Ο Βαγγέλης και ο Άλεξ δεν ζουν: Τα ουρλιαχτά μιας πραγματικότητας, που δεν ακούει κανείς…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
«Κερδίσαμε τη μάχη του αεροδρομίου Λευκωσίας αλλά οι Οηέδες μας ανάγκασαν να τους το παραδώσουμε», λέει ο Ελδυκάριος Αθανάσιος Χρυσάφης: Οι χουντικοί παρέδωσαν τα πιστόλια τους σε λοχαγό του ΟΗΕ
Οι εξελίξεις στο Κυπριακό και η «Αμάλθεια» συζητήθηκαν στο γεύμα εργασίας του Προέδρου της Κύπρου και αντιπροσωπείας γνωστών αναλυτών από το Σικάγο
Ήταν Φεβρουάριος, κι όλοι σε γνωρίσαμε μέσα από μία φωτογραφία, μέσα από μία οθόνη. Με μια σκούρα μπλε μπλούζα και μία στάμπα που έγραφε Italia… Όλοι ψάχναμε εκείνο το αγόρι από την λεβεντογένα Κρήτη, με τα καστανά μελαγχολικά μάτια…
Ένα μήνα μετά, η αυλαία κλείνει με αίμα.. Σε σημείο, που οι αστυνομικοί είχαν ήδη περάσει… Ήταν κοντά στη γαλακτομική σχολή Ιωαννίνων, στην περιοχή ανάμεσα σε Ανατολή και Κατσικά. Ένα ζευγάρι, τυχαία εντόπισε, το σώμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη και δίπλα ένα μαχαίρι… Κάποιοι φώναξαν είναι αυτοκτονία μα κάποιοι άλλοι φώναξαν και φωνάζουν μέχρι σήμερα στις δικαστικές αίθουσες ήταν δολοφονία…
- Εννέα αγρίμια, τουλάχιστον, αυτός είναι ο αριθμός των «νταήδων», των ανδρών που κάθονται στο σκαμνί… «τίμησαν τα παντελόνια τους», με μία σειρά φρικτών βασανιστηρίων, και σήμερα δεν έχουν καν τα κότσια να εμφανιστούν στη δίκη… απέναντι σε δύο γονείς, τους γονείς του αδικοχαμένου παλλικαριού, που αναζητούν το γιατί… «Δεν ξέρω γιατί έχασα το παιδί μου», κατέθεσε ο πατέρας του Βαγγέλη.. «Το παιδί μου ήρθε με όνειρα στα Γιάννενα»
Τον Βαγγέλη, τον είχαν κρεμάσει από το παράθυρο του δευτέρου ορόφου.. τον είχαν ρίξει από τις σκάλες, τον είχαν κλείσει σε ντουλάπα δωματίου… του έκλειναν το ζεστό νερό και τον έβαζαν στην ντουλάπα και του πετούσαν κέρματα.. Τον ξύριζαν παρά τη θέληση του.. Τον είχαν δέσει στο πάτωμα με ένα μακρύ χοντρό σχοινί και ένας εκ των κατηγορουμένων τον χτυπούσε ανελέητα στο πρόσωπο τόσο με τα χέρια του όσο και με μια βούρτσα που γυάλιζαν τις μπότες..
- Βασανιστήρια, που ανατριχιάζουν ακόμα κι οι λέξεις στην περιγραφή τους… Μόνο που ο Βαγγέλης θα ζούσε και θα μπορούσε σήμερα, να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αν ο διευθυντής της σχολής, αναλάμβανε τις ευθύνες του, σύμφωνα με μαρτυρίες, αφού ήταν ήδη ενημερωμένος για τα φρικτά βασανιστήρια.. Η Γαλακτομική Σχολή Ιωαννίνων, έχει αποδειχθεί πως δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα δεύτερο Άουσβιτς, σύμφωνα με τα όσα λέχθηκαν και λέγονται στις δικαστικές αίθουσες…
Τα παιδιά σκοτώνουν παιδιά.. κι αυτό είναι το χειρότερο όλων… αφού κανείς δε γεννιέται δολοφόνος… Κάτω από ποιες συνθήκες γεννήθηκαν και μεγάλωσαν αυτοί οι «άνθρωποι»… κανείς δεν γεννιέται «τέρας».. πως αυτές οι αθώες ψυχές, εξελίχθηκαν σε «νταήδες»; Τι αντίκρισαν, τα παιδικά τους μάτια; Δεν μπορεί ένα αγόρι ή ένα κορίτσι να σκοτώνει.. εννέα παιδιά, βασάνιζαν ανελέητα ένα άλλο παιδί, που μεγάλωσε όπως αποδεικνύεται με άλλες αρχές, με ηθική κι αγάπη…. Οι γονείς του, μπορεί να μην έχουν το παλικάρι τους, αλλά είναι περήφανοι, γι αυτό…
Μόνο που ο Βαγγέλης δεν είναι μόνος… έχει συντροφιά τον Άλεξ, το παιδάκι από τη Βέροια… που δολοφονήθηκε πάλι από συμμαθητές του, κι ας ήταν μικρότερης ηλικίας… Ένα παιδί κάποτε εξιστόρησε, σε ελληνική τηλεοπτική εκπομπή, διηγήθηκε ένα φόνο:
- «Καθόμασταν όλοι μαζί κι από μπροστά μας, πέρασε ο Άλεξ. Του είπαμε, τι κάνεις, ρε γιαλαμπούκα; Σταματήστε, μας απάντησε. Αρχίσαμε να τον κυνηγάμε, μέχρι να τον πιάσουμε κι αρχίσαμε να τον δέρνουμε. Όταν κατάφερε να ξεφύγει, ένας από τους Έλληνες, του έβαλε τρικλοποδιά και έπεσε από τα σκαλιά. Ο Άλεξ, χτύπησε στο πίσω μέρος της κεφαλής. Ο 11χρονος Έλληνας, έβαλε το αυτί του, στην καρδιά του και μας είπε : «δεν κτυπάει, δεν αναπνέει”.
- Σκουπίσαμε τα αίματα, τους είπα να καλέσουμε ασθενοφόρο, αλλά μου απάντησαν θα μπλέξουμε. Στεναχωρηθήκαμε, τρομοκρατηθήκαμε, δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Τον μεταφέραμε στο εγκαταλελειμμένο σπίτι, στην πλατεία και τον αφήσαμε εκεί όλο το βράδυ.
- Εγώ εκείνη τη νύχτα, δεν κοιμήθηκα καθόλου, το σκεφτόμουνα όλη την ώρα. Την επόμενη μέρα, που συναντηθήκαμε, μου είπανε οι Έλληνες, ότι το είπανε στον παππού και στον μεγάλο αδελφό. Δεν κάναμε τίποτα και την τρίτη μέρα τον βγάλαμε και τον πήγαμε στο ποτάμι, ενώ οι δύο Ρουμάνοι βρίσκονταν από πίσω. Τους είδα να τον αφήνουν στο πλατύσκαλο και στη συνέχεια έφυγα,, γιατί δεν άντεχα άλλο…»
Κι όχι, οι πιο πάνω περιγραφές δεν είναι περίληψη κάποιας ταινίας.. Είναι η δική μας πραγματικότητα. Τα ουρλιαχτά μιας πραγματικότητας που δεν ακούει κανείς.. Και το χειρότερο όλων, δεν κάνει, τίποτα, κανείς.. ούτε πριν, μα ούτε και μετά.. κι ότι δεν σταματάει πάντα συνεχίζεται.. η ανθρωπιά που χάσαμε, αυτή που τελικά ίσως και να μην υπήρξε ποτέ… γιατί αν υπήρχε ο Άλεξ θα ήταν στην αγκαλιά της μητέρας του…
Αν το χαρτί με την καταγγελία του Βαγγέλη δεν χανόταν κι ο διευθυντής της σχολής δεν κώφευε, ο Βαγγέλης σήμερα θα είχε αποφοιτήσει και θα είχε αρχίσει να πραγματοποιεί ήδη τα πρώτα του όνειρα…
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.
Το πέλαγος που αγκαλιάζει το κυπριακό δεν είναι απλά βαθύ αλλά και τρικυμισμένο