ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ
Βιώσαμε μια προεκλογική από τα ίδια. Με την ίδια ατζέντα, που είναι παντός καιρού, τις ίδιες ρητορικές και υποβαθμισμένο πολιτικό λόγο. Αυτό δεν μπορεί εύκολα να αλλάξει. Τα νέα Μέσα που αξιοποιούνται -διά του διαδικτύου- στις προεκλογικές για την προώθηση πολιτικών γίνονται με λογικές παλιάς κοπής.
Ακόμη και από νέους ανθρώπους.
Την ίδια ώρα, πέρα από την ποιότητα της προεκλογικής, φαίνεται πως ενισχύεται το φαινόμενο το προσωπικό να υπερτερεί του κομματικού, χωρίς να είναι υπερβολή πως προέχει και των συμφερόντων της χώρας. Υπάρχουν κι αυτά τα φαινόμενα. Αυτό, όμως, έχει σχέση και με την παθογένεια και τις στρεβλώσεις που διαιωνίζονται μέσα από τις συμπεριφορές του πολιτικού συστήματος.
Πολλές από τις συζητήσεις στη δημόσια σφαίρα αφήνουν παγερά αδιάφορους τους πολίτες. Αλλά και εκείνα τα θέματα που ενδιαφέρουν χάνονται στις αντιπαραθέσεις και τους τηλεοπτικούς καβγάδες. Δεν έχει καμία σημασία για την κοινωνία ποιος θα πάρει την πρωτιά, δεν ενδιαφέρονται οι πολίτες για τις λογικές ρεβανσισμού που αναπτύσσουν κόμματα και πολιτικοί. Έχει, όμως, σημασία τι επιλογές έγιναν, τι μεθοδεύθηκε προεκλογικά και ποιο ενδεχόμενο κόστος θα έχει η χώρα μετεκλογικά.
Αυτό, όμως, είναι ένα ζήτημα που προδήλως θα απασχολήσει μετεκλογικά.
Έχει, επίσης, σημασία κατά πόσο η έκτη έδρα θα καταλήξει στο παράρτημα της Χρυσής Αυγής, το ΕΛΑΜ. Γιατί θα είναι η επιβράβευση της Ακροδεξιάς, θα είναι η επιβράβευση εκείνης της ιδεολογίας που οδήγησε την Κύπρο στην καταστροφή το 1974.
Η υποβάθμιση του κινδύνου και η επιδερμική αντιμετώπιση των… μαυροφορεμένων με το αφελές πως αυτοί «δεν είναι όπως τους άλλους» πρόσφερε έδαφος για ανάπτυξη του φαινομένου. Σε αυτό βοήθησε και η απαξίωση του πολιτικού συστήματος, τα σκάνδαλα, όπως και επιμέρους ήσσονος σημασίας ζητήματα, αν και το υποκατάστημα της Χρυσής Αυγής κάθε άλλο παρά αντισυστημικό κόμμα είναι.
Τα δυο μεγάλα κόμματα επέλεξαν τη γνωστή οδό της πόλωσης. Τη σίγουρη οδό συσπείρωσης. Στον ΔΗΣΥ δεν τους βγήκε η προεκλογική τακτική, προέκυψαν και… κυβερνητικές πατάτες και η αντίδραση μοιάζει με «νοικοκυρά σε απόγνωση». Το ΑΚΕΛ επενδύει στα… χάλια του κυβερνητικού στρατοπέδου και στον αριθμό των Τουρκοκυπρίων που θα προσέλθουν στις κάλπες.
Είναι κουραστική η επανάληψη: Σε μια χώρα που οι θεσμοί χρησιμοποιούνται όπως το γιο-γιο, η μετριότητα κάνει καριέρα στην πολιτική, υπόγειες συναλλαγές συντηρούν κομματικά μαγαζιά, υπάρχει ανάγκη για «αλλαγή παραδείγματος». Αυτό το «αυτούς έχουμε, με αυτούς παίζουμε» είναι το άλλοθι για διατήρηση των λιμναζόντων νερών. Τα σπουδαία αναμένονται μετεκλογικά, όταν θα υπάρχει η δυνατότητα να ειπωθούν πολλά.
Μονόδρομος η πορεία για να φύγουν οι βάσεις των Άγγλων: Οι βρετανικές τρικλοποδιές…