File Photo: Ο 16χρονος Παναγιώτης Στεφανής. Πηγή φωτογραφίας: Φιλελεύθερος
Η χειρότερη βία, ίσως να είναι αυτή που σε κάνει να στέκεσαι άφωνος απέναντι στο θύτη σου… Άφωνος απέναντι στους θύτες του στάθηκε κι ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, όπως κι ο Άλεξ, το αγόρι από τη Βέροια…
Ο Άλεξ δολοφονήθηκε από μία παρέα νταήδων γιατί ήταν «γιαλαμπούκας» κι ο Βαγγέλης, γιατί μάλλον δεν ήταν σαν αυτούς τους εννέα τουλάχιστον, που προς ώρας , κάθονται στο «σκαμνί»… ο Βαγγέλης δε ζει γιατί δε μίλησε ,αν μιλούσε ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά γι αυτόν… Το ίδιο κι ο Παναγιώτης. Ούτε ο Παναγιώτης Στεφανή μίλησε… κι όταν δε μιλάς, κι είσαι ένας άνθρωπος με αυξημένες ευαισθησίες κι όχι τόσο εκφραστικός, «η μοίρα σου», είναι η κόλαση… και ίσως και να έχουν δίκιο τελικά, πως η κόλαση είναι άλλοι… ο Παναγιώτης, βίωσε τη σκηνή την τελευταία, των βασανιστηρίων, στο νεανικό πάρτι στην κοινότητα των Τρούλων ….
Ο Παναγιώτης, προσπαθούσε να γίνει αποδεκτός σε μια κοινωνία κλειστή, που στα περισσότερα σπίτια, δεσπόζει η φωτογραφία του «Γρίβα». Ο άνδρας είναι ο πρωταγωνιστής του σπιτιού, με τη γυναίκα σε δεύτερο ρόλο κι όχι δίπλα από το σύζυγο της, αλλά πιο πίσω. Το αλκοόλ και το τσιγάρο, είναι δείγμα ανδρισμού και μαγκιάς. Και σε ότι θεωρούμε διαφορετικό, κάνουμε «πλακίτσες». Και για να μην παρεξηγηθώ, αυτό δε συμβαίνει μόνο στην κοινότητα των Τρούλων αλλά σε κάθε κλειστή κοινωνία τόσο της Κύπρου όσο και σε άλλες χώρες , που οι άνθρωποι έχουν μεγαλώσει χωρίς ερεθίσματα. Να σημειώσουμε και να υπενθυμίσουμε, πως κάτω από αυτό το σαθρό οικοδόμημα του φανατισμού κα του ρατσισμού, ανασύρθηκαν πέντε πτώματα και αγνοούνται τουλάχιστον άλλα δύο… και ναι, αναφέρομαι, στις πέντε γυναίκες και στα δύο ανήλικα παιδιά που εκτελέστηκαν από τον «Ορέστη» και δολοφονήθηκαν από όλα τα στρώματα της κυπριακής κοινωνίας, πολύ απλά γιατί ξένες…
Σεβόμενη τόσο τη μνήμη του παιδιού αλλά και τους γονείς, δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες… θα παραθέσω μόνο το βίωμα ενός παιδιού, το οποίο δημοσίευσε λίγο μετά το θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη… Και κάτι ακόμα, κανένα παιδί δε γεννιέται δολοφόνος σε όποια κοινωνία κι αν μεγαλώσει, πολλά μπορούν να τραυματίσουν και να γρατσουνίσουν μια ψυχή… Αγάπη, θέλει ο άνθρωπος για να μεγαλώσει…
«Μαμά είδα στην τηλεόραση τι έγινε με αυτό το παιδί που χάθηκε και ήθελα να σε ρωτήσω, αυτό που μου κάνει ο μπαμπάς bulling λέγεται;
Την φορά που δεν κατάφερα να βάλω το γκολ και φώναξε δυνατά μέσα στο γήπεδο ότι είμαι άχρηστος bulling λέγεται;
Εκείνη την άλλη φορά που προσπάθησα να του πω ότι δεν περνάω καλά στο σχολείο κι εκείνος απάντησε ότι αν ήμουν γιος του θα το τακτοποιούσα μόνος μου τι ήταν;
Δηλαδή αυτό που μου κάνει ο μπαμπάς λέγεται bulling; Όταν μετά από χρόνια του ομολόγησα ότι δεν θα παντρευτώ, δε θα κάνω παιδιά, δεν θα δω ποδόσφαιρο, δε θα κάνω σχέση με γυναίκα και είπε πως δε θέλει να ξαναπατήσω στο σπίτι bulling έκανε;
Όταν την ίδια μέρα, όρμησε πάνω σου λέγοντας πως εσύ με χάλασες και δεν έπρεπε να με χαϊδεύεις τόσο γιατί με έκανες πο@στη, bulling κι αυτό;
Δεν ένοιωθα χαλασμένος μαμά.
Κι αν οι άντρες μαμά, είναι αυτό που είναι ο μπαμπάς γιατί να θέλω να του μοιάσω;
Κι εσύ μαμά, γιατί δεν μιλάς;
Στην προσπάθεια σου να ακούσεις τι θα πει ο κόσμος ξέχασες τι λέω εγώ.
Μαμά σε χρειαζόμουν.
Γι αυτό κι εγώ φεύγω γιατί έμαθα στην τηλεόραση πως αυτό που έκανε ο μπαμπάς λέγεται bulling.
Γιατί έμαθα το δέρμα μου να το κάνω σκληρό για να με προστατεύει. Γιατί το δέρμα μπορείς να το σκληρύνεις . Το δέρμα όχι το αίμα. Το ίδιο σου το αίμα…»
Και κάπως έτσι, ένα παιδί, ίσως και να έχει γίνει άλλος ένας νταής, που κάνει πλακίτσες, λούζοντας παιδιά με αλκοόλ, ή δένοντας το σε καρέκλες και παίζει σφαλιάρες μ΄αυτό…
Έτσι μωρέ, για πλάκα..!!!
Μάνα, είναι η αγάπη: Είναι το πιο πολύτιμο πρόσωπο στον κόσμο η Μητέρα μας…