Ένας αθέατος Απρίλης.. Σιωπή… ίσως και να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, λίγο περισσότερο, αφού ακόμα και παρά την επιθυμία μας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτόν… μια ευκαιρία να αλλάξουμε το μέσα μας.. αυτό που παλεύει να απεγκλωβιστεί…
«Η Μεγάλη Εβδομάδα αποτελεί για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας την κορυφαία περίοδο του χρόνου. Για την θεολογία μας, βεβαίως, η ζωή είναι ένα διαρκές παρόν. Σήμερον για μας ο Χριστός εισέρχεται εν πόλει τη αγία. Σήμερον για μας ο Χριστός κρεμάται επί ξύλου. Σήμερον ο Άδης στένων βοά. Σήμερον ο Χριστός ανίσταται.
Και συνεχίζει:
«Η Μεγάλη Εβδομάδα έχει ως κέντρο της το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Δεν αποτυπώνει τα πάθη ενός ανθρώπου, ενός διδασκάλου, ενός σοφού. Μας δείχνει τι έπαθε ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος έγινε άνθρωπος, για να κάνει τον άνθρωπο θεό. Ότι έφθασε μέχρι το έσχατο σημείο της πορείας της ανθρωπίνης φύσεως που είναι ο θάνατος, για να ανοίξει έναν καινό, έναν νέο δρόμο για τον καθέναν μας, που δεν είναι άλλος από την Ανάσταση. Την υπέρβαση δηλαδή του θανάτου και το Πάσχα, το πέρασμα σε μία νέα ζωή, η οποία αντλεί υπόσταση όχι από τα ανθρώπινα, πεπερασμένα μέτρα, αλλά από την σχέση της ανθρωπίνης φύσεως με την θεία, δηλαδή την κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό.
Όμως αυτή η μωρία κατήσχυνε και καταισχύνει όλους τους σοφούς και σπουδαίους. Όλες τις φιλοσοφικές προτάσεις και τα ιδεολογικά και κοινωνικά συστήματα, τα οποία υπόσχονται στον άνθρωπο ευτυχία και νόημα, αλλά δεν μπορούν να απαντήσουν στο ερώτημα πως νικιέται ο θάνατος. Ο θάνατος που ταπεινώνει την ανθρώπινη φύση, την καθιστά αδύναμη να συνεχίσει να υπάρχει στον κόσμο και στον χρόνο και αποτελεί τελικά τον έσχατο και ακατανίκητο εχθρό (Α’ Κορ. 15,26). Ακόμη και τα μέσα, με τα οποία ο άνθρωπος είναι προικισμένος από τον Θεό, όπως η ιατρική και η τεχνολογία, αναστέλλουν τον θάνατο, αλλά δεν τον κάνουν να παραγράφεται».
Προσθέτει:
Και επισημαίνει:
«Η πίστη όμως στον Χριστό ως Θεάνθρωπο, ως τον Λυτρωτή από τον θάνατο, και η επιλογή της μωρίας του Σταυρού και της Αναστάσεως δείχνει δια της εμπειρίας της Εκκλησίας ανα τους αιώνες την ελπίδα. Ότι ο παρών κόσμος, εάν ιδωθεί στην προοπτική της αγάπης προς το Θεό και τον συνάνθρωπο, στην προοπτική της ασκήσεως και της εγκρατείας, που μας κάνουν να χαιρόμαστε ακόμη και το πιο ελάχιστο, στην προοπτική της μετανοίας για την αδυναμία μας να βάλουμε τον Θεό και τον πλησίον πιο πάνω η τουλάχιστον σε ίση προοπτική με τον εαυτό μας, κάτι που διαφαίνεται από τις πολλές και ποικίλες αμαρτίες μας, αποτελεί, παρά τον Γολγοθά του θανάτου, το μεγάλο εκείνο βήμα προς την προσωπική Ανάσταση και αιώνια χαρά. Σημείο της Αναστάσεως το Φως. Σημείο της πίστεως η αναστάσιμη λαμπάδα. Σημείο της νίκης κατά του θανάτου η χαρά το αναστάσιμο βράδυ. Όλα αυτά όμως, εάν δεν μετουσιωθούν σε καθημερινό βίωμα, παραμένουν μόνο εορτές, έθιμα, επαναλαμβανόμενες ευκαιρίες συναισθηματισμού, επιστροφής στην παιδικότητα, και τελικά απλώς ανακυκλώνουν το ξεγέλασμα του θανάτου.
Ο λαός μας, παρά την αλλοτρίωση την οποία καθημερινά υφίσταται, δείχνει με την παρουσία του στους ναούς ότι ακόμα και αν χτυπιέται από τα μηνύματα θανάτου της εποχής, δεν υποτάσσεται, αλλά αντιστέκεται. Ο κόσμος κυριαρχείται από το κακό και δεν μπορεί συλλογικά να αλλάξει. Η ευθύνη όμως και η απόφαση έχουν να κάνουν με τον καθέναν μας. Και ο Εσταυρωμένος και Αναστάς Κύριος θα ένισχύσει και πάλι όποιον Τον ακολουθήσει».
Η Ζωή εν Τάφω: Η κορύφωση Του Θείου Δράματος. Κι ο ουρανός ντυμένος στα μαύρα…