Έκθεση στο Λονδίνο με τα γεμάτα χρώματα έργα του Ισπανού ζωγράφου Σορόλια

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Απόλυτο χάος»: Τέσσερις τραυματίες μετά από ξέφρενη κούρσα αλόγων στην καρδιά του Λονδίνου* Το έσκασαν από στρατιωτική άσκηση [video]

Ο Τζουντ Μπέλιγχαμ τα θέλει όλα με τη Ρεάλ και όλοι στην Αγγλία θέλουν να κλείσουν τον 18χρονο αδελφό του Τζόμπε – Είναι τόσο… ίδιοι σε όλα [videos]

Καταγγελίες χωρίς διερεύνηση, αδιάκριτες καταγραφές απαντά το ΥΠΕΞ στην έκθεση του State Department για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα: Κόλαφος, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ

Το φως και τα χρώματα θεωρούνται η δύναμη της ζωγραφικής του Τζουακίν Σορόλια.

Ο ίδιος προτιμούσε το λευκό, το ροζ, και το βιολετί, «τη μεγαλύτερη ανακάλυψη στην τέχνη μετά τον Βελάσκεθ», όπως υποστήριζε ο ίδιος.

• Ιδιαίτερα αγαπητός στην πατρίδα του στην Ισπανία, ο χρωστήρας του Σορόλια αποθεώνεται και στο Λονδίνο, σε μία έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη, που θα διαρκέσει έως τις 7 Ιουλίου.

Όταν έφυγε από τη ζωή, το 1923, ο Σορόλια άφησε στη Μαδρίτη ένα σπίτι –μουσείο, που αποτελεί ένα από τα αγαπημένα αξιοθέατα των Ισπανών. Πάνω από 90.000 επισκέπτες καταγράφηκαν μόνον τους πρώτους μήνες του 2019.

• Προ δεκαετίας, μία έκθεσή του στο Πράδο προσείλκυσε πάνω από μισό εκατ. επισκέπτες.
• Αλλά ποιος γνωρίζει τον Σορόλια έξω από την Ισπανία; Μέχρι σήμερα, μόνον οι ειδικοί.

Όμως η έκθεση «Σορόλια: ένας Ισπανός μαέστρος του χρώματος» στο Λονδίνο, αναδεικνύει την ιδιάζουσα θέση που είχε ο Ισπανός ζωγράφος στη διεθνή καλλιτεχνική σκηνή, κατά τις δεκαετίες γύρω από το γύρισμα του 20ου αιώνα.

• Οργανωμένη με βάση θεματικές ενότητες, η έκθεση που επιμελείται ο Κρίστοφερ Ριοπέλε διηγείται το παράδειγμα ενός καλλιτέχνη που ήταν ταυτόχρονα ένας μη τυπικός, αλλά και απόλυτος εκφραστής του καιρού του.
• Ήδη από τον τίτλο της έκθεσης, υποδηλώνεται η μεγάλη ικανότητα του Σορόλια να αποθεώνει το στοιχείο του φωτός, μέσα από τον μεγαλοφυή συνδυασμό των αγαπημένων του χρωμάτων: το λευκό, το ροζ και το βιολετί.

Με αυτές τις αποχρώσεις αποτύπωνε στον καμβά τις καλοκαιρινές μέρες στις παραλίες της Βαλένθια, το παιχνίδισμα των νερών στα συντριβάνια μέσα στους κήπους της Αλάμπρα στη Γρανάδα, την φλογερή υφή του δέρματος της συζύγου του, ξαπλωμένης στα σεντόνια μαζί με τον νεογέννητο γιο του.

Γεννημένος στη Βαλένθια το 1863 ο Σορόλια έμεινε ορφανός εξ απαλών ονύχων. Το πρόωρο ταλέντο που επέδειξε στη ζωγραφική, μετουσιώθηκε σε μία ατόφια καλλιτεχνική φιλοδοξία, που του επέτρεπε να απορροφά επιρροές σε τεχνικές και ύφη εντελώς διαφορετικού χαρακτήρα και να τις μετουσιώνει σε προσωπικό στυλ.

