File Photo: Μέλη και φίλοι του κόμματος, παρακολουθούν την ομιλία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ, Andrea Bonetti
Φανατισμός, ένταση και πόλωση χωρίς λόγο. Με ολίγον έως πολύ σκανδαλολογία. Και μπόλικη παροχολογία. Όλα αυτά βεβαίως τρέχουν στην αντιπαράθεση μεταξύ των ηγετικών επιτελείων των κομμάτων, ενώ οι πολίτες αδιαφορούν επιδεικτικά.
Καθόλου περίεργο.
*Στις πρώτες αναμετρήσεις μετά τον πόλεμο κυριαρχούσαν εναλλάξ και με διάφορες παραλλαγές συνθήματα περί της εθνικής ανασυγκρότησης, της ενίσχυσης της λειτουργίας του Συντάγματος κλπ.
*Μετά την πτώση της χούντας κορυφαίες κατευθύνσεις, με τις παραλλαγές ή τις προτεραιότητες που προέτασσε το κάθε κόμμα, ήταν η επαναθεμελίωση της δημοκρατίας σε στέρεη πλέον βάση και η αναστήλωση της οικονομίας.
Ακόμα και ο «εκσυγχρονισμός» του Κ. Σημίτη ή η «επανίδρυση» του κράτους που διακήρυσσε ο Κ. Καραμανλής περιείχαν ένα όραμα, μια επιδίωξη εθνικής εμβέλειας, ασχέτως αν και οι δύο στόχοι έμειναν ανεκπλήρωτοι (ή κι έκρυβαν τεράστιες παγίδες που τις πλήρωσε ο τόπος).
Η συνέχεια είναι γνωστή.
Ακολούθησε η εποχή της χυδαιότητας με τις διάφορες παραλλαγές του συνθήματος «λεφτά υπάρχουν». Ώσπου φτάσαμε στο πλήρες σημερινό μηδενικό, καθώς από τον Γιώργο Παπανδρέου μέχρι τον Αντώνη Σαμαρά και τον Αλέξη Τσίπρα εκποιήθηκαν τα πάντα: τράπεζες, δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί κοινής ωφέλειας, επικοινωνίες, ενέργεια, δρόμοι, αεροδρόμια και λιμάνια, γη και υπέδαφος.
Όχι. Έχει «σκασμό».
Το πείραμα πέτυχε. Μια ολόκληρη χώρα με μακρά ιστορία και συμβολή ανεκτίμητη στη διαμόρφωση του δυτικού πολιτισμού, της πολιτισμού της ελεύθερης έκφρασης, της δημοκρατίας και της καλλιέργειας του ατόμου και του κοινωνικού συνόλου ταυτόχρονα έχει καταδικαστεί στον «σκασμό».
Εξάλλου είναι σύνηθες στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών: οι πρωθυπουργοί να απολαμβάνουν τις διακοπές τους σε σκάφη αναψυχής ή πολυτελή καταλύματα, ενώ οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης (μέχρι να γίνουν κι αυτοί πρωθυπουργοί) να επισκέπτονται προσιτές στο λαό παραλίες, λαϊκές αγορές, γηροκομεία, ΙΚΑ κλπ.
Τώρα το κακό παράγινε.
Γι’ αυτό και οι κάλπες δεν προκαλούν ιδιαίτερη συγκίνηση στον πολίτη. Θα προσέλθει κι αυτός (κατ’ ανάγκη) χωρίς όραμα, χωρίς προσδοκία παρά μόνο:
*Να τιμωρήσει όσους πιστεύει ότι τον αδίκησαν ή τον κορόιδεψαν.
*Να αποφύγει τα χειρότερα ή, αν είναι εφικτό, να βελτιώσει έστω και ελάχιστα τη θέση του.
Σε αυτοδιοικητικό επίπεδο, συμπληρωματικό ενδιαφέρον έχουν:
-Τα ποσοστά που θα συγκεντρώσει το κυβερνών κόμμα σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Πάτρα καθώς πέραν όλων των άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει δεν είναι και οι υποψήφιοί του τέτοιοι που να «μαγνητίζουν» το κοινό.
-Το συνολικό «ταμείο» που θα κάνει σε δήμους και περιφέρειες.
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνει ο δήμος Αθηναίων, καθώς εκεί παίζεται ένα γερό παιχνίδι πολιτικής προοπτικής με πρωταγωνιστή τον Κώστα Μπακογιάννη, ο οποίος δεν κρύβει τις βλέψεις του για όλο και πιο ψηλά. Αλλά γι’ αυτό θα κριθεί, όταν έχει να προτείνει κάτι διαφορετικό, πολύ διαφορετικό από αυτά που προτείνουν είτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είτε ο Αλέξης Τσίπρας.
Ελλάδα και Κύπρος μετρούν τους πραγματικούς φίλους τους: Οι υποχρεώσεις της Αμερικής…