Ραϊμούνδο Βιέχο Βίνιας για τις εκλογές: Το τέλος του δικομματισμού στην Ισπανία
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ήμαστε πολιτικά παιδιά της 15ης Μαΐου (2011).Κι όχι μόνον όσοι συμμετείχαμε στις κινητοποιήσεις εκείνων των ημερών, αλλά επίσης και οι ανταγωνιστές μας. Σήμερα θα επικυρωθεί, με κάθε βεβαιότητα, πως ο δικομματισμός στην Ισπανία έχει τελειώσει διαπαντός. Απομένει να δούμε εάν, εξόν από το τέλος του στο Κοινοβούλιο, το τέλος αυτό θα επικυρωθεί και στις ταυτόσημες κυβερνήσεις που έχουμε δει να αλληλοδιαδέχονται η μία την άλλη από το 1978. Όμως εκείνο που σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι πως η 15η Μαΐου κατόρθωσε να μεταβάλλει ριζικά το ισπανικό πολιτικό τοπίο, έτσι όπως αυτό γεννήθηκε στη μεταπολίτευση του 1978.
Σήμερα το τελευταίο ερώτημα που θα τεθεί δεν πρόκειται να αφορά εκεινους που βγήκαν νικητές από την 15η Μαΐου, αλλά την πλευρά εκείνων που είναι ηττημένοι: τον καταπτοημένο δικομματισμό και, πιο συγκεκριμένα, για εκείνη τη δεξιά που τότε τα έβλεπε όλα ρόδινα, έχοντας εξασφαλίσει με τον Μαριάνο Ραχόι την απόλυτη πλειοψηφία. Ο χρόνος της ιστορικής αλλαγής και του εκδημοκρατισμού έχει τους δικούς του ρυθμούς και δεν υποκύπτει στις ιδεολογικές πιέσεις. Από την εποχή της 15 Μαΐου απαιτήθηκε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ώσπου να οργανωθούν οι εναλλακτικές πολιτικές που θα απεδείκνυαν στην Αριστερά, πως η αλλαγή έπρεπε να αφορά το 99% της. Όμως ήλθε εκείνη η ώρα και κερδήθηκαν δήμοι, έως και ολόκληρες περιφέρειες στις γενικές εκλογές.
Η 15η Μαΐου χρειάσθηκε τον χρόνο της, όμως είναι εμφανές πως αποτελεί εκείνο το κυρίαρχο γεγονός που σηματοδοτεί τη νέα πολιτική φάση. Για εκείνους που θα μπορούσαν να κάνουν μία έκπληξη, το μόνο που θα μπορούσε να γίνει είναι κάτι ακριβώς εναντίον της διαδικασίας που άνοιξε με την 15η Μαΐου. Γιατί, η ψήφος της εκπροσωπεί τη φωνή των υποτελών τάξεων που βροντοφώναξαν ένα ‘αρκεί’ στην ηγεμονία της χώρας. Η ψήφος της αντίδρασης, όπως το επισημαίνει το όνομά της, συνιστά μία ψήφο απάντησης σε κάτι που έχει απόλυτη δύναμη. Είναι η ψήφος του φόβου που πέρα από τον ατομισμό, μακριά από το πλαίσιο της μοναξιάς, εκείνου που θεωρείται αδύναμος και πλέον παύει να είναι, αλλά γίνεται ένα πλήθος από υποτιθέμενες αδυναμίες, το οποίο ενσαρκώνεται σε ένα συντακτικό πολιτικό σώμα. Είναι ακριβώς αυτό που σήμερα το φοβάται εκείνο το μεταπολιτευτικό καθεστώς του 1978. Η προσφυγή στον φόβο είναι μόνον το έσχατο καταφύγιο εκείνου που κρατά την εξουσία. Και στη δημοκρατία, όπως είναι γνωστό, αυτό το καταφύγιο είναι μόνο μεταβατικό.
Μετά τις εκλογές στην Ανδαλουσία άρχισε να ηχεί ο κώδωνας του κινδύνου για τον «αντιφασιστικό συναγερμό», που ισοδυναμούσε με την κίνηση της ηττημένης Αριστεράς, της αυτοαναφορικής, κομφορμιστικής και αδύναμης Αριστεράς. Αυτής της Αριστεράς της υψωμένης γροθιάς και του «δεν θα περάσουν» (no pasarán), όταν στην ουσία έχουν περάσει και όλοι βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε. Υπάρχει μία ολάκερη γενεαλογία από πράγματα που πρέπει να κάνουμε για να κερδίσουμε και που σε αυτές τις εκλογές αυτά παραμένουν εκκρεμή. Δεν είναι ότι δεν μπορούμε, αλλά πιότερο είναι ότι αφηνόμαστε να παραδωθούμε στα ναρκισιστικά μας ορμέμφυτα. Στην αντίληψη ότι το μέλλον θα πορευθεί σύμφωνα με όσα ευαγγελιζόμασταν την 15η Μαΐου, και ακόμη νωρίτερα, και σήμερα δεν πρέπει να ενεργοποιήσουμε τον φόβο της ήττας, αλλά τη βούληση για νίκη. Για τον λόγο τούτο είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε πως θα κάνουμε μία έντιμη διάγνωση, άξια μίας αυτοκριτικής χωρίς ρητορίες (που συνίστανται στην παραδοχή πως ναι μεν έχουν γίνει λάθη, αλλά χωρίς όμως να αναφέρουμε ποιά, ούτε επίσης ν’ αναλαμβάνουμε στο ελάχιστο τις ευθύνες μας).
Μετά τις σημερινές εκλογές, είναι σαφές πως η ισπανική Δεξιά πρόκειται να έχει προβλήματα. Ήδη το διαπιστώνουμε στα διάφορα προβληματικά σενάρια που από τώρα έχουν αρχίσει να μας επιβάλλονται. Ίσως και να κερδίσει, εάν αθροισθούν τα ποσοστά της, όμως η ισχνή πλειοψηφία της θα έχει τεθεί σε ομηρία από την ακροδεξιά της πτέρυγα. Η δεξιά αυτή θα χάσει ακόμη κι εάν κερδίσει. Δεν υπάρχει τίποτε σε αυτήν την άνοδο του Vox παρά η σχάση εκείνου που συνέθετε το Λαϊκό Κόμμα, κι όχι κάτι το καινούργιο που αναδύεται.
Από την άλλη πλευρά, πρόκειται να δούμε ένα Σοσιαλιστικό PSOE που ίσως μετανοιώσει που δεν θέλησε να ανασυσταθεί στο πλευρό των Podemos και των συνιστωσών του. Η τελευταία εβδομάδα της προεκλογικής εκστρατείας υπήρξε δύσκολη, σε συνδυασμό με την τάση των Podemos προς στη διάλυση στα εξ ων συνετέθησαν. Όπως και να είναι, το αποτέλεσμα μπορεί να μας αποκαλύψει δύο διαφορετικές γενεαλογίες: αφ’ ενός την Αριστερά με την ιστορία της των σχισμάτων και των φραξιονισμών, τουλάχιστον αφότου χρειάσθηκε να οργανωθεί με την Β’ Διεθνή, και από την άλλη πλευρά η επέκταση της δύναμης της συντακτικής εξουσίας, της κινητήριας δύναμης της 15ης Μαΐου, η αμείωτη αξία της πάλης για τη χειραφέτηση και η πολιτική της αντιπροσώπευση. Κι εδώ υπάρχει και μία μεγαλειώδης φεμινιστική 8η Μαρτίου για να θυμόμαστε.
28/04/2019 16:24
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Γιώργης-Βύρων Δάβος
Αθήνα, Ελλάδα
Μεγαλύτερη συμμετοχή στις Ισπανικές εκλογές: Φαβορί ο σοσιαλιστής Πέδρο Σάντσεθ