• Ο ίδιος ήταν η ζωντανή διαφήμιση του έργου του, ταξίδευε ακατάπαυστα στην Αγγλία, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία. Συμμετείχε στο Εκθεσιακό Διεθνές Σαλόνι τέχνης στο Παρίσι το 1900 με έξι πίνακες, ενώ είχε μεγάλη εμπορική επιτυχία στις ΗΠΑ και στη Νέα Υόρκη εξασφάλισε μία μεγάλη παραγγελία από την Ισπανική Εταιρεία της Αμερικής για να φιλοτεχνήσει έργα με την λαϊκή παράδοση της χώρας του.

Στις αίθουσες της έκθεσης, ο θεατής μπορεί να απολαύσει τα πιο διακεκριμένα και πρωτότυπα έργα του.

• Το « Γυναικείο γυμνό» (Desnudo de mujer, 1902) αναπαριστά την πλάτη μίας γυμνής γυναίκας, σε μία πανδαισία ροζ αποχρώσεων, που αποτελεί έναν φόρο τιμής στα μεγάλα αντίστοιχα ερωτικά έργα των Ισπανών “δασκάλων”: από τη «Μάγια γυμνή» του Γκόγια, έως την «Αφροδίτη και τον Έρωτα» του Βελάσκεθ.

Στην ίδια γραμμή της «Δούκισσας της Άλμπα» του Γκόγια, κινείται και η αποτύπωση του πορτραίτου της κόρης του «Μαρία με τη Μαντίλα», του 1902, ενώ πολλαπλές είναι οι αναφορές και στις «Λας Μενίνας» του Βελάσκεθ στο στήσιμο πολλών θεμάτων του: από τη σύνθεση του έργου με την οικογένειά του («Οι γιοί μου», 1904), ή στο «Προσωπογραφία του Ραλφ Κλάρκσον» (1911), που φιλοτέχνησε μόλις σε δύο ώρες, σε ένα ταξίδι του στο Σικάγο, στο οποίο μάλιστα διακρίνεται στο φόντο του η Ινφάντα Μαργαρίτα από τον πίνακα του μεγάλου προγόνου του.

• Ωστόσο, είναι εκείνα τα έργα του που έχουν εκτελεσθεί en plein air (στο εξωτερικό περιβάλλον), όπου ο Σορόλια ξεδιπλώνει τη μεγάλη μαεστρία του, μέσα από μία μεσογειακή τεχνική του ιμπρεσιονισμού, δείχνοντας τη μεγάλη εσωτερικότητα της τεχνικής του: πίνακες φιλοτεχνημένοι στην ακρογιαλιά, όπως το «Ράβοντας το πανί»(Cosiendo la vela, 1896), που είχε εκτεθεί στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1905, ή ο «Ψαράς» (Pescador, 1904) και άλλοι του ιδίου ύφους, που αποκαλύπτουν την ταχύτητα, τη δύναμη και την εκφραστικότητα του χρωστήρα του.

Και ιδίως είναι το «Ενσταντανέ» του 1906, όπου αναπαριστά τη σύζυγό του, με ένα κομψότατο μακρύ φόρεμα και καπέλο, την ώρα που ρυθμίζει τον φακό μίας μηχανής Kodak στην παραλία του Μπιαρίτς. Στην ίδια εικόνα καταγράφεται μία ελαφρά νοσταλγία, αλλά και συνάμα μία αστική εμπιστοσύνη και πίστη στο μοντέρνο.

Όμως ακριβώς τούτο το μοντέρνο στοιχείο είναι που θα σπρώξει τον Σορόλια στο περιθώριο, παραγκωνίζοντάς τον χάριν της λατρείας στις μεγάλες πρωτοπορίες που αναδύονταν εκείνους τους καιρούς, οι οποίες έδειχναν μεγαλύτερη τόλμη και καινοτόμα υπέρβαση στην αναπαράσταση της ταχύτητας, αλλά και της τραχύτητας και της βίας που χαρακτήρισε ολόκληρο τον 20ο αιώνα.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ 

Γιατί ο Βαν Γκογκ αγαπούσε τα ηλιοτρόπια: Έκθεση στην Ολλανδία αποκαλύπτει το μυστικό