Ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας σε προεκλογική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ, στον Πολυχώρο Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα, Τετάρτη 26 Ιουνίου 2019. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΝΤΖΑΡΤΖΗ
Η προεκλογική καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Αλέξη Τσιπρα πριν από τις ευρωεκλογές στηρίχθηκε σε ένα απλό τέχνασμα: θα επιστρατευθεί το φόβητρο της Δεξιάς, θα βάλουμε έναν τόνο Ανδρεα στα μπάσα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και στις κινήσεις των χεριών του, θα βγάλουμε πεντε fake news και στήθηκε το στόρι: Συγχωρήστε μας, ξεχάστε ότι κάναμε και δεν καναμε, ψηφίστε μας γιατι αλλιώς παραμονεύει η Δεξιά.
Και το κόλπο αυτό απέτυχε παταγωδώς στις ευρωεκλογές οσο κι αν ολοι του ΣΥΡΙΖΑ τώρα θέλουν να υποτιμήσουν τους πολίτες και ψηφοφόρους λέγοντας, ότι τότε στις 26 Μαΐου, δεν ήξεραν η δεν κατάλαβαν τι ψήφιζαν, ενώ τώρα που είναι απολύτως συνειδητοποιημένοι θα το γυρίσουν το παιγνίδι να τινάξει το ΣΤΟΙΧΗΜΑΝ στον αέρα ο κ. Τσίπρας.
Εξάλλου ο ίδιος είναι που είχε προβλέψει, με την ευθυκρισία ενός μεγάλου ηγέτη, ότι δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο να κερδίσει ο κ. Μητσοτάκης. Αν και στο ΣΤΑΡ ειπε οτι δεν εννοούσε τις ευρωεκλογές αλλα τις εθνικές και πάει λέγοντας…
Τώρα λοιπόν αφού είδε και αποείδε να πείσει ότι επίκειται η λαίλαπα της Δεξιάς, επιμένει στο Ιδιο επιχείρημα. Είναι (οπως έδειξε το τηλεοπτικό σποτ) ο σκορπιός που το έχει στην φύση του να τσιμπάει ακόμη και αν είναι να παει στον πάτο της λίμνης με τον βάτραχο αγκαλιά.
Αλλά κανείς δεν σκέφθηκε για ποιόν λόγο δεν έπιασε το φόβητρο στις ευρωεκλογές, και γιατι δεν πιάνει ούτε τώρα;
Ότι με όσα έκανε η κυβέρνηση των κ. Τσιπρα και Καμένου (που δεν την λες και τόσο Αριστερή) κοκκινίζουν ακομη και οι νεοφιλελεύθεροι και οι της λαϊκής δεξιάς στην ΝΔ.
Θα φοβίσουν τον ελληνικό λαό ότι θα έρθει η Δεξιά και θα κάνει το αυτονόητο, την αξιολόγηση δηλαδή των κρατικών δομών και των δημοσίων υπαλλήλων, ώστε επιτέλους να μην είναι το κράτος και οι δημόσιοι υπάλληλοι, το ιερό τοτέμ, αλλα οι πολίτες και η εξυπηρέτηση τους από το κράτος;
Θα φοβίσουν τους γονείς, ότι θα έρθει η Δεξιά και θα προσπαθήσει να ξανακάνει τα πανεπιστήμια χώρο μόρφωσης και απόκτησης εφοδίων για μια γενιά που σήμερα δείχνει χαμένη; Που δεν θα αφήσει πια τα πανεπιστήμια να γίνονται άντρο των «ταγμάτων εφόδου» και των ναρκεμπόρων;
Είναι το φόβητρο η Δεξιά που δεν θα καυχιέται ότι μοιράζει επιδόματα σε υποψήφιους ψηφοφόρους, από χρήματα που δεν υπάρχουν πια γιατι δεν υπάρχει καμία μεσαία τάξη για να τα πληρώνει;
Για τα νοσοκομεία που εγκαταλείπονται στην τύχη τους;
Για ένα ασφαλιστικό σύστημα που καταρρέει και θα τους φοβίσει ότι μπορεί η Δεξιά να ακολουθήσει το μοντέλο άλλων ευρωπαϊκών χωρών, αυτό που ειρωνικά χαρακτηρίζει ο κ. Τσίπρας ως σύστημα Πινοσετ, όπου όμως ο ασφαλισμένος μετά απο είκοσι, τριάντα, ή τριάντα πεντε χρόνια εργασίας θα ξέρει πόσα έδωσε και τι θα πάρει. Και δεν θα το αφήνει αυτό να το υπολογίζει ο κάθε Κατρουγκαλος, η κάθε Φωτιου, ο κάθε Πετρόπουλος αναλόγως της εκλογικής πελατείας που θέλουν να ικανοποιήσουν.
Αλλά είναι γνωστό ότι το δήθεν φιλομεταναστευτικο συναίσθημα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα φοβερό ιδεολόγημα: αφου αυτός ο λαός μας πήρε χαμπάρι και δεν μας τιμά με την ψήφο του, αλλάζουμε …λαό. Οι Αφγανοί που θα πάρουν ελληνικη ιθαγένεια και επιδόματα, πιο εύκολα θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ παρά την Δεξιά που θα ζητά κι αλλα πράγματα προκειμένου να τους τιμήσει με την ελληνική ιθαγένεια.
Το πολύ γαρ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη.
Είναι εντυπωσιακό το πως αγάπησαν και ταυτίστηκαν μέσα σε πέντε χρόνια με τα υπουργικά κουστούμια και οφίτσια.
Αν το ήξερε η Δεξιά πριν από 75 χρόνια θα είχαμε αποφύγει τον Εμφύλιο… Απλώς έναν μεγαλο συνασπισμό θα εκαναν, θα τους πέταγαν για δόλωμα τρεις υπουργικές καρέκλες και θα είχαμε γλυτώσει μια εθνική περιπέτεια που πληρώνουμε ακόμη.…
Αντε τωρα να αποδείξουν ότι η Δεξιά είναι το φοβητρο…
Αυτή ήταν η σημαντική προσφορά τους. Έκλεισαν οριστικά την πόρτα στην αρρωστημένη περίοδο της μεταπολίτευσης και στην ιδεολογική ηγεμονία μιας Αριστεράς που δεν υπήρχε, παρά μόνο στην φαντασία.
Γι αυτό δεν σκιάζουν κανέναν με το φόβητρο της Δεξιάς…
Η δύναμη της Αρχιεπισκοπής Αμερικής είναι οι άνθρωποι της και το όραμα της: Όχι οι Αυλές…