Οι πολίτες ενώπιον παραμορφωτικού καθρέπτη: Φιλίες και έχθρες «καίνε» το πολιτικό σκηνικό

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Ερντογάν φλερτάρει αδιάντροπα με την Αθήνα, αλλά το παίζει νταής απέναντι στη Λευκωσία: Ο άβουλος Γκουτέρες παίζει την τύχη της Κύπρου σε γεύματα αι δεξιώσεις!

«Το 2027 να βρει μία Ελλάδα ακόμη πιο ισχυρή και παραγωγική, με ένα κράτος πιο δίκαιο»: Άρθρο του Κυριάκου Μητσοτάκη για τα 50 χρόνια της Νέας Δημοκρατίας

Οι Γάλλοι θυμούνται την ελληνική χρεοκοπία και ανησυχούν για την οικονομία τους: Δημοσιεύματα για τα ακριβότερα γαλλικά από τα ελληνικά επιτόκια δανεισμού

ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΥΡΙΤΣΗ

Δύσκολο πράγμα ο υγιής διάλογος στην ελληνική πολιτική. Τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, τα πολιτικά κόμματα περισσότερο αντιπαρατίθενται, παρά συζητούν εποικοδομητικά, και μάλιστα με πολύ σκληρό, ενίοτε και ανορθόδοξο, τρόπο.

Η αντιπαράθεση αυτού του τύπου λειτουργεί ως αυτοσκοπός. Οι πολιτικοί μας διαφωνούν για να διαφωνήσουν, ανάλογα με τις επιδιώξεις τους, είτε αυτές αφορούν μία εκλογική νίκη, μία πολιτική απόφαση και ούτω καθεξής. Δεν προβάλουν επιχειρήματα, αλλά εξαπολύουν επικρίσεις και μομφές. Πρωτεύων στόχος να πλήξουν τους αντιπάλους τους, τις προθέσεις και τις επιλογές τους.

• Ας πάρουμε ως παράδειγμα την πολύκροτη υπόθεση της Novartis, η οποία έβαλε φωτιά στο ήδη τεταμένο πολιτικό σκηνικό. Τα ερωτήματα που προέκυψαν έχουν μέχρι στιγμής αναλωθεί στην υπόστασή της ως σκάνδαλο, στην ενοχή συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων και σε μία σειρά νομικών και συνταγματικών ζητημάτων που έγκεινται στον νόμο περί ευθύνης υπουργών και την εφαρμογή του.

Η υπόθεση, θεωρούμε, διαθέτει όντως χαρακτηριστικά σκανδάλου και χρήζει αυστηρότατης διερεύνησης από την δικαιοσύνη. Οφείλουμε, ωστόσο να σταθούμε και στην σφοδρή αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει γύρω από αυτήν, εν είδει πολιτικού διαλόγου.

Από την μία πλευρά η κυβέρνηση δεν μπορούσε παρά να ανακοινώσει την έλευση στην Βουλή της δικογραφίας από την Εισαγγελέα Διαφθοράς, κυρία Ελένη Τουλουπάκη. Δέχτηκε, ωστόσο, για αυτό πυρά από σύσσωμη την αντιπολίτευση, τα κόμματα της οποίας την κατηγορούν για σκανδαλολογία και στοχοποίηση.

Από την άλλη έχουμε την αδιαμφισβήτητη εμπλοκή του ΚΙΝΑΛ, το οποίο συνδέεται άμεσα με την υπόθεση από την στιγμή που προβεβλημένο του στέλεχος και πρώην υπουργός υγείας, ο Ανδρέας Λοβέρδος, θεωρείται -έως αποδείξεως του εναντίου- ύποπτος παθητικής δωροδοκίας κατ’ εξακολούθηση την επίμαχη χρονική περίοδο.

• Έως εδώ όλα αναμενόμενα… Κόμμα της ελάσσονος αντιπολίτευσης αποποιείται των ευθυνών του και κατηγορεί για σκευωρία την «κακή» κυβέρνηση. Έως εδώ. Διότι η άμεση ανάμειξη της Νέας Δημοκρατίας -του έτερου διεκδικητή της εξουσίας- και μάλιστα ως υπερασπιστή του ΚΙΝΑΛ, ουδεμία λογική έχει. Η μείζονα αντιπολίτευση για άγνωστο -άγνωστο;- λόγο ανέλαβε τον ρόλο… συνηγόρου του Κινήματος Αλλαγής. Ευθυγραμμίστηκε μαζί του ως τιμητής της πολιτικής τάξης και διαπλοκής των τελευταίων δεκαετιών.

Ως εκ τούτου, στην παρούσα συγκυρία οι άλλοτε πολιτικοί «εχθροί» βρίσκονται -αν μη τι άλλο- σε απόλυτη σύμπλευση. Η ΝΔ, όπως αναφέρουν τα στελέχη της, ευθυγραμμίζεται σχεδόν με τον κ. Λοβέρδο και αποκλείει -από πού και ως πού- την οποιαδήποτε εμπλοκή του στο σκάνδαλο. Δικαιώνει την οργή του ΚΙΝΑΛ κατά της «απαράδεκτης» και «εσκεμμένης επίθεσης» εναντίον του στελέχους του, εναντίον της παράταξης και, όπως συνηθίζει να αναφέρει το Κίνημα Αλλαγής, της ίδιας της δημοκρατίας.

• Σε βαθμό τέτοιο μάλιστα ώστε πρωτοκλασάτο στέλεχος της μείζονος αντιπολίτευσης και πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Σαμαρά, ο Χαράλαμπος Αθανασίου, να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα ισχυριζόμενος ότι «η μίζα… εντάσσεται στα καθήκοντα του υπουργού». Παράλληλα, και άλλα λαοπρόβλητα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την εντιμότητα του κ. Λοβέρδου και επιχειρούν με διάφορους τρόπους να αποσπάσουν την προσοχή από το ζήτημα Novartis.

Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζουμε ότι ο κ. Λοβέρδος ή οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο είναι απαραιτήτως ένοχο στην συγκεκριμένη υπόθεση. Εξάλλου, αυτό αφορά την δικαιοσύνη, η οποία θα αποφανθεί επί του θέματος…

• Αυτό ωστόσο που οφείλουμε να σχολιάσουμε -στην συγκεκριμένη και σε οποιαδήποτε αντίστοιχη περίπτωση- είναι η επίδραση του συγκεκριμένου μοντέλου αντιπαράθεσης στον πολίτη και ψηφοφόρο. Διότι το εκρηκτικό, όπως έχει διαμορφωθεί, κλίμα φτάνει στην ελληνική κοινωνία μέσα από το «φίλτρο» του τηλεοπτικού δέκτη και των πάνελ των ενημερωτικών εκπομπών, τα οποία, δυστυχώς, λειτουργούν συχνά ως παραμορφωτικός καθρέπτης.

Οι περισσότερες ενημερωτικές, κατά τα λοιπά, εκπομπές μεταβάλλονται σε αρένα, όπου τα κύρια χαρακτηριστικά είναι οι προσβολές, οι ύβρεις και η στείρα επίρριψη ευθυνών. Χρησιμοποιούνται δε διακοπές, προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, φωνασκίες. Ανασύρονται άλλες υποτιθέμενες «υποθέσεις», ασχέτως εάν έχουν κριθεί από την Δικαιοσύνη ως άξιες διερεύνησης ή όχι.

• Και από εστίαση στο θέμα… μηδέν.

Πού βρίσκεται ο θεατής μέσα σε όλο αυτό; Αν δεν έχει κλείσει τον δέκτη της τηλεόρασής του, καρκινοβατεί ανάμεσα στην ημιμάθεια και τον λαϊκισμό. Μένει απαθής σε κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί θέατρο του παραλόγου και εν τέλει εγκλωβίζεται στο ομιχλώδες τοπίο των αμφιβολιών. Την στιγμή που θα έπρεπε -με ανοικτά όλα τα «χαρτιά» στο τραπέζι- να αποφασίζει για το μέλλον του ιδίου και της χώρας του.

• Ακόμα χειρότερα, αν παραδεχθούμε την υπόθεση ότι ο τυχόν «ένοχος» δεν παραδέχεται ποτέ την «ενοχή» του, αλλά αντιθέτως κάνει ό,τι μπορεί για να θολώσει τα «νερά», ο πολίτης νομιμοποιείται να καταδικάσει συλλήβδην τα πρόσωπα, την δικαιοσύνη και το πολιτικό σύστημα ως συνενόχους σε μία πλεκτάνη εις βάρος του…

Υπό αυτές τις συνθήκες ο Έλληνας πολίτης -και κυρίως ψηφοφόρος και, άρα, διαμορφωτής της πολιτικής κατάστασης- καταλήγει να ψηφίζει διά της ατόπου απαγωγής, επιλέγοντας, νομίζει, το λιγότερο «κακό».

• Αναμενόμενο, από την στιγμή που το σύστημα δεν του προσφέρει λογικές επιλογές. Αντιθέτως, βασίζει τις αποφάσεις του στην λογική του «φύγε εσύ, έλα εσύ, να δούμε αν θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα»…

Και επειδή η τακτική αυτή υπολείπεται αποτελεσμάτων, κουράζει… Κουράζει και απομακρύνει τον πολίτη από την πολιτική. Οδηγεί τελικά στην αποστασιοποίηση και στον αφορισμό του πολιτικού κόσμου στο σύνολό του. Εξ ου και τα διαρκώς μεγαλύτερα ποσοστά αποχής στις εκλογικές αναμετρήσεις.

Θεωρούμε κάτι τέτοιο ό,τι χειρότερο για το μέλλον του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας. Έχει αναρωτηθεί κάποιος εκ των πολιτικών μας ταγών, εάν αυτός είναι ο πολίτης που θέλουμε ως κράτος και ως κοινωνία;

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.

Όταν παλεύουν τα βουβάλια: Τα Εξάρχεια στην μέγγενη της ανομίας σε ένα κράτος-παρατηρητή