Ζούμε στιγμές φρίκης αλλά και χολιγουντιανές με σενάριο, σκηνικά, από αμερικανικές ταινίες τρόμου. Σοκαρίστηκε η κοινωνία, ενεργοποιήθηκε το σύστημα που ενίοτε υπνώττει. Ενεργοποιήθηκαν τα αντανακλαστικά των πολιτών:
Η ευαισθησία κάποιων, ο κρυμμένος Σέρλοκ Χολμς για ορισμένους άλλους. Οι κατά συρροή δολοφονίες γυναικών, καθώς και οι παραδοχές του δολοφόνου, δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο για την Κύπρο. Γι’ αυτό και οι αντιδράσεις είναι, μερικές φορές, αλλόκοτες. Δεν είναι, άλλωστε, πουθενά συνηθισμένο φαινόμενο να στραγγαλίζονται γυναίκες, τις οποίες στη συνέχεια (τουλάχιστον κάποιες) να τις ρίχνει ο δολοφόνος στο φρεάτιο μεταλλείου.
Την ίδια ώρα, επειδή πρέπει να κάνουν και τα ΜΜΕ την αυτοκριτική τους, επιβάλλονται παραδοχές: Η φρίκη αναπαράγεται από τα ΜΜΕ και διά αυτών μπαίνει στα σπίτια μας. Οι λεπτομέρειες, που μερικές φορές δεν επιβεβαιώνονται, δεν αλλάζουν την ουσία, δεν προσθέτουν τίποτε στα εγκλήματα, τις τραγωδίες που προκαλούνται. Και είναι ευθύνη των ΜΜΕ που εθίζουν την κοινή γνώμη στη διατήρηση στο προσκήνιο φρικιαστικών λεπτομερειών, που προσφέρουν ως είδος κατανάλωσης τη φρίκη. Κι όμως, δεν είμαστε κοινωνία που τέρπεται με το φρικώδες. Εκτός κι εάν… αποκτήθηκε κι αυτό. Οι δολοφονίες, κατά συρροή, τα θύματα, το προφίλ του εγκληματία, αντικαθιστά το σύνηθες αστυνομικό ρεπορτάζ και δημιουργεί νέα ήθη, προσφέροντας το αποτρόπαιο για… ψυχαγωγία!
Η ηγεσία της Αστυνομίας αρχικά ήθελε να ασχοληθεί με τους χειρισμούς μετά τη διαλεύκανση των εγκλημάτων. Άλλαξε, ωστόσο, στάση κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης. Άλλωστε, σύμφωνα με τα ήθη και τα έθιμα του τόπου, θα είναι μια ακόμη έρευνα. Θα γίνει, θα αμφισβητηθεί, θα πολιτικοποιηθεί, θα αναδειχθεί ως θέμα στη δημόσια σφαίρα και θα ξεχαστεί! Η ευθιξία για μια ακόμη φορά παραμένει ορφανή. Είναι μακρινή ξεχασμένη συγγενής των καρεκλοκένταυρων, που η μόνη αγωνία τους είναι να διατηρήσουν τα προνόμια τους.
Όσο και να γίνεται προσπάθεια να υποβαθμιστεί από το σύστημα, η αδράνεια που έχει επιδειχθεί είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι οι εξαφανισθείσες ήταν αλλοδαπές. Το επιβεβαιώνουν οι απαντήσεις που είχαν δοθεί από αρμοδίους όταν καταγγέλθηκαν οι εξαφανίσεις. Δεν ήταν η βαριεστιμάρα, αλλά η προσέγγιση που διέπει μια λογική που αναπτύσσεται στην κοινωνία. «Δεν ήταν δικές μας…»
Υπάρχουν εκείνοι, οι γαντζωμένοι στις καρέκλες τους, που θα επιμένουν να κρύβονται πίσω από υφιστάμενους, αποποιούμενοι ευθυνών. Υπάρχουν και οι πολίτες που όσο και να… φτύνουν το σύστημα, κατά βάθος το στηρίζουν.
Ευθύνη πλέον των πολιτών να αποτραπεί προέλαση της ακροδεξιάς στις ευρωεκλογές