«Σημαίες από νάιλον υψώνουμε σημαίες πλαστικές»: Τα ψευτοδιλήμματα των Ευρωεκλογών…




«Πολλά ήταν τα ψέματα
που είπαμε ως εδώ
ας πούμε και μια αλήθεια
κι ας πέσει στο γιαλό…
..Σημαία από νάιλον
υψώνουμε σημαία πλαστική
ο κόσμος δεν έχει τίποτε να χάσει
και τίποτε να βρει.
Τα ρούχα μου νομίζατε
πως ήτανε χρυσά
με παίξατε στα ζάρια
και χάσατε ξανά…»
Δ.Σαββοπουλος (1971)

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Στην πολιτική ειδικά στην σημερινή πολυπλοκότητα του παγκόσμιου συστήματος αλλά και στην εσωτερική σφαίρα της Ευρωπαϊκής Οικογένειας, υπάρχει μια εύκολη συνταγή.

Τίθενται εικονικά και επικοινωνιακά εύληπτα διλήμματα ώστε οι απαντήσεις να είναι  εύκολες, θεωρητικές και κυρίως ιδεοληπτικές.

Η συντηρητική στροφή στην Ευρώπη, δεν αμφισβητείται. Παρά τους κομπασμούς της ελληνικής κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια περί Ευρώπης που αλλάζει, με «ατμομηχανή» την σύμπραξη ….ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τελικά όπως αποδείχθηκε άλλαξε προς το συντηρικότερο ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν δεν θέλουν να το παραδεχθούν και ομιλούν και παλι περί προοδευτικότητας προς άγραν εκλογικής πελατείας με σημαία έναν Μπίστη.

Ξαφνικά ομως η Ευρώπη του διαφωτισμού, του κοινωνικού κράτους, των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της προόδου, ξύπνησε ένα πρωί ακροδεξιά, ξενοφοβική;

Πριν λίγες ημέρες ο Αλεξης Τσίπρας με μια ανάρτηση στο Twitter έθεσε αυτό που θεωρεί δίλημμα των Ευρωεκλογών:

  • «Το κεντρικό πολιτικό διακύβευμα στην Ευρώπη σήμερα είναι να υπερισχύσει η λογική απέναντι στις δυνάμεις του φόβου και της μισαλλοδοξίας. Οι δυνάμεις της δημοκρατίας και της κοινωνικής συνοχής απέναντι στις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και της ακραίας δεξιάς. #κοιτάμε_μπροστά..»

Πριν «κοιτάξουμε μπροστά» θα πρέπει να ρίξουμε κι μια ματιά πίσω. Αν δεν αντιληφθούμε τι είναι αυτό που γεννά τον φόβο, πάνω στον οποίο κτίζει η ακροδεξιά, η μισαλλοδοξία, οι ακραίες κοινωνικές συμπεριφορές,, οσο και να «κοιτάμε μπροστα» δεν πρόκειται να δούμε πέρα από την μύτη μας ή έστω πέρα από τις επόμενες κάλπες που μπορεί κάποιοι να συγκινηθούν από τα ιδεοληπτικά διλήμματα, σε ερωτήματα που αφορούν ομως την πραγματικότητα.

Η απειλή υποχώρησης και αποσάθρωσης του κοινωνικού κράτους  στην Ευρώπη, του μοντέλου που κατέστησε πρωτοπορία την Ευρώπη για πάνω από έναν αιώνα δημιουργεί φόβο ανασφάλεια, ξενοφοβία, περιχαράκωση, συντήρηση. Η αβεβαιότητα εκατομμυρίων πολιτών αν θα έχουν δουλειά την επόμενη ημέρα και εάν η αμοιβή θα φθάνει για τις ανάγκες τους, η αγωνία για το εάν θα υπάρχει δυνατότητα πρόσβασης σε ένα αξιοπρεπές σύστημα εκπαίδευσης και υγείας, κλονίζει αρχές και βεβαιότητες και οδηγεί σε στάσεις και συμπεριφορές που είναι  ολο και πιο ακραίες.

Το ερώτημα λοιπόν θα ηταν προτιμότερο να τίθεται διαφορετικά: τι μπορούμε να κάνουμε ώστε η Ευρώπη να μπορέσει να επανακαθορίσει την θέση της σε ένα ολο και πιο άγρια ανταγωνιστικό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον;

Πως θα αντιμετωπισθεί η υπογεννητικότητα, που πλήττει την αγορά εργασίας και τα ασφαλιστικά ταμεία, το πως η καινοτομία και η τεχνολογία, οι εξελιγμένες Υπηρεσίες, ο τουρισμός, η πράσινη οικονομία,  τα «καθαρά» προϊόντα, θα γίνουν το όχημα για να  παραχθεί ξανά πλούτος στην Ευρωπη; Που θα χρηματοδοτήσει και παλι ένα εκλογικευμένο κοινωνικό κράτος. Και παντως οχι το παρασιτικό κοινωνικό κράτος που ήκμασε στην Ελλάδα μετά το 1981.

Και γι αυτά τα διλήμματα θα έπρεπε να συζητάμε στην Ελλάδα. Που τα Πανεπιστήμια μας μετατρέπονται σε «άντρο» φοιτητικών παρατάξεων και εξωπανεπιστημιακού παρακράτους, που η έρευνα υποβαθμίζεται, που ο πρωτογενής τομέας αδυνατεί να συνδεθεί με τον τουρισμό, που οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας σταματάνε στα τοπικά συμφέροντα, που το τουριστικό προϊόν σπαταλιέται κάθε χρόνο, θυσία στην στατιστική της αύξησης των αφίξεων, εδώ που η σύνδεση της γνώσης με την οικονομική- επιχειρηματική δραστηριότητα είναι υπό διωγμό, που η αξιοκρατία σταματάει στο μπλοκ της εκλογικής πελατείας του κάθε υπουργού …

Και μόνο σε μια τέτοια κοινωνία που έχει απαλλαγεί από τον φόβο της επιβίωσης θα μπορεί να απαντηθεί και το ερώτημα της υποδοχής και ενσωμάτωσης μεταναστών που δεν θα αντιμετωπίζονται ως απειλή…

Επομένως το δίλημμα Πρόοδος η Συντήρηση, δεν τίθεται πιά με τα ιδεολογικά στερεότυπα και μύθους της μεταπολίτευσης, ούτε με τα ρεβανσιστικά απωθημένα του Εμφυλίου.

Πλούτο μοιράζεις όταν τον διαθέτεις. Προοδευτικό είναι αυτό που δίνει απαντήσεις για το πως θα παράξουμε πλούτο πριν  τον μοιράσουμε δίκαια. Διαφορετικά δεν είναι τίποτε περισσότερο από απάτη χωρις αυταπάτες. Και η αντίληψη ότι ο πλούτος υπάρχει κάπου καταχωνιασμένος απλώς καποιοι δεν τον μοιράζουν είναι η πραγματική Συντήρηση, που εκτος των άλλων πριμοδοτεί την φοβική ακροδεξιά.

Όταν λοιπόν δεν έχεις τις απαντήσεις, φροντίζεις να βαζεις τα λάθος ερωτήματα και διλήμματα…

  • Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.

Ο Τσαβούσογλου έκρυψε τη συνάντηση με τον σύμβουλο του Τραμπ: Δεν συμφωνούν πουθενά

 

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: