάθε περίπτωση, η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ ανέλαβε ένα πολιτικό ρίσκο, του οποίου η χρησιμότητα ή μη θα αποδειχθεί λίαν συντόμως. Και τότε δεν αποκλείεται οι εσωκομματικές εξελίξεις να λάβουν μορφή χιονοστιβάδας τόσο για την ίδια, όσο και για την παράταξη.
Όλοι μιλούν για «αλλαγή»: Το πάλαι ποτέ σύνθημα και οι μνηστήρες ενός διάτρητου συστήματος