Χαµένοι µέσα σε αυταπάτες ηµεδαπής εµπνεύσεως, οι εν Ελλάδι τείνουµε συχνά να προβάλλουµε τους (ευσεβείς ή µη) πόθους µας πάνω στις διεθνείς εξελίξεις, σαν να πρόκειται για γεγονότα («wishful thinking»).
Κάπως έτσι, κινούµενοι ανάµεσα στην ακατανίκητη γοητεία των πρόωρων πανηγυρισµών και την αβάσταχτη ελαφρότητα του έχειν άποψη, κάποιοι εξ ηµών βρέθηκαν να πανηγυρίζουν… ωσάν ελληνική νίκη τις ρωγµές που επέφεραν στην κυριαρχία του Ερντογάν οι δηµοτικές εκλογές της 31ης Μαρτίου.
Στο ίδιο πνεύµα, άλλοι βρίσκονται πια να ελπίζουν ακόµη και σε µια ενδεχόµενη έξωση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ ή σε µια προοπτική ένταξη της Κύπρου σε αυτό.
Όσο για τις ρωγµές στην ηγεµονία του Ερντογάν που επέφεραν οι δηµοτικές εκλογές, εκείνες επήλθαν µεν, συνοδευόµενες όµως και από άλλα ανησυχητικά στοιχεία.
Εάν σε αυτό προσθέσει κανείς και τη δεξιά πτέρυγα του κεµαλικού CHP (ο νέος δήµαρχος Αγκυρας, Μανσούρ Γιαβάς, προέρχεται από τους εθνικιστές), τότε η διαχρονική ηγεµονία της τουρκικής ∆εξιάς για την οποία µιλά ο Χαλίλ Καραβελί στο βιβλίο «Τουρκία: Μοντέλο αυταρχικού κράτους» καθίσταται… αδιαµφισβήτητη.
Απέναντι στην τουρκική ∆εξιά, όµως, και όσα ανθελληνικά εκείνη κηρύττει, δεν υπάρχουν πια περιθώρια για «wishful thinking». Το «wishful thinking», άλλωστε, δεν συνιστά στρατηγική όπως δήλωσε προ ημερών από το βήμα του ΕΛΙΑΜΕΠ στην Αθήνα ο Ισραηλινός ερευνητής του Πανεπιστημίου του Τελ-Αβίβ, Ραζ Ζιμτ. Ο ίδιος σκεφτόταν το Ιράν. Εμείς, ωστόσο, θα έπρεπε να σκεφτόμαστε την Τουρκία.
Οι Τούρκοι εξακολουθούν να διψούν για αλλαγή: Προσωπική ήττα Ερντογάν οι εκλογές