Μάνα, είναι η αγάπη: Είναι το πιο πολύτιμο πρόσωπο στον κόσμο η Μητέρα μας…
File Photo: Μικρά πλεκτά χταποδάκια “τρύπωσαν” σε θερμοκοιτίδες του νοσοκομείου Παπαγεωργίου της Θεσσαλονίκης και τα νεογνά τύλιξαν τα δακτυλάκια τους στα πλοκάμια που θυμίζουν τον ομφάλιο λώρο, ενισχύοντας έτσι την ανάμνηση του περιβάλλοντος της μήτρας! “Τα χταποδάκια”, “κρατούν συντροφιά στα μωρά μέσα στη θερμοκοιτίδα τους, προάγοντας το αίσθημα της ασφάλειας, μέσω της προσομοίωσης της επαφής με τον ομφάλιο λώρο στη μήτρα της μητέρας τους”. ΑΠΕ- ΜΠΕ, STR
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η μητρότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η μεγαλύτερη ευλογία και η μεγαλύτερη ευθύνη παράλληλα.. είναι η στιγμή που καλείσαι να θρυμματίσεις το εγώ σου, και να γίνει «αυτό» και ταυτόχρονα , «εμείς»…
Είναι η στιγμή που ορκίζεσαι, στο παιδί σου, ότι θα το προστατεύεις από κάθε κακό.. Και κυρίως πως δε θα το πληγώσεις εσύ η ίδια.. Και δε θα είσαι τίποτα άλλο παρά η αγκαλιά, που θα το γαληνεύει.. Η μάνα είναι η αγάπη.. Αυτή που αποδέχεται κάθε σου σημείο, είτε σκοτεινό, είτε φωτεινό…
- Αυτή που θα σταθεί μάνα και πατέρας όταν αυτός δεν θα υπάρχει… Αυτή που δε θα κακολογήσει ποτέ τον πατέρα σου, ακόμα κι αν αυτός την εγκατέλειψε.. Αυτή που ποτέ δε θα σου πει πως δεν ήσουν τίποτα άλλο , παρά ένα λάθος.. Η μητέρα δεν είναι τίποτα άλλο παρά υπέρβαση… Είναι αυτή που θα πει πως δεν πεινάει, γιατί η πίττα δεν έφτανε για όλους.. Είναι αυτή που προτιμά να κόψει από την ίδια της, τη σάρκα παρά να σε δώσει σε ξένα χέρια..
Μητέρα είναι αυτή που θέλει απλά να σε δει ευτυχισμένος/η κι όχι ως προέκταση για υλοποίηση στα δικά της ανικανοποίητα απωθημένα.. Ένα παιδί πρέπει να μη φοβάται να πει την αλήθεια… Να ξέρει ποιος είναι ο φύλακας άγγελος της ζωής του και πως όποιος τον πειράζει, η μητέρα του θα κατασπαράξει το «θύτη»… Να ξέρει πως είναι περήφανη γι’ αυτό όπως και να χει στρώσει τη ζωή του… Πως θέλει να εκπληρώσει τα δικά του όνειρα και όχι τα δικά της…
Μητέρα είναι η γυναίκα η οποία μεγαλώνει ένα παιδί με σύνδρομο down, σπαστικό, αυτιστικό, κωφάλαλο, ανάπηρο, ή ότι άλλο μπορεί να καθιστά έναν άνθρωπο διαφορετικό, αλλά το καμαρώνει, δεν το κρύβει… Η μάνα που παλεύει σε ένα νοσοκομείο για να κερδίσει άλλη μια μέρα ζωής όχι γι’ αυτήν αλλά για το παιδί της… Μάνα είναι αυτή που ξέρει να πνίγει το δάκρυ και τον πόνο της, μόνο και μόνο για να μη σε στεναχωρήσει.
- Μάνα είναι εκείνη , η οποία σε μαθαίνει να πετάς για να βρεθείς εκεί που αγαπάς… Μάνα είναι αυτή που από τη μέρα που σε πρωτοαντίκρισε έγινε η ζωή της ομορφότερη… που δε σου είπε ποτέ πόσο έκλαψε για σένα. Μητέρα είναι αυτή που δε σε είδε ποτέ ως λάθος. Μητέρα είναι αυτή που σε βλέπει όταν κοιμάσαι… Είναι αυτή που σου σκουπίζει τα δάκρυα, σου ψιθυρίζει πως όλα θα πάνε καλά ακόμα κι αν η ίδια μέσα της ραγίζει…
Μάνα δεν είναι η γυναίκα που σε γεννά αλλά αυτή που σε δημιουργεί…
Γι’ αυτό σήμερα αλλά και κάθε μέρα, να θυμηθούμε να τιμήσουμε τις πραγματικές μητέρες και όχι τις φαινομενικές. Τις γυναίκες που γέννησαν ή δε γέννησαν παιδιά αλλά τα αγάπησαν. Τις γυναίκες που έχασαν τα παιδιά τους, που τα είδαν να πεθαίνουν, να σκοτώνονται, να πνίγονται… όλα τα παιδιά που έχασαν τις μητέρες τους, όλες τις γυναίκες που επέλεξαν να γίνουν μητέρες σε παιδιά ορφανά, σε παιδιά εγκαταλελειμμένα , σε παιδιά με ειδικές ικανότητες, με προβλήματα υγειάς, και τόλμησαν να τα αγκαλιάσουν και να τα αγαπήσουν…
Όλες τις γυναίκες που μεγάλωσαν μόνες τους τα παιδιά τους, χωρίς πατέρα, κάτω από όποιες συνθήκες.
- Και σήμερα θα σου πω πως μεγάλωσα μαμά, κι ας μη με θυμάσαι… Ας είμαι μια εικόνα ξεθωριασμένη στο δικό σου το μυαλό κι οι γιατροί το λένε αλτσχάιμερ. Το ξέρω πως με θυμάσαι.. Μπορεί το πρόσωπο μου, να μην το θυμάσαι αλλά είμαι σίγουρη/ος πως θυμάσαι, τη στιγμή που έσφιξα για πρώτη φορά το δάχτυλο και κάπως έτσι σου έκλεισα τον κόσμο… Το χάδι σου είναι ακόμη το ίδιο απαλό και ξέρω πως βλέπεις τα δάκρυα μου, όσο κι αν προσπαθώ να στα κρύβω… Εκείνες τις στιγμές που σε ταΐζω όπως εσύ με τάιζες κάποτε, τις ώρες εκείνες που με επιμονή προσπαθώ να σου θυμίζω ποια είσαι κι όλα εκείνα που εσύ μου έμαθες, όταν μου εξηγούσες τον κόσμο…
Μεγάλωσα μα έχω ανάγκη ακόμα να μου δείχνεις τον ήλιο και τα αστέρια… Να μου λες πως όλα θα πάνε καλά και πως θα βγω στη στεριά αφού πρώτα πάλεψω με τις φουρτούνες και τα κύματα…
Μόνο που δε φοβάμαι πια μαμά..
Απελευθερώθηκα..
Χρόνια πολλά σε όλες τις αληθινές μανάδες…
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.
«Θέλω να προβάλω τη δουλειά μου και στην Ελλάδα, στη χώρα μου», λέει ο Δημήτρης Μανουσέλης