Αυτοδιάλυση της Βουλής και προκήρυξη εκλογών πρότεινε ο πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος, του ΔΗΣΥ, με την προτροπή – περίπου– «αν είστε μάγκες κοπιάστε». Αφορμή, το πόρισμα για τον Συνεργατισμό και η επιμονή της αντιπολίτευσης να παραιτηθεί ο υπουργός των Οικονομικών αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη.
Η πρόταση για αυτοδιάλυση της Βουλής, υπό κανονικές συνθήκες σε κανονικό κράτος και κανονικό πολιτικό σύστημα, δεν μπορεί να αποτελεί εργαλείο απροσανατολισμού ή και απειλής. Εάν κατατίθεται η πρόταση για πρόωρες εκλογές, ώστε, οι πολίτες να καταδικάσουν ή να προκρίνουν τη διαχείριση που έγινε στην προκειμένη περίπτωση για τον Συνεργατισμό, αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί συνολικά και δεν είναι ιδέα της στιγμής, με επικοινωνιακά χαρακτηριστικά.
Δεν αναμένεται, βέβαια, να γίνουν άλλες εκλογές πλην τις ευρωπαϊκές και τούτο, προφανώς, το γνωρίζουν όλοι. Το γνωρίζει πολύ περισσότερο αυτός που πρότεινε αυτοδιάλυση της Βουλής, ο κ. Αβέρωφ Νεοφύτου, που –κατά την άποψη μας– μπλόφαρε. Και το έκανε για λόγους «αποσυμπίεσης». Να στείλει την μπάλα εκτός γηπέδου, στην κερκίδα. Προφανώς και γνωρίζει πως η τάτσα δεν μπορεί να ξεπλυθεί για τον Συνεργατισμό, προσπαθεί να την ξεθωριάσει και να… διανέμει και σε άλλους.
Ο πολιτικός πολιτισμός εκφράζεται καθημερινά στο ίδιο περίπου μοτίβο. Παίζουν με τους θεσμούς χωρίς να έχουν αναστολές. Επιστρατεύουν ρητορικές προηγούμενων δεκαετιών και καταφεύγουν σε ατάκες, που παραπέμπουν σε ιστορίες του χωριού. Φοκλορικές ιστορίες, με ονόματα κλισέ, που μόνο σε τηλεοπτικές σειρές εποχής απαντώνται πλέον. Δίνοντας την εντύπωση πως αναμένεται οσονούπω να ξεπροβάλλει από τη στροφή το παλιό εγγλέζικο λεωφορείο, που μετέφερε τους χωριανούς στην πόλη και τανάπαλι.
Η κοινωνία τους έχει προσπεράσει.
Οι φολκλορικές φιέστες έχουν θέση σε τηλεοπτικές σειρές εποχής. Οι μαγκιές είναι για τους μάγκες, που δεν είναι βολεμένοι, σαλονάτοι. Οι προεκλογικές περιοδείες με πολύχρωμα καπελάκια είναι αμερικανιές, που δεν έχουν σχέση με το μεσογειακό ταμπεραμέντο. Αυτές είναι λεπτομέρειες, που δεν αφορούν την ουσία. Με αυτά –φευ– ασχολείται μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος. Με τα επουσιώδη και τις εικόνες, τις εντυπώσεις.
Σ’ αυτή τη χώρα, δεν έσπασε μύτη για το «κούρεμα» καταθέσεων, το κλείσιμο της Λαϊκής, παλαιότερα για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου. Δεν πλήρωσαν για το Μαρί οι πραγματικοί υπαίτιοι (σ.σ. γιατί ο ΔΗΣΥ τότε δεν ζήτησε αυτοδιάλυση Βουλής και επέμενε σε παραίτηση της Κυβέρνησης;). Στη χώρα μας, η ατιμωρησία, σύμπτωμα μιας παρακμιακής λογικής και πρακτικής, αποτελεί μέρος της πεπατημένης ενός πολιτικού συστήματος, που βολεύεται στα λιμνάζοντα νερά. Ενός πολιτικού προσωπικού, που γενικώς, είναι τσακωμένο με την ευθιξία.
Συγκλονιστικές αφηγήσεις από τα μπουντρούμια του Αττίλα: Η Κύπρος αιχμάλωτη της προδοσίας