File Photo: French President Emmanuel Macron (R) and Veteran Kieffer’s green berets commandos Leon Gautier (C) a ceremony in memory of marines and Kieffer’s green berets commandos, in Colleville-Montgomery as part of the French – USA Commemoration marking the 75th anniversary of the Allied landings on D-Day at the Normandy American Cemetery and Memorial in Colleville-sur-Mer, France, 06 June 2019. EPA, IAN LANGSDON
Τρία σημαντικά ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία του κόσμου, έχουν τις επετείους τους το πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου.
Εκ των τριών το πιο σημαντικό για τον κόσμο υπήρξε η εισβολή στη Νορμανδία και σε αυτό θα επικεντρωθώ.
Θέλω όμως να υπογραμμίσω και τη σημασία των άλλων δύο διότι οι συνέπειές τους μας επηρεάζουν και αυτές άμεσα, σήμερα.
Ο πόλεμος του 1967 ανέτρεψε άρδην τις ισορροπίες στη Μέση Ανατολή (και οδήγησε στον πόλεμο του 1973) και ανάγκασε το Συμβούλιο Ασφαλείας να λάβει μια σημαντική απόφαση, την αριθμό 242 του 1967. Με τη απόφαση αυτή υπογραμμίζεται η θεμελειώδης αρχή της Χάρτας του ΟΗΕ για τη μη απόκτηση/νομιμοποίηση εδαφών με τη χρήση βίας και τον πόλεμο, και πως τα εδάφη αυτά πρέπει να επιστραφούν εφόσον ικανοποιηθεί και το αίτημα του Ισραήλ για ασφαλή σύνορα. Και εδώ ενυπάρχει η αρχή της συναινετικής -όχι της καταναγκαστικής- προσαρμογής συνοριακών διαφορών.
Σχετικά με την Κίνα σημειώνω πως το κομμουνιστικό κόμμα- που ασκεί εξουσία από 1949- κατάφερε να διατηρηθεί στη εξουσία αποφεύγοντας τη τύχη της Σοβιετικής Ένωσης. Η φοιτητική εξέγερση της Τιαναμάν ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1989 και τον Ιούνιο πνίγηκε στο αίμα με εκατοντάδες νεκρούς. Και το κόμμα συνεχίζει να ασκεί απόλυτη εξουσία σε όλα τα επίπεδα ανθρωπίνων σχέσεων. Σε όλα. Ακόμη και στην ώρα. Όταν είναι μεσάνυχτα στο Πεκίνο είναι και μεσάνυχτα σε όλη την κινεζική επικράτεια.
Πόσο θα διαρκέσει αυτό, δεν γνωρίζω. Στο Πεκίνο είναι βέβαιοι πως η κομμουνιστική ελίτ θα μπορεί – με κομμουνισμό και καπιταλιστική οικονομία- να κουβαλά για πάντα δυο καρπούζια κάτω απο μια μασχάλη.
Φέτος, τον Ιούνιο, συμπληρώνονται 75 χρόνια από την απόβαση συμμαχικών δυνάμεων στην Νορμανδία. Έτσι άνοιξε το δεύτερο μέτωπο κατά της Ναζιστικής Γερμανίας. Το πρώτο μέτωπο ήταν ήδη ανοικτό με την αντεπίθεση να είχε αρχίσει μετά τις ήττες των Ναζί στο Στάλινκρατ (Φεβρουάριος 1943) και στο Κούρσκ (Ιούλιος 1943) από τους Σοβιετικούς. Η κατάρρευση και η τελική ήττα του φασισμού/ναζισμού (των δυνάμεων του Άξονα Γερμανίας, Ιταλίας, Ιαπωνίας) υπήρξε το αποτέλεσμα μιας συλλογικής προσπάθειας εθνών που συνασπίστηκαν – γι’αυτό ονομάσθηκε συμμαχία των Ηνωμένων Εθνών. Η Μεγάλη Βρετανία, η Σοβιετική Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες αποτέλεσαν την ραχοκοκαλιά της συμμαχίας αυτής.
Η προσπάθεια αυτή εντατικοποιήθηκε στη μεταψυχροπολεμική εποχή με αποκορύφωμα τη μη πρόσκληση των Ρώσων, πλέον, σε διάφορες εκδηλώσεις – εορταστικές ή μνημόσυνα- αναφορικά με γεγονότα του Β’ ΠΠ. Το πιο πρόσφατο είναι η μή πρόκληση του Προέδρου Πούτιν από τη Βρετανική κυβέρνηση για την 75η επέτειο της απόβασης στην Νορμανδία που έγινε πανηγυρικά στη Βρετανία στις 5 Ιουνίου. Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν ο Πρόεδρος Τράμπ και άλλοι 15 ηγέτες, μαζί και η Βασίλισσα.
Το σκηνικό επανελήφθη την επόμενη στις ακτές της Νορμανδίας υπό την αιγίδα των Γάλλων.
Όσο γελοίοι και να φαίνονται οι Γάλλοι, είναι οι Εγγλέζοι που αξίζουν βραβείο στην υποκρισία. Χωρίς τη Ρωσική αντεπίθεση η απόβαση στη Νορμανδία θα ήταν αδύνατη.
Στην περιοχή της Νορμανδίας οι Γερμανοί είχαν 11 μεραρχίες με σχεδόν καθόλου αεροπορική κάλυψη. Σε όλο το ανατολικό μέτωπο είχαν πάνω απο 220 και όλη την αεροπορία τους. Συγκεκριμένα οι Γερμανοί περίμεναν μεγάλη επίθεση από τους Σοβιετικούς που εκδηλώθηκε τρείς βδομάδες αργότερα. Στο συγκεκριμένο μέτωπο είχαν 46 μεραρχίες και έχασαν 300 χιλιάδες άνδρες. Στη Νορμανδία οι Γερμανοί έχασαν 4-9 χιλιάδες. Οι Σύμμαχοι 4. Και συνολικά στον πόλεμο οι Εγγλέζοι έχασαν περίπου μισό εκ., οι Αμερικάνοι άλλους τόσους, οι Γερμανοί 7 και οι Ρώσοι πάνω από 20.
Αναφέρω τους αριθμούς αν κάποιος θέλει μια καλή εξήγηση που έσπασε η ραχοκοκκαλιά της ναζιστικής Γερμανίας. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα.
Επαναλαμβάνω πως η ήττα του φασισμού ήταν αποτέλεσμα μιας ηράκλειας συλλογικής προσπάθειας των Ηνωμένων Εθνών. Το Στάλινγκραντ, για παράδειγμα, θα έπεφτε αν οι Σύμμαχοι δεν τροφοδοτούσαν τον Σοβιετικό στρατό με πολεμοφόδια και τρόφιμα μέσω ενός διαδρόμου από τα βουνά της Περσίας στον οποίο συμμετείχαν και χιλιάδες …κυπριακά γαϊδούρια που οι Εγγλέζοι έστειλαν εκεί. Και από τότε στην Περσία υπάρχει γνωμικό, “πεισματάρης σαν κυπριακό γαϊδούρι”!
Και ο Τσώρτσιλ, αν ζούσε σήμερα, θα τιμούσε τις θυσίες των Ρώσων κατά του φασισμού. Όχι όμως οι σημερινοί επίγονοί του της εξουσιαστικής ελίτ στο Λονδίνο. Αυτοί έχουν παραφθηνήσει.
Όταν φεύγει ένας σοφός: Ένα μνημόσυνο για τον Ελληνοαμερικανό ιστορικό Σπύρο Βρυώνη