File Photo: Ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος του ΠαΣοΚ, Κώστας Σημίτης (Κ). ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟΣ
Ως μη όφειλε, αυτό το τελευταίο καιρό έκανε αισθητή την εμφάνισή του ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους Έλληνες προθυπουργούς της Μεταπολίτευσης: ο Κώστας Σημίτης, πρώην ΠΑΣΟΚ, πρώην «εκσυγχρονιστής», πρώην «μάγειρας-εισαγωγέας» υπέρ Γερμανίας του Ευρώ στην Ελλάδα, πρώην εμπνευστής κατά της Ελλάδας των τουρκικών «γκρίζων ζωνών».
Επίσης: πρώην μέσω τρίτων προξενητής τεράστιων χρηματιστηριακών κερδών σε μερικούς πλούσιους Έλληνες και τεράστιων χρηματιστηριακών ζημιών στους πολλούς αφελείς Έλληνες, πρώην δημιουργός της οριστικής στρατηγικής απομάκρυνσης της Ελλάδας από τη Κύπρο ως συνήθως προς όφελος της Τουρκίας, πρώην… πρώην… πόσο πρώην;!
Τώρα, υπό ποιαν μορφή εμφανίστηκε ο άνθρωπος αυτός, είναι το μέγα ερώτημα.
Σαν ένα άσχημο όνειρο που με κακία θέλει να ξαναζήσει την ύπαρξή του για «να μπει στο μάτι» σε κάποιους; Ή σαν δήθεν «σοφός πολιτικός» που «βλέπει μακριά» για «το καλό της χώρας»; Ή μήπως σαν βαλτός – από ποιους; απ’ τους Αμερικανούς για ακόμη ένα «ευχαριστώ»; ή απ΄ τους Τούρκους σε ενθύμιο ενδόξων ημερών υποταγής; Ή σαν βραχνάς που επιστρέφει για να στοιχειώσει τον κόσμο; Ή μήπως πιο παραστατικά σαν ζόμπι που πετάγεται απ’ τον χωμάτινο τάφο του για μια ρεβάνς ενάντια όσων «δεν τον κατάλαβαν» ή ακόμη «δεν θέλουν να καταλάβουν»;
Τα “fake news” του Σημίτη, και ο “σεβασμός” της Πρεσβείας: Που θα σταθεί ο Κυριάκος στα Ίμια;
Ο βίος και η πολιτεία του Σημίτη, και ως υπουργού και προπαντός ως προθυπουργού, έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός τρομερού εφιάλτη για την Ελλάδα και τον λαό της, όχι μόνο στο εσωτερικό γίγνεσθαι, αλλά και, με οδυνηρότερες προεκτάσεις, σε διεθνή επίπεδο.
Απ’ ό, τι φαίνεται τα σκεπτικά (αν υπήρξαν σκεπτικά) βάση των οποίων ενήργησε ο τότε στις δόξες του πρωθυπουργός δεν αντέχουν στη παραμικρή κριτική, τόσο ακαταλαβίστικα έδειξαν να είναι, που μόνο ένα κενό μυαλό θα μπορούσε να τα συλλάβει.
Ασφαλώς, ωστόσο, το να λες «κενό» αυτό το μυαλό, είναι σαν να του κάνεις ένα τεράστιο κομπλιμέντο και κατά κάποιο τρόπο, συμπερασματικά, σαν να το αθωώνεις κιόλας, σαν να του δίνεις το άλλοθι της μη ευθύνης λόγω εκ φύσεως ανυπαρξίας φαιάς ουσίας.
Και όλα αυτά δίχως κανένα εύλογο, μακροπρόθεσμα ή μικροπρόθεσμα ευνοϊκά ουσιαστικό λόγο! Και καλά θα ήταν ο κύριος Σημίτης να μας πει το γρηγορότερο (όνειρο θερινής και χειμερινής νυκτός;) τα βαθιά αίτια της «πολιτικής» των συνεχών και τραγικών υποχωρήσεων και παραχωρήσεών του , έστω κι αν αυτές οι λέξεις πονούν και φαίνονται υπερβολικές(!) για τα κατορθώματα ενός πολιτικού άνδρα.
«Βαθιά αίτια» τα οποία όμως να μην είναι η βλακώδη δικαιολογία της «δυνατής Τουρκίας με την αδύναμη Ελλάδα», που δεν στέκεται με τίποτα στα πόδια της – «βαθιά αίτια» που όμως να μην είναι ένας κατά φαντασία πόλεμος που θα καταστρέψει την Ελλάδα και θα φέρει την Τουρκία στη Θεσσαλονίκη και στα ανατολικά ελληνικά νησιά, πρόφαση που μόνο ένας ανήθικος με κακή πίστη θα μπορούσε να εκμαιεύσει.
Και ακριβέστερα, όχι μόνο βρίσκεται πάρα πολύ μακριά, αλλά σε μια όλως αντίθετη κατεύθυνση, θέση και θεώρηση όπερ τον κατατάσσει στη χορεία εκείνων των πολιτικών οι οποίοι παταγωδώς απέτυχαν, μάλλον από εθελοντικές επιλογές, στην αποστολή τους, με μια αποτυχία όμως που όχι μόνο δεν πέρασε ανώδυνα (και ακόμη δεν περνάει ανώδυνα!), χωρίς άμεσες και συνεχώς χαλεπές επιπτώσεις, αλλά και διαμόρφωσε ακατάλυτες ευθύνες εις βάρος του ιδίου πολιτικού, έστω κι αν δεν υπήρξε ποτέ κάποια εισαγγελική ή άλλη ανώτατη επέμβαση, στον τομέα τον σχετικό με τις τύχες της ίδιας της πατρίδας του που εξ αιτίας του, η οποία «μειώθηκε» και υποβαθμίστηκε με την βασική απώλεια εθνικής υπόληψης στα μάτια της, όπως θέλετε πείτε το, «αντιπάλου» ή «εχθρικής» χώρας.
Έχοντας υπόψη πως ο κύριος Σημίτης θα πρέπει να είναι πολύ ευτυχής που βρίσκεται ακόμα σε θέση ελεύθερου πολίτη που ανοίγει το στόμα του και λέει ό,τι του κατέβει ή μάλλον ό, τι συνηθίζει από παλιά να λέει και να κάνει μένοντας στο απυρόβλητο (ως πότε;),
(ποιος ξέρει γιατί όλοι οι κυβερνώντες που υλοποίησαν και υλοποιούν πολιτικά, ιστορικά και κοινωνικά καταστροφικά σχέδια, κατά γενική ομολογία, για την Ελλάδα και τον λαό της, φεύγουν απ’ τη δημόσια σκηνή σαν κύριοι, σαν να μην έκαναν ποτέ τίποτα το κακό ή μεμπτό, και δεν τιμωρούνται ποτέ για ό, τι έπραξαν, κατά κανόνα χωρίς να ρωτήσουν και λάβουν καμία γνώμη ή εντολή των κυβερνούμενων πολιτών, που γι’ αυτούς είναι πάντα ανύπαρκτοι;!)
Ποιοι ξύνονται στην “γκλίτσα” της Τουρκίας; Τι δεν είπε ο Σημίτης, τι υπενόησε ο Αποστολάκης…
Δεν υπάρχει κανένας λογικός και νομικός λόγος να θεωρούνται ανεύθυνοι όλοι όσοι, με πράξεις και παραλήψεις μέσα στη κρατική και κυβερνητική εξουσία τους προκάλεσαν ή προκαλούν σε Πατρίδα και Λαό πολιτική εξουθένωση, ηθική βλάβη, οικονομική φθορά, στρατιωτική ανασφάλεια, κοινωνική κατάπτωση.
Και βέβαια δεν χρειάζεται να συντρέχουν όλες αυτές οι καταστάσεις μαζί για να πρέπει να λογοδοτήσει ο φταίχτης: και μια μόνο να υπάρχει, και δυο μόνο, δεν μπορεί κανείς να απαλλάσσεται απ’ τις ευθύνες του με την ανόητη «νομική» δικαιολογία ότι κατά την άσκηση των κρατικών και κυβερνητικών καθηκόντων κανείς δεν φταίει εάν έχει δημιουργήσει, γνωρίζοντας ενσυνείδητα το τί πράττει ή δεν πράττει ενώ θα πρέπει να πράττει, ζημιογόνους πολιτικούς, στρατιωτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς παράγοντες οι οποίοι επιπλέον (πολύ) δύσκολα (ή και καθόλου δεν) μπορούν να αντιμετωπιστούν και να ακυρωθούν, θέτοντας έτσι ολόκληρο το Έθνος σε υπαγωγή, αναξιοπιστία, κίνδυνο και ομηρεία.
Και έρχεται σήμερα αυτός ο ανεκδιήγητος πολιτικός της πολιτικής πτώχευσης να θέλει πάλι – και αυτή τη φορά ούτε καν από θέση ισχύος πρωθυπουργού – να μας πείσει πως η κατοχύρωση της ειρήνης «στην περιοχή», δηλαδή ειδικά στο Αιγαίο (που κάποιος άλλος ελληνικός leader «φωστήρας» ήθελε να «μοιραστεί» με τους καρντάσιδες Τούρκους υπό το άγρυπνο μάτι της αστερόεσσας) και κατ’ επέκταση στην Ανατολική Μεσόγειο και Κύπρο, περνά απαραιτήτως μέσα από τον υποχωρητικό για την Ελλάδα «κατευνασμό» της Τουρκίας και των απαραιτήτων πάλι ελληνικών παραχωρήσεων στις «φυσιολογικές» ακόρεστες ορέξεις των Τούρκων.
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα όπου η έννοια της Πατρίδας, του Κράτους και του Δικαίου είναι ειλικρινά ζωντανές, ένας τέτοιος «κράχτης» των αλλότριων και αλλόθρησκων συμφερόντων και επιβουλών θα είχε αναγκαστεί να σωπάσει δια ροπάλου και δια παντός, εάν κιόλας δεν επενέβαινε και κάποια Εισαγγελία να τον καθηλώσει στις ποινικές και πολιτικές του ευθύνες.
-πέτυχε ώστε η ξένη χώρα, η εχθρική χώρα, η Τουρκία, να μπορεί με χαρά να χρησιμοποιεί αυτόν τον μοναδικό «ελληνικό φόβο» για να απολαμβάνει κέρδη που αλλιώς θα της ήταν παντελώς αποκλεισμένα,
-και πέτυχε ώστε η Τουρκία να επωφελείται συνεχώς και να προβάλλει νέες απαιτήσεις, πιο βαριές, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ο φόβος που «νιώθει» και «δείχνει να έχει» η Ελλάδα μήπως μπλεχτεί σε έναν πόλεμο με τους Τούρκους, θα την αναγκάσει να είναι πιο πειθήνια, πιο «μαλθακή» και υποχωρητική.
Και στην ουσία, για να είμαστε ειλικρινείς, ακριβώς έτσι είναι: η Ελλάδα (ο Π.τ.Δ., ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, η αντιπολίτευση) αρκούνται, ναρκισσιστικά θα ‘λεγε κανείς, στο να στέλνουν «σκληρά μηνύματα»(!) προς την Τουρκία, τα οποία όμως αυτή ούτε καν τα ακούει ενώ, απ’ τη μεριά της, απαντά με πράξεις βαρέως περιεχομένου (συνεχείς ψυχοφθόρες παραβιάσεις των ελληνικών εναερίων συνόρων, «περίπατοι» στα ελληνικά χωρικά ύδατα, εισβολές στην ελληνοκυπριακή ΑΟΖ, σύλληψη και μακρότατη, παράνομη κράτηση Ελλήνων στρατιωτών, κλπ.) στις οποίες η Ελλάδα αντιτίθεται μόνο με έναν τρόπο περιοριστικά αμυντικό και ποτέ επιθετικό (γιατί, αφού επιθετικά ενεργούν πάντα οι Τούρκοι;).
Και δεν βρίσκεται κανείς που να ξεσκεπάσει, με τα υπάρχοντα ντοκουμέντα στο χέρι, δημόσια, για να τον ακούσει όλος ο κόσμος, τα θλιβερά «αποτελέσματα» της κυβερνητικής του οκταετίας!
Τελείως παράλογο. Αλλά αυτό μας παραπέμπει άμεσα σε ένα άλλο «παράξενο φαινόμενο» που ο Μιχάλης Ιγνατίου παρατήρησε και έθεσε με σαφήνεια υπόψη: τί συμβαίνει άραγε και κανένας από τους «μνηστήρες» για την προσεχή ελληνική κυβέρνηση δεν είπε έως τώρα τίποτα στα όσα «τραγούδησε» εκ του ασφαλούς(;) ο Κώστας Σημίτης για νέα Ίμια, ελληνική ΑΟΖ (που ο Τσίπρας γρήγορα «διόρθωσε» σε «υφαλοκρηπίδα για να μη δυσαρεστήσει τον Ερντογάν), τουρκική επίθεση, κίνδυνος ήττας για την Ελλάδα, εκκρεμότητες υπέρ Τουρκίας;
Εδώ τώρα όλοι μιλάμε ειδικά για τον Σημίτη, έμπειρο, απ’ ό, οτι απέδειξε, στο σπορ των ελληνικών υποχωρήσεων, απ΄ ό, τι μας λένε τα «χαρτιά» και όχι οι φαντασιώσεις (άλλοι πάλι. ανεκδιήγητοι, που ακόμα «κυκλοφορούν και οπλοφορούν», άλλοτε χορεύανε ζεϊμπέκικα και τσιφτετέλια και με αυτά κορόιδευαν τον κόσμο πως έκαναν καλό στην Ελλάδα).
Ωστόσο δεν είναι και ο μόνος.
Πολύ πρόσφατα δεν έλειψαν υπουργοί οι οποίοι, σίγουρα με τις ευλογίες του προθυπουργού τους, εκφράστηκαν με τρόπο αδιανόητα φιλικό για «δικαιώματα» της Τουρκίας πάνω σε θέσεις ελληνικές νομικά διεθνώς κατοχυρωμένες και σε διεθνή δεδομένα στα οποία η Τουρκία δεν έχει απολύτως κανένα λόγο!
Ο φόβος που λέγαμε πριν; Και ούτε καν ντρέπονται που εκφράζουν αυτόν τον φόβο! Ως που φτάνουμε στο σημείο να σκεφτούμε, εμείς οι αφελείς: μα αυτοί οι Έλληνες έχουν καμιά σχέση με τους αρχαίους Έλληνες για τους οποίους η πατρίδα (όχι η πατριδοκαπηλία) ήταν το Α και το Ω των πάντων;
Αλλά το θέμα είναι μόνο ένα: η χρόνια (αιωνόβια) ατιμωρησία των πολιτικών εγκληματιών που συνεχίζουν να «ζουν και βασιλεύουν» σπέρνοντας τις ψευδείς τους αισθήσεις μέσα στο λαό τον οποίο πάντα εννοούν να τον χρησιμοποιούν σαν «μοχλό» για να παραμένει εσαεί υπό την επήρεια του μόνου αισθήματος που παραλύει: τον φόβο, και ειδικά τον ψεύτικο φόβο τον οποίο αυτοί οι πολιτικοί εγκληματίες επιδιώκουν, και σχεδόν πάντα καταφέρνουν, να μετατρέψουν σε αληθινό, «κοινωνικό» φόβο προς όφελος του πολιτικού τους παρόντος και μέλλοντος.
(*) Ο Crescenzio Sangiglio είναι Ιταλός Ελληνιστής, συγγραφέας
Κινδυνολογεί και σπέρνει το φόβο ο Σημίτης: Καλεί για “λύσεις” ακόμα και αν δεν είναι ευχάριστες